D’envern à Mentan
Ent aquelou temp, quoura passava u me enverne à Mentan, era soubretout, una cità de soujorn envernale.
U Inglese venìan stabelì-se ent e vilà en riba de marina, sus’u coale o ent u enviri elegante de Garavan. Ra pupart de oustarìe n’eran duberte que d’envern. Pran de butiegue eran tamben serràie r’estade.
Nautre, u ‘nfante Trilling anavan à Mentan cad’envern, entra u anne vint e trenta, per scapà à ra nébia de Loundra. Aquelou viaje era un aveniment ùnicou per mi. Quarque vote s’arrestavan à Paris per fà vijhita ent u cousì francese, ma generalamente venìan diretament à Mentan. Era un viaje stancant, ma per mi m’apieijhìa, soubratout per e coulacioù ent ou vaganrestaurant douna u desque eran belugà dame de làmpie qu’avìan de para-lume bordeaux. Nou siervìan de baguete de pan e de frichàie bavouse dame de jamban e de café ente de tasse de pourcelana spessa. Nou acapitava quarque vote
Le dernier fiacre de Menton.
d’esse ent ou tren à Natale. Aloura, Goudy, noaisha gouvernanta, nou regalava de caussete de Natale iempìe de pichoù juguete per destraé-nou. Arribà à Mentan, primou eran e vature à cavà que nou menavan à Vilà, puhi san stache u taxi. Passavan d’aquì en là ra Valada dou Bourig, puhi passavan per u jardì de r’oustà de « îles Britanniques » fint à ra vilà de ma maigran. Anavan à Mentan scàijhi tout u enverne. Quoura avìa quatre anne, era una nurse que me custoudìa dame una
pichouna soarre e un fràire pu vielh.
Ma en séguita ese stacha noaisha gouvernanta Goudy que s’oucupava de me tre soarre e de mi. Ma màire nou acoumpagnava de tant en tant. Passavan r’envern da ma maigran, Madama Fanny Trilling, à ra Vilà Miraflor ent ou Camen de Terre Caude. Ra vilà era proubablament sounàia aishì en causa du « bougainvillée » que curbìa ra muralha de r’intrada. Miraflor e Mirasol eran doue vilà bessoune que moun paigran avìa catà au coumençament dou sécoulou vintième. Darraire re vilà eran de coale, en tant que ou camen moushava ou camen de ferre douna passava ou « Tren blu », dame un grann bourdelou e mandant de tubade bianque, en camen per r’Itàlia o per Paris. De r’autre coustà dou camen de ferre i era ra vila. Pran de vote cada jorn, se sentìa e se vehìa u scoulari dam e soue pelerine blu de marina que se parcepitavan ent’ a court d’una scora. Da vilà noun se vehìa ra marina, ma pourìan imaginà-se-ra, de vote arzula e carma, de vote rabiousa, mandent re amà sus’ a proumenada. Quoura fasìa belou, de freme viestìe en mentounasque nou proupousavan de mountà sus’a squina d’una sauma. Ent u anne vint, moun paigran, assetà sus’una banca d’amarinìe verd, dapé ou kiosq à mùsica, fumava ou sen cigarou e asperava ra vatura à cavà qu’ou recampava en vilà per diernà.