Le Petit Journal - L'hebdo local de l'Aveyron
Gilles Combes : « Córrer ! »
Nous sommes nombreux à pratiquer la course à pied. Pour le plaisir, pour entretenir sa forme physique ou pour réaliser des performances : à chacun sa façon de courir ! Mais pour les non-pratiquants, il est bien difficile de comprendre ce qui nous pousse ainsi à braver la météo capricieuse ou à nous lever aux aurores pour assouvir notre passion. Gilles Combes nous livre un début d’explication.
« Sètz probablament nombroses, amics legeires, a vos demandar quand vesètz passar al davant de vòstra pòrta o sul camin que vos mena al trabalh, al
mercat o endacòm mai una o un d’aqueles correires que vos semblan èsser dins un autre mond de qué diable los pòt butar a córrer aital.
Mentre que l’èsser uman es pas naturalament concebut per córrer mas puslèu per caminar, cossí d’unes trapan un jorn aquela tissa, qué disi, aquela passion per la corsa a pè?
Longtemps, mai de tres decennias de reng, faguèri de bicicleta. Non pas en competicion mas pel plaser ; escalabrèri la màger part dels pòrts pirenencs e la bicicleta me porgiguèt de moments de plaser inoblidables. Fins al jorn que
me’n lassèri, crompèri un parelh de cauçaduras de corsa e faguèri ma primièira sortida de dos quilomètres. Pas que dos, òcben, e agèri mal de cambas pendent tres jorns !
Mas caput coma un ase i tornèri, e sortida après sortida alonguèri la distància: tres, cinc, sèt, dètz, puèi dotze quilomètres. Aquel cap passat poguèri butar entrò a quinze, dètz-euèch e mai vint de quand en quand, se aquò me prusissiá. Dètz ans que corrissi, al mens dos còps per setmana, quin temps que faga, ivèrn coma estiu, unicament pel plaser. Un plaser incomparable a lo que
coneguèri amb la bicicleta, pebrat un o dos còps l’an d’un semi-maraton, just per me dire que ne soi capable.
Perqué corrissèm ? La responsa, la vos vau balhar mas crenti ça que la que los qu’an pas jamai corregut me pòscan pas comprene !
Lo besonh de córrer es per nautres una mena d’addiccion coma d’autres an besonh del tabat, de l’alcoòl o d’una dròga. Sèm en manca quand i podèm pas anar e avèm las èrnhas. Mentre que quand tornam de nòstra correguda matinala sèm prèstes a afrontar lo mond e a nos confrontar a las piègers dificultats amb un vam del diable.
Córrer per far lo void dins son cap e per netejar son còrs dels excèsses amb l’esper (illusòri benlèu) de s’assegurar qualques annadas de mai en bona santat. Córrer per oblidar los tracasses del trabalh, de la vida e l’agitacion d’un mond vengut coma capbord?
Non pas los oblidar, mas trobar lo biais senat d’i far fàcia ! Córrer en escotant son còrs e son còr : trapar lo ritme que va plan. Lo que volonta de viatjar luènh fa atencion a sa montura ! Córrer nos ajuda
a demorar suaus e a mestrejar totas las situacions de nòstra existéncia. Tant que mas cambas volràn far e que mon còr seguirà, volonti de córrer ni per las annadas que passan.
Après aver legit aqueste bilhet benlèu agacharetz d’un uèlh diferent los correires qu’encontratz cada jorn sul vòstre camin. E qual sap, tanplan aurai fach nàisser en vautres l’enveja d’engulhar un parelh de cauçaduras de corsa e d’i vos metre tanben. Vaquí tot çò que vos desiri !»