Gootheit is alltiet mögeelk
Dat kruse Haar full bit up den Kragen. Unner de hoge Steern keken wache Ogen, un sietlangs de Nääs harrn sik smaale Folen karvt. Um den slanken Lief seet een moderne Ledderjack. He seeg goot ut, de junge Keerl, de sik mit sinen Rullstohl döör dat Gewöhl in dat Footgängerriek schoov.
De junge Mann in den Rullstohl harr sik‘n Tass Koffee günnt. Nu weer he up‘n Weg hen na de Bibliothek, dor tööv een Stapel van Böker. He harr sien Wark ornlich voranbracht in de verläden Wäken, bold kunn he den lesden Streek doon an de Diplomarbeit. He freu sik up de stillen Stunnen in den köhligen Läässaal. Knapphandig stüür he den Rullstohl döör dat Drieven in de brede Straat. De mehrsten Minschen gungen enen Trä bisiet, wenn se em wies wurrn. In männig Ogen stund dat Barmen, de een of anner van de jungen Deerns lach em to.
Van all dat wurr he nicksnich gewahr. Siet Johr un Dag weer he‘t wennt, dit Mitleed, dat he nich utstahn kunn, un disse överleidige Fründlichkeit.
Up‘n Enn van de Straat weer een Bookladen. Hier keek he alltiet geern in de Fenster. He rull dat Fohrtüüg vör den Laden, he legg sien Mütz up de Knee un sett de Brill up. Van Kind an harr he sien Vermaak harrt an Böker, un männigmaal weern se sien eenzig Frünnen wesen. Wieldes he inspunnen weer van de bunte Bökerwelt, dreev een Stroom van Minschen blangen em döör de Straat, un as he sik ennelk losmaak van dat grote Schaufenster, do seeg he den Geldschien. De leeg in sien Mütz. Den jungen Mann steeg dat Bloot in‘t Gesicht. In sein Ogen glinster Raasch, as he een Froo kunnig wurd, een halfstieg Trä vör em, de ehre Knipp in de Handtasch steek. As Scheten dünk em dat helle Klappern van ehr Schooh. Denn weer de Froo unnerduukt mank all de Minschen.
He reet den Rullstohl rum un leet em över dat Plaster snurrn. Kantig leet sien Gesicht. He rull döör de Poort van den wietlöftigen Slosspark. Langsaam gnistern de Röör över den Kiesweg. - He toog den Geldschien ut de Tasch. He streek em glatt. Lang keek he up de Tahl. Männig bitter Gedanken gungen em döör den Sinn.
As he sik de Ogen klor rieven wull, nehm de Wind em den Schien ut de Hand, un de Schien seil döör den Park, he wurd umhoch haben, he swääv över den breden Slossgraben un wurd wieter dragen – well weet, worhen.
(Aus: DWARSDÖR – Dat Schriverkringbook II. Der Text wurde leicht gekürzt.)