Müller un Möhl, de hangt tohoop

Harvsttied is Schrieverkringtied. Nevel, Regen, bunte Bööm. De Dag weert körter un köller. Tied warm un drög tohop to sitten un sik Geschichten vördrägen to laaten. Bunt as de Blööd, mit de de Harvstwind speelt, sünd de Texten van us Schrievers. Eenzig as de Lü, de se schreven hebbt. Tweemal in’t Jahr is Schrieverkringtied, eenmal in’nen Oktobermaand, wenn de Blööd fallt un denn in’nen Märzmaand, wenn de Blööd langsam woller kaamt. Wi drapt us in dat Heini-KunstHus in Ofenerfeld. An’nen Freedag is us Kaminabend, wo jedeen kaamen kann un von us Geschichten in een kommodig Runn vördragen kriegt. Den nächsden Dag sünd wi Schrieverkringlü unner us, dor geiht dat an’t Warkeln. Towielen kummt de een oder anner mit wat nich wieter oder will mal een anner Meenen hörn. Wi hölpt us, de Texten beter to maaken. Dat heet, dor kann mal wat weglaaten weern oder ’nen beten wat anners. Oder wi versökt us mal mit wat Nees, as to’n Bispill Riemels Singsang (Poetry Slam). Op jeden Fall is dat jümmers intressant för us un dat geiht ok nich jümmers ganz so eernst to. Wi freut us ok över nee Gesichter. Us Tohopkaamen to’nen Warkeldag hangt ditmal, wo allns annere ok, darvon af wo dat mit Corona löppt. Aftöven un Tee drinken un Jo wünsch ik bi dat Läsen van us Siet mal korte Tied op anner Gedanken to kaamen. Veel Pläseer un dat gah Jo goot!

Se gehört tohop, een kann nich ohn den annern. Se nehmt sück tegensietig in de Kniep, ja beide sünd beid vananner afhängig, de een so as de anner. De een ohn den annern geiht nich. De Müllermeister un sien Möhl.

Dat ganze Leben weiht de Wind un de Störm de Möhl in’t Gesicht, de Müller dreiht se al so hen, dwingt se, de Flögels to rögen. Un de Möhl dwingt dat Mohlwark in de Runde un de Müller hett dat drock, dat Korn up sienen Puckel to schleppen. Dat letzt ut den Wind, ut de Möhl herutoholen ... Dukaten Dukaten ...

Keen Fierabend wenn de Wind weiht, keen Tied bi Dag un Nacht. De Möhl kennt keen Erbarmen, dwingt den Müller meest in de Knee. – Se sünd anannerkett’t de beiden, keen Rast noch Ruh, de een jogt den annern, een Möhlenleben, een Müllerleben lang.

So geiht dat Leben dorhen, goht de Johren in’t Land. Wat lichter wurd dat för de Möhlenflögels , een Dampmaschin

hölpt eendags mit, de Mohlsteenen in Gang to hollen. Loters kummt een Elektromotor dorto, dat Korn to mohlen.

De Müller ? Keen Ruh in Sicht för hüm. Oller wurd he, nich mehr so liek van Statur. Villicht sünd de Kinner al ut’t Huus, se könt dorhen gohn wor se willt, de Müller mutt blieben, nee de Möhl, de lett hüm nich los.

Denn eendags, utsturben dat Handwark, Fabriken öwernehmt de Arbeit, de Möhl steiht still, se hett ehr Deensten dohn.

Nich veele gifft dat dor noch van, een Handvull noch, de man villicht noch uptell’n kann hier rund ümto? De meesten in Privathand, eenige as Museum.

Un de Müllermeister, wenn dat hüm noch geben deiht ?

Van de sture Arbeit tekend steiht he villicht in de Möhlendör, kuntrolleert de Intrittskorten, kikt villicht nochmol hoch no de Flögels, no de Wulken, wor kummt de Wnd hüt her?

Van ganz wiet wiet wech ut de Vergangenheit! – Möhlenvergangenheit.