En „Highlight“én der Waagasser Wald
Unsere Autorin berichtet, was sie im Wadgasser Wald mit ihrer „ Spazierfreundin“Kurioses erlebt. Die beiden Damen treffen nicht nur auf andere Naturfreunde, sondern lernen dank Smartphone auch die Blumen und andere Gewächse kennen.
Seit e paar Mòònt hann ich e „Schbatzier-Freindin“. Ónn dat éss soo kómm: Se vózehlt aan ihr Nòòper, se gäät mò gäär schbatziere gehn, awwer se wésst nét mét weer. Fó ääner wie sie, wó zuugezoh éss, wäär t jò néddesó ääfach, Kontakt se krien ó graad noch é „Corona-Zeiten“. Deer iwwerleet nét lang ó „verkóppelt“óns zwaai. Ónn ich móss saan, et hat vaan Aafang aan geklappt. Méttlerweil kammer samschdes halwer zehn de Uhr nòò óns schdellen. Dò sémmer, wann t nét reent, ónnerwees: de Glockeschdròòß eróff én der Wald. Mier hann ähnlich Intressen ónn hann émmer Geschbrääch. Jeeder hat sei Händi dabei. Ich knipse jò gäär én de Natuur: kää Bliemché, kää Kääferché éss dò voor mier sicher. Ó wammer dann eppes nét kennen, géfft „gegoogelt“.
Mier sénn nét allään ónnerwees. Et begeenen óns Leit mét ónn ohné Hénn. Mer grießt freindlich, ó wexelt mòòl e Wort, wammer sich näher kennt. Ó soo wòòre mer dann aach voor paar Wochen aan e Samschdaachmòòrn ganz gemellich én der Wald óff Rutt. Graad hodde mer zwéschen de Bääm vaa weidem ówwe Lichdóng Bluumen entdeckt, e Fóttó gemach, „gezoomt“ó „gegoogelt“ónn óns driwwer gefreit: geeler ó rooder Féngerhuut … wadden herrlich Bild. Mier hann de Frääd all allään!
Ó wie mer dòò óff der Hauptweech weiderschbatzieren, dòò heere mer ääner vaa weidem laut johlen. En alter Käärl, óff der Kopp só eppes wie e Schlapphuut, geschditzt ówwe Schdecken humpelt óns entgeen ó schraait óns aan: „Sémmer da jétzer schó soo weit kómm?“Kääner vaan óns hat deer konnt. Mier wóschden dereerscht gaar nét, wat deer männt. Dat Gejohls heert nét óff: Soo eppes gäät eer sich nét aaschaffen. Iwwerall misst mer sich registrieren. Sei Sohn misst dat foor eer machen. Dòò fällt óns eerscht der Groschen: Deer reecht sich óff iwwer ónser Händis! Mier hann naddierlich gutt kontra génn, ónn dòò éser dann laut johlend weider.
Wie mer dat derhemm nommò durch der Kopp geht, dò éset mer, wie wann ich die Schdémm schó mò geheert hätt:
Et éss e paar Mòònt häär, dò schdehn ich weent „Corona“gedóllich vórraan de Dier vaan de Waagasser Poschtschdell ó warte foor rénn: Óff äämòòl reißt e Mannskäärl de Dier óff, schdirzt raus, rennt mich ball óm, reißt sich de Maske vaan t Gesicht ó johlt: „Sch… Maske!“Ich wéll behaubden, et kénnt die selwich Schdémm gewee sénn.