Ok achter de Bühn gifft dat faken Theater
Een halwe Stünn noch, denn geiht de Opführung los. De Saal is all teemlich vull, man hört de Lüe von de annere Siet schnacken. Een lüttjen Vorhang trennt us von de Tokiekers, so dat se us achter de Bühn nicht sehn köönt.
Op den Requisitendisch steiht noch use Koffigeschirr. „Kann ik noch een Tass?“, fragt Ella, de immer stur togangen kamen kann. Ik schenk ehr noch een Tass Koffi in, griep eenmol in de Haribo-Döös, drängel mi an Ilse un Reiner vörbi de Trepp na baben op de Bühn. Allens an sien Platz. Bit op Maik, de liggt op’t Sofa un schnurkt. De mutt hier natürlich weg, wenn de Vörhang opgeiht. Uschi sitt in’n Sessel un leest in de Sonndagszeitung. Ik spier dör den Vörhang. Uschi schreckt hoch:“Geiht dat glieks los? Denn mutt ik nochmol för
lüttje Deerns…“. Se springt op un drängelt sick na ünnen.
Ok ik söök mi woller mien Weg rünner von de Bühn – noch eenmol vörbi an de Haribo-Döös – af in de Maske. Elke hett sick mit ehre Saken för den Putz op de Damentoilette breet maakt. Nu hett se just Hinnerk bi de Haar. Se will em ganz vörsichtig de Wimpern anmolen. He schreit op „Au!“, un hollt sien Oog. Elke verjagt sick un Uschi, de just von’t stille Örtchen kummt, maakt sick nu meist doch noch inne Büx. Awer nee, nix passeert, Hinnerk hett us blots all to’n Narren holln.
“Köönt Ji mol ruhig ween?” roppt Korl vergrellt von’n Flur un kiekt woller in sien Textbook. Ik denk mi nix dorbi – so as jedeen hier - un drängel mi an em vörbi na’t Herrenklo. Dor draff ik rin, dat is nämlich de Schönheitssalon för use jungen Deerns. De maakt ehre Maske sülwst mit 327 Cremes un Tuben. Egal, dat Ergebnis kann sick sehn laten. Marlene maakt Mara jüst de Hoor trecht. „Wi sünd glieks klor!“, seggt Mara. Ik dreih woller üm, trürch na de Technik. Siegmund hett alle Knööp probeert, allens funktioneert. „Is noch Koffi dor?“fragt Ella. „Nee,“seggt Monika „awer kannst du mi mol den AldiProspekt gewen?“Während de neeste Reklame hen un her tuscht warrd, lang ik nochmol in de Haribo-Döös. „Gaht doch mol weg hier!“seggt Korl, de kummt just mit sien Textbook un will an sien Stammplatz an den Requisitendisch. „In fief Minuten geiht de Vörhang hoch. Toi! Toi!Toi!“segg ik luut, dormit jedereen Bescheed weet. „Wat is dat denn?“roppt Ilse un hollt ehre Brill hoch. Hinnerk hett ehr Vaseline anne Glöös smeert, un nu kann se nix mehr sehn. Ik maak mi all mol op’n Weg na’n Vörhang, dor warrd dat noch mal hektisch bi us. Mara hett ehre goden Danzschoh tohuus vergeten un nu hett se nix öwer de Fööt to trecken. Ganz flink kiekt wi us üm, wat wi so dor hebbt, wer wecke Grötte hett, un opletzt maak ik den Vörhang op ohne Schoh anne Fööt. Awer von all dat markt de Tokiekers nix. Ok nicht, dat Maik gornicht dor opt’t Sofa schlapen schull, wenn de Vörhang opgeiht. Denn harrn wi reinweg vergeten. Maakt nix. De Lüe vör de Bühn harrn ehren Spaß – un wi achter de Bühn ok.