Le Petit Journal - L'hebdo local du Lot
Renaud Falissard : « Trauca-bragas ?»
Alors que les festivités gourmandes ont pimenté le grand passage à l’An neuf, Renaud Falissard a souhaité évoquer par ailleurs « ces ivrognes invétérés qui trouvent que leur boisson n’est jamais assez forte ».
Sèm dins una aubèrja : — garçon servissètz-me una cervesa, dedins metètz-me un veiron d’aigardent que, de segur, serà mai fòrta.
E mon òme de rondinar : — pisson de cata, quò val res, balhatz-me quicòm de pus fòrt…
— de qué volètz, un tressiès a vos far saltar las cledas o un visquí del país vòstre ?
— fasètz-me tastar vòstre tressiès que lo visquí coneisse e n’ai un pete…
Li emplisse un veiron de la liquor nòstra. L’auriàs vist far : alisa lo veire, avança son nas, sentís lo fum que ne sortís, l’atrapa per en dejost, lo te soslèva, duèrb una boca coma una tuèla que n’ajère pas léser de veire ont èra passat !
— e, un còp de mai a repotegar : pisson de cata, quò’s pas que d’aiga, eca…
Sos uèlhs començavan de lusir e susava. Aviá de mal a se téner sul selon. Girgonejava, mesclava lo francés e l’anglés e aviá totjorn set ? En mai buviá en mai aviá set, mas jamai trobava la bevenda pro fòrta e sustot agradiva. Qué diable li far embucar ?
Subte, quicòm me passèt per la borra ?
— aqueste còp, tu, te vau colhonar, vòs un alcoòl que te mònta al cervèl e ben vas veire…
Te prene, dins l’armari pichon qu’es jost lo comptador una botelha que servís a destampar los tudèls d’escolament de las aigas pudentas. Sabètz aquel acid, lo que desengorga e que se’n va cap al toat puèi que se gitan dins la Sèina. Li meisse una crana rasada ambe dobla dòsi… e li trase jol subrementon :
— anatz tastar aquela liquor, n’i a gessa de tan bona dins la capitala, veiretz que la trobaretz a vòstre gost e me’n donaretz de las novèlas…
Mon anglés, mièg endormit, sens espiar degun, atrapa son veirat, cuta los uèlhs, quilha lo cap e d’un pic endavala aquela potinga.
A parlatz-me, clossissèt e espofeguèt… rebotiguèt e lo vos pague en mila, me voldretz pas creire, li tornèt ?
Macarèl, d’aquela d’aquí saique n’en tornarem parlar !
Figuratz-vos que la tèma de far lo nivèl lo cachèt. Me demandèt ont èran los comuns. Li faguère veire ambe lo det que caliá anar al fons de la sala. Partiguèt en escoditejant. Al cap d’un moment, drech coma una pica, mal a l’aise e tot moquet mas en s’espetant de rire a ne’n pissar a las bragas (es lo cas d’o dire coma o anatz veire)…
Li demande de qué la i a, a se tòrcer lo ventre aital…
Un pauc desbragat, recuola, me mostra sas calças e sas sabatas !
E de m’assolidar : — vòstra bevenda i, i, i ! Es plan bona mas, pichòt
desaveni…
— a e qu’es aquel desaveni ?
— e ben, i, i, i ! me voldretz pas creire : “trauquet pichon a las bragas e a las sabatas” !!
Fetivament, lo fons de sas bragas e de sas calçaduras èran plenas de trauquilhons !
Talament que me botèt un tap a la flaüta ?
Mas aqueste còp… cridèt seba !»