Τοπία του κόσμου κερματισμένα στο όνειρο
Αναζητώντας τοπία αμόλυντα από τις βρόμικες βλέψεις αυτών που θέλουν να τα καταχραστούν και να τα αλλοιώσουν
Αναζητούμε, μετά τον εγκλεισμό της πανδημίας, απεγνωσμένα, τα πραγματικά τοπία που θα στεγάσουν τα όνειρά μας. Για να αποδράσουμε, έστω και για ένα τριήμερο, από τη σκληρή πραγματικότητα της καθημερινής αφαίμαξης της ζωής μας, στα σχολειά και στα πανεπιστήμια, στα νοσοκομεία, στα σούπερ μάρκετ, στα βενζινάδικα, στα σπίτια μας. Για να κρατήσουμε τις απαραίτητες για το είναι μας ισορροπίες.
Αναζητούμε τοπία αμόλυντα από τις βρόμικες βλέψεις αυτών που θέλουν να τα καταχραστούν και να τα αλλοιώσουν προς ίδιον όφελος. Που επιχειρούν με τις επιχειρήσεις τερατόμορφων αιολικών πάρκων και ξενοδοχείων να καταστρέψουν για πάντα τα μαγικά μονοπάτια, τα ποτάμια και τα ρέματά τους, να αφανίσουν την άγρια πανίδα τους και τη χλωρίδα τους. Να καλύψουν τον ήχο των αιγιαλών που ταξιδεύουν τον νου και την ψυχή μας με τις μονότονες μελωδίες των μπαρ που την εγκλωβίζουν στα στερεότυπα της μουσικής βιομηχανίας.
Αποζητούμε τα καλυμμένα με την εξιδανικευμένη αχλή του νόστου καλοκαίρια των παιδικών και των εφηβικών μας χρόνων σε παραλίες χωρίς πληρωμένες ξαπλώστρες και ομπρέλες, αμμουδιές όπου κάποτε μπορούσαμε αμέριμνοι να χτίζουμε πάνω στην άμμο τους προσωρινούς πύργους των παραμυθένιων προσδοκιών μας, να ζούμε τον αχαλίνωτο έρωτα των ουτοπιών μας. Να αφήνουμε τις σκέψεις μας να καλπάζουν και να διασταυρώνονται ελεύθερες, χωρίς τον τρόμο μιας πανταχού παρούσας και ελέγχουσας αστυνομίας των ιδεών μας στα μεταπολιτευτικά θερμοκήπια της εκπαίδευσής μας σε επιστήμονες, ενεργούς πολίτες.
Κερματισμένα όνειρα
Τα βρίσκουμε τα τοπία της ελευθερίας μας, αν και όποτε τα αποζητήσουμε και τα αναζητήσουμε, κερματισμένα στα όνειρά μας. Αυτά που συγκροτεί με διαφορετικά υλικά της ανθρώπινης επικοινωνίας, παπύρους, καρτ - ποστάλ, χειροποίητα χαρτιά, στην τελευταία ατομική της έκθεση με τον τίτλο «Wallen Lands», η εικαστική καλλιτέχνης Μαργαρίτα Πέτροβα. Που παρουσιάζει στην gallery «7» στο Κολωνάκι.
Τα διατυπώνει ασπρόμαυρα σε ένα βραχώδες ανάγλυφο ως ομπρέλα του ήρεμου, ανέγγιχτου κόλπου με την κυματιστή, ανάλαφρη επιφάνεια. Στο οποίο προσπαθεί να διεισδύσει, να το μεταφέρει και να το σφραγίσει ο τουρίστας με το γραμματόσημό του και μοιάζει να το προστατεύει ως φύλακας το σχηματοποιημένο κήτος.
Τα συνθέτει πίσω από φράχτες με τις αυστηρά δομημένες λωρίδες της υπαίθρου της βόρειας Ευρώπης και τα προσωπικά μηνύματα των παραθεριστών της, που διαλύουν και με τον γραφικό τους χαρακτήρα την ακαμψία τους κάτω από ένα βροχερό και αγριεμένο ουρανό.
Τα πλάθει με μια γραφή χειρονομιακή και επαναλαμβανόμενη, φτιαγμένη με πηχτές πινελιές, που καθρεφτίζει τον στροβιλιζόμενο ψυχισμό μας και όπου ο θεατής μπορεί να διακρίνει τις μορφές που τον εκφράζουν.
Τα ζωγραφίζει με αποχρώσεις τρυφερές ως πανοράματα, βυθισμένα σε ουράνια τόξα, ερημικών νησιών και μοναχικών βαρκάρηδων που διαρρηγνύουν με ιλιγγιώδη ταχύτητα και συγκροτούν σε μια ενότητα τα πλάσματα της θάλασσας.
Το δέσιμο του ανθρώπου με τη φύση
Εντάσσει το άπειρο και το πεπερασμένο του χώρου και του χρόνου μέσα σε πεδία που μας φαίνονται από μακριά απέραντα και όταν τα πλησιάσουμε γίνονται οικεία, δικά μας.
Τα συνθέτει ως κολάζ μιας αρχέτυπης στήλης, μορφωμένης με σπαράγματα διαφορετικών αποτυπωμάτων του κόσμου. Μάς δείχνει με τις κερματισμένες συνθέσεις τους το πολύμορφο και μαγικό συναπάντημα ανόργανων και οργανικών στοιχείων. Δένει τον άνθρωπο με τη φύση.
Προβάλλει την αρχέγονη επιθυμία του να αισθανθεί ότι αποτελεί ένα κομμάτι της. Να ταξιδέψει σε χώρες άγνωστες που θα φέρουν στο φως τα καλά κρυμμένα, άγνωστα και στον ίδιο σημεία του ασυνείδητού του. Να του δώσουν μέσα σε έναν κόσμο εσωτερικά και εξωτερικά ταραγμένο τα απαραίτητα εφόδια για να συνεχίσει να ζει.
Η πολυπολιτισμική συνείδηση του κόσμου
Δηλώνει με τα διαφορετικά απτά και πανανθρώπινα, πολυπολιτισμικά μέσα της επικοινωνίας την ανάγκη αλλά και τη δύναμη τού ανθρώπου να μιλήσει και να συνομιλήσει άμεσα με τους συνανθρώπους του και με το περιβάλλον του. Να ανακαλύψει πέρα από τα άυλα, ηλεκτρονικά μέσα της κοινωνικής δικτύωσης, τους πολέμους που γύρω του μαίνονται και αναδύουν τα φαντάσματα του εθνικισμού, την ειρηνική συνύπαρξή του με τον Άλλο, τον διαφορετικό, τον κοντινό και μακρινό γείτονά του «σ΄ αυτό το ¨νυν¨ και ¨αιέν¨ του κόσμου του μικρού, του Μέγα». «Όπου», καθώς έγραφε ο Ελύτης, «Άξιον εστί το φως και η πρώτη χαραγμένη στην πέτρα ευχή του ανθρώπου, η αλκή μέσα στο ζώο που οδηγεί τον ήλιο, το φυτό που κελάηδησε και βγήκε η μέρα… ένας τζίτζικας που έπεισε χιλιάδες άλλους και η συνείδηση πάμφωτη σαν καλοκαίρι.»