Aλλος δρόμος δεν υπάρχει
Ακόμα κι αν κανείς πίστευε τον Κυριάκο Μητσοτάκη ότι οι εκλογές θα γίνουν στο τέλος της τετραετίας, οι πανηγυρισμοί για την έξοδο από την ενισχυμένη εποπτεία δεν αφήνουν περιθώρια παρερμηνείας ακόμα και για τους πιο πεισμένους ψηφοφόρους της Νέας Δημοκρατίας. Η ενισχυμένη εποπτεία είχε έτσι κι αλλιώς δεδομένη ημερομηνία λήξης. Δεν έχει περάσει και τόσος καιρός από το 2018, όταν η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ έβγαζε τη χώρα από τα Mνημόνια που έφεραν ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ. Τότε που τα στελέχη της Ν.Δ. και οι εντιμότατοι υποστηρικτές τους στα τηλεοπτικά πάνελ και στις εφημερίδες κατακεραύνωναν τον Τσίπρα και τον Τσακαλώτο που δεν πήραν πιστοληπτική γραμμή. Νέο Μνημόνιο δηλαδή. Όπως οι ίδιοι υπερηφανεύονται σήμερα για το μαξιλάρι των 37 δισ., όταν ως αξιωματική αντιπολίτευση κατήγγειλαν τον ΣΥΡΙΖΑ ότι υπερφορολογεί. Το ίδιο θα μπορούσαμε να πούμε και για τη Συμφωνία των Πρεσπών, αφού μάλλον τον σταυρό τους κάνουν στο Μαξίμου και στο ΥΠ.ΕΞ. που δεν βρίσκονται στη δεινή θέση να υποστηρίξουν την ένταξη της γειτονικής χώρας στο ΝΑΤΟ με τη συνταγματική της ονομασία, δηλαδή Μακεδονία. Αν βέβαια δεν είχε γίνει ήδη προμαχώνας τουρκικής ή ρωσικής επιρροής.
Ο σχεδιασμός που αυτή τη στιγμή είναι ο επικρατέστερος στα κυβερνητικά επιτελεία είναι οι κάλπες το φθινόπωρο. Τέλη Σεπτεμβρίου, όπως έκανε γνωστό ο γαλάζιος βουλευτής από τη Θεσπρωτία. Εξ ου και οι πανηγυρισμοί για το συμφωνημένο τέλος της ενισχυμένης εποπτείας, ο αυτοθαυμασμός και η θριαμβολογία. Τι κι αν η οικονομία βρίσκεται σε συνθήκες που θυμίζουν 2010, με το χρέος δανεισμού να εκτοξεύεται και τα ελλείμματα να αυξάνονται, ενώ ο πληθωρισμός σπάει το ένα ρεκόρ μετά το άλλο και η ακρίβεια διαλύει τα νοικοκυριά και τις επιχειρήσεις. Η δραματική αυτή κατάσταση εξηγεί πολύ εύκολα την επιλογή του Κ. Μητσοτάκη να πάει σε κάλπες σε συνθήκες πολιτικής ανωμαλίας, στήνοντας ειδικά δικαστήρια-παρωδία για τους πολιτικούς του αντιπάλους. Ο ΣΥΡΙΖΑ Π.Σ. δεν έχει άλλη επιλογή, παρά να σημάνει εκλογικό συναγερμό στο κόμμα, στα μέλη, στην κοινωνία. Να κινητοποιήσει, να πείσει, να κάνει πράξη τη μεγάλη πολιτική ανατροπή. Για την αλλαγή που έχει ανάγκη όσο ποτέ ο τόπος.