Theater-Knigge, de höört dorto!
Theater un Kino sünd twee verschedene Deele. Man dat weten blots wenig Lüüd.
In’t Kino höört dat dorto, dat Beer drunken un Popcorn un Chips rund schickt warrn.
So lang as wat de Warven duert, schnacken de Tokiekers över Gott und de Welt un dat höllt ok nich op, wenn de Film al anfungen hett. De Schauspelers warrn in ehre Kunst nich stört, denn de Film is je al lang afdreiht un warrt fix un fardig wiest. De Film is knapp to Enn, denn sehn de Lüüd al to, dat se ut na buten un tohuus kamen. Den Afspann kriggt blots de besünners interesserte Tokieker mit. Dat is even Kino.
Theater is aver wat Anneres,
dat is nämlich “live”. Dat heet, de heele Bedriev is op daal, dat kummt op jedeen enkelte Mitarbeiter an. Dat ganze Gebüde, alle Gewerke, Schauspelers, Sängers, Musikers, Gastronomie – wat ok jümmers, alle sünd in’ne Gang dorför, dat de Vörstellen stattfinnen kann.
Wodennig verhalen sik nu de Tokiekers? Wat ik beleven do, is jümmers dat Eenze. Op den lesden Drücker kaamt de Lüüd, de in de Meern vun’t Parkett ehre Plätze hebbt. Man dröff „Deit mi leed“in’t Gesicht vun de vun eens inkommoderte Person seggen und drängelt sik nich mit den Achtersten an se vörbi. Heevt de Ouvertüre an, heet da nich, dat man sik nu eerstmol mit sien Sittnaber uttuschen mutt över de Besetten vun dat Stück. Meistens is dat ok de Tiet, wenn de „Knipp“geiht. De „Knipp“vun de „Knipphandtasch“. „Knipp“– gau mol kieken, of ik dat Handy ok würklich utstellt heff. „Knipp“– lever de Taschendökers al mol ‘trecht leggen. „Knipp“– wo sünd de Hostenbontjes? Denn gaht dat wieter mit Rascheln und Knistern. Bontjes ut dat Papeer fummeln, Papeer tosamen knüddeln, Papeer in de Handtasch packen („Knipp“). Dat Hosten vörneweg is noch nich mitreket.
Hett man dat Theaterstück denn överleevt, finnt en Wettrennen sünnerglieken statt. Wer schafft dat, mögelst fröh ruttogahn, um as een vun de Eersten den Mantel an de Garderoov afhalen to könen?
Worüm noch klatschen? Jedeen weet doch sülmst, wodennig he de Vörstellen funn. Un nu is dat ok al laat an den Avend. Af to Huus.
Ik weet, wovun ik snacken do, denn ik heff eenmal mien nagelnie’t Handy mit in’t Theater nahmen. Generalproov vun de August-Hinrichs-Bühne. Tollet Stück un denn klingelte mien Handy. Un ik wussde noch nich, wie man dat utstellen deit. Ik heff mi ‘drop sett, aver dat har ok keen Zweck. Mann, mann, mann, dat dat jüst mi, Madame Vernuft in Schoh, passeert is. Sietdem kann ik mi kommodig ‘trüchlehnen, wenn dat heet, dat man dat Handy utstellen schall. Ik nehm dat gar nich mehr mit in’t Theater.