Fründschup över een Grez

Gerhard leet dat Blatt falen. Wurd kriedewitt. „Wo sind die Erben von Lubitten?“, stund dor. Wat schall dat? Wer wull wat van em? – Vör över veertig Johr moss sine Familie Lubitten verlaten. Wurrn ruutjaagd ut Ostpreußen. Eenmaal noch harr he de Reis na Polen maakt. Harr sehn, wo dat allns verfull. Dat kullt. Un nu dit: „Wo sind die Erben?“Schull he sik mellen?

He schreev ’n Breef

Acht Nachten un acht Daag quääl Gerhard sik dormit rum. Denn schreev he’n Breef. Bange Weken kemen up em to. Jümmer woller fraag he sik: Hest du dat richtig maakt?

Eendags leeg’n Breef ut Polen in’n Postkasten. Janusch Kolinski schreev, dat he Lubitten kofft harr. Kofft van den Polnischen Staat. He much Gerhard kennenlehrn. Gerhard kunn gor nich begriepen, wat in den Breef stund. Lubitten kofft! Sine Familie moss Hals över Kopp van’n Hoff un nu keem so eenfach een dorher un kofft den Hoff. Tranem fullen up den Breef. Un denn keem Wut in em hoch: „Schall he doch kamen, disse Janusch. Ik will em al mien Meenung seggen!“, schree he luuthals.

Man dat keem allns anners. Gerhard un Janusch dropen sik. Stunden sik gegenöver. Gerhard keek na unnen, keek eerst hoch, as Janusch vertell, dat he den Hoff woller in Reeg bringen wull. Dat weer doch schaa, wenn Lubitten verfallen dee. He harr vör, allns woller so uptoboon, as dat fröher wesen weer. Un he wurd sik freun, wenn Gerhard em dorbi mit sinen Raat helpen wull. Gerhard schull dat nich van de slechte Siet sehn. Se kunnen ja beide nix dorför, dat dat 1945 so kamen weer. He, Janusch, weer ja ok gegen sinen Willen ut de Ukraine na Ostpreußen utwiesen wurrn. Harr ok sinen Hoff de Russen överlaten mosst.

Gerhard höör bloots „Woller upboon so as fröher“. Ja, he weer dorbi. Wurd ganz hibbelig. Fung an to vertellen: „De Müürn an de rechte Siet van’n Hoff, dat weer‘n Swienstall – un denn harrn wi‘n Waterquell – un nu . . . !“He höör gor nich woller up.

Mit Raat an sien Siet

Van de Dag an stund Gerhard mit sinen Raat an Janusch sien Siet. He weer in Rente. Harr Tiet. Weer bold mehr in Lubitten as in Düütschland. Hier höör he hen, hier weern sine Wuddeln. Dat meen ok Janusch. De beiden kemen sik van Dag to Dag nöger. Mit de Tiet sünd se Frünnen wurrn, gode Frünnen, de Dütsche un de Pole.