Kalli un sien Dübbel, de leet em nich alleen
So heel in Gedanken fuhr Kalli up de brede Middelweg dör’t Holt. De Sünn schien un he harr sien Pläseer an de moje Kuntrei und de Bomen um hum to. Blot dat tegen hum noch’n Radfahrer fuhr un nich van sein Sied wieken wull un hum ok noch elke Bewegen namaken dee, dat gefull hum nich. Wenn he maal wat feller in de Pedalen treden dee, de de Person tegen hum dat ok. Fuhr he up de Padd na links, fuhr sien Nebenan ok na links un fuhr he up de rechte Sied, fuhr de anner ok up de rechte Sied. Wo kunn he de oll Töffel blot los worden? He wull doch in Ruh un alleen de moje Kuntrei in dat Holt bekieken un sien Pläseer daran hebben un nich stadig disse swarde Keerl tegen sük ankieken.
Kalli harr’n goden Kundiesje un he paasde in de Pedalen as man wat um denn tomaal weer so up de Stee stahn to blieven. Man so fell of so langsam he ok fuhr, de anner Person bleev smaals tegen hum un gung nich van sien Sied. Keek he na boven, keek de anner ok na boven, keek he na unnern, keek de anner ok na unnern. Kalli harr al bold kien Lüst mehr. Weer jo bold so, as wenn daar’n Schandarm achter hum to weer. He funn uplesd ’n Bank un daar settde he sük eerstmal hen. Man ok daar harr he de hele Tied dat Geföhl, as wenn de swarde Mann alltied noch tegen hum satt. Un ok dat Fahrrad, dat he an en Boom ofstellt harr, stunn daar na sien Menen nich heel alleen.
So satt he un keek un keek un de Sünn schien hum in’t Gesicht, dat he daarbi uplesd in’d Slaap kweem. As he denn na’n paar Minüten weer waak würr un um sük keek, weer de swarde Mann tegen hum to’n Glück verswunnen. Ok dat tweede Fahrrad weer weg, weer nich mehr daar. He weer blied und settde sük up sien Rad un fuhr vergnögt wieder. Dat sük’n Wulk vör de Sünn schoven harr, hett he heelnich mitkregen.