Υπάρχει μια γενιά που δεν τσιμπάει

Μια φορά κι έναν καιρό υπήρχε μια Αριστερά που συνομιλούσε με τα κινήματα. Και όταν λέμε κινήματα εννοούμε όλα τα κινήματα. Κινήματα που είχαν βαθύ οικονομικό ή κοινωνικό αντίτιμο αν συνομιλούσες μαζί τους. Ήταν μια Αριστερά, όμως, που δεν λογάριαζε το αντίτιμο, αφού πάνω απ’ όλα ένιωθε την υποχρέωση να αφουγκράζεται τους προβληματισμούς και τις διεκδικήσεις της νέας γενιάς και ενός μέλλοντος που ερχόταν απειλητικό και ελπιδοφόρο συνάμα. Ήταν μια Αριστερά που στην προμετωπίδα της εκτός από τα κοινωνικά δικαιώματα είχε το πράσινο της οικολογίας και των αγώνων για την προστασία του περιβάλλοντος. Ήταν μια Αριστερά που δεν έψαχνε ισορροπίες ανάμεσα στα λιγνιτωρυχεία της Πτολεμαΐδας, τις ανεμογεννήτριες στα Άγραφα, τα φωτοβολταϊκά στις στέγες και τις σεισμικές έρευνες για φυσικό αέριο στο Ιόνιο. Ήταν η Αριστερά που δεν έψαχνε τη χρυσή τομή ανάμεσα στα δάση και στους επενδυτές και δεν ήθελε την πίτα των οικολόγων

ολάκερη και τον σκύλο των κυνηγών χορτάτο.

Αυτά τα ναι μεν αλλά της προέκυψαν μετά, όταν επέλεξε να νερώσει με μπόλικο κυβερνητικό ρεαλισμό το κόκκινο κρασί των νεανικών της χρόνων, που είχε σαν αποτέλεσμα να απομακρυνθεί από τους πάλαι ποτέ συνομιλητές της σε πλατείες, πεζοδρόμια, φεστιβάλ, συγκεντρώσεις και διαδηλώσεις. Και, ακόμη χειρότερα, να χάσει την επαφή με τα νέα κινήματα που ξεφυτρώνουν δίπλα μας και ξεδιπλώνουν τη δυναμική τους σε έναν κόσμο που αλλάζει με ταχύτητες τρομακτικές και φυσικά δεν θα κάτσουν να περιμένουν πότε η δική μας Αριστερά θα ξαναβρεί τους δεσμούς της με τις περιβαλλοντικές, τις οικολογικές και διατροφικές ανησυχίες μιας γενιάς που δεν ψήνεται με μουχλιασμένα στερεότυπα, δεν τσιμπάει σε μπαγιάτικες αγκυλώσεις και ακόμα θυμάται σιχτιρίζοντας κάτι οικολογικές υπουργοποιήσεις που μόνο κακό έκαναν και αποστάσεις δημιούργησαν. Ε, αυτές τις αποστάσεις μην τις κάνουμε μεγαλύτερες.

Τα νέα κινήματα που ξεφυτρώνουν δίπλα μας και ξεδιπλώνουν τη δυναμική τους σε έναν κόσμο που αλλάζει με ταχύτητες τρομακτικές δεν θα κάτσουν να περιμένουν πότε η δική μας Αριστερά θα ξαναβρεί τους δεσμούς της με τις περιβαλλοντικές, τις οικολογικές και διατροφικές ανησυχίες. Αυτή η γενιά θυμάται σιχτιρίζοντας κάτι οικολογικές υπουργοποιήσεις που μόνο κακό έκαναν και αποστάσεις δημιούργησαν