Allns in’e Reeg up de Bühn?

Hartpuckern. De Hannen natt van Sweet. De Kopp is leer, de Text is weg. Wat mutt ik glieks maaken? Warrt dat vandagen vull? Dör dat lüttje Lock in’n Vörhang, wat mit de Tied jümmers een beten gröter wurrn is, kann een goot dörkieken. De Saal is al bald vull. Glieks vörn sitt een Kolleeg, in de veerte Reeg, dat is Susi un wen hett se darbi? Kenn ik noch gor nich. Dor ganz achtern is dat Hannes? De Gong geiht. „Du glänzt jo so, dor mutt noch mal een beten Puder över“. Nu fummelt se ok noch mit dat Puderdings in mien Gesicht wat rum. „Un nu los, op dien Platz.“Een Foot op den Stohl, een Arm lässig op’t Been un op de Disch un op dat Schachbrett kieken. Maler Piet sitt an’n Disch un tövt, dat ik de nächste Schachfigur sett. De tweete Gong. Langsam geiht de Vörhang apen, dat Licht vör de Bühn is ut. Nadem Piet meent, ik schall in de Puschen kaamen, blaff ik em an, he will mi bloots dörnanner bringen, dormit ik woller verleern do. Mien Hand is al an mien Säbel, verleern mag ik ganz un gor nich. Ik Johanna, Liekedeeler ut dat 14. Johrhunnert to Störtebekers Tieden. Un nu bün ik op een ool Slot un spökel mit een Maler, een Minnesänger un een jung Deern dor wat rum un verjag de Intressenten, de dat Slot kopen wüllt. Wi wüllt jo us Tohus nich verleern. Dat geiht so’n beten hen un her twüschen Piet un mi, denn kaamt de annern Spökels un de Slotherr darto, de dat Slot verköpen will. Intressenten kaamt, de wi mit us Spök vergraulen doot, bit denn tolest doch een dat Slot kopen deiht. Allens goot henkregen, ok wenn de Text dat een oder anner mal anners kummt, as dat in’t Book steiht. Man dat weet de Tokiekers jo nich, solangen allns wieterloppt. Nu kummt de ganze Smeer woller ut dat Gesicht, de Säbel warrt afleggt, de Stevel un dat altmodsch Tüch kummt ut un ik bün woller ik.