Plietsche Deern
Opa! – sää de lüttje Deern, se spääl in Gorn un buddel jüst ’n Lock in’e Grund. „Opa, worüm heet dat eenigst ‚Vater-Land‘ avers ‚Mutter-Erde‘?“
Opa keek hoch, kaute up sien Piepenstääl, schoof sinnig de Schirmmütz in’t Gesicht, kleite sick bedächtig in’ne Nack, lähnte sick up den Schüppelstääl un fung an: „Tja, wo schall ik di dat verklaren?“Nu lüchten sien blauen Oogen up: „Seggt wi mol so: Dat ‚Vaterland‘ hebbt de Minschen erfunnen un de ‚Muttererde‘ de geef dat al jümmers, de kummt ut dat Heidnische. Ut ganz verleden Tieden.“
„Opa, kann ik uk woll ‚Mama-Erde‘ seggen?“Opa weer al woller an’t Grüveln: „Ja, ja, du dröffst dat.“Blots nich noch mihr van so’ne plietschen Frogen.
Dar suus de Deern na binnen in’e Köök un reep: „Mama, Mama, du büst heidnisch.“
Mama, de jüst de Kantüffelkumm ut Schapp kriegen wull, full de Schöddel daal.
„Hest du noch mihr so’ne Överraschungen praat?“froog se. „Wat schall dat denn, wo kummst du dar denn up?“
„Dat hett Opa seggt“, keem de Antwuurt.
Mama kunn sick dat nich verkniepen, se gung an de Döör. „Ik bünn kien Heide, ik bünn de Dochter van’n Pastor“, reep se argerlich ruut, na’n Gorn to.
„Dat hebb ik uk so nich seggt“, keem dat torüch.
Mama fäägde de Schören tohop, sette ehre Deern up’n Stohl un sää: „So, nu vertell mi mol wat los is. Wat hett Opa denn to di seggt?“
De Deern ruckel sick up’n Stohl torecht, wischte sick de Snöttnääs aff, drück Mama dat Taschendock in’ne Hannen un leggde los: „Mama, ik hebb Opa froogt worüm dat Vaterland un Muttererde heet. Un dar hett he seggt, Vaterland keem van de Minschen un Muttererde weer heidnisch. Un du büst doch uk ‘ne Mutter und dorüm büst du doch heidnisch. Hebb ik nich recht, Mama?“
Mama muss smustergrienen, överlegg blots ganz kört un sää: „Ja, dat stimmt.“
Se nähm ehre Deern in Arm un meen, un ehre brunen Oogen blitzen dorbi up: „Nu gah man noch ‘n körte Sett bit Middag in Gorn un froog Opa man wieter ut.“
De Deern kreeg noch ’n Söten un suus na buten: „Opa, Opa, woso weet de Wuddeln wo boben und ünnen is?“