Θέλω να κρατάω το χέρι του συντρόφου μου

Μαρία Θανασούλια, Χρήστος Τζίφας Παύλος Παρασκευάς

ασφυκτική κανονικότητα; Ο Χάρης Μιχαήλ, που είναι αρχιτέκτονας μηχανικός, παντρεύτηκε με τον σύζυγό του το 2014 στο Λονδίνο γιατί στην Ελλάδα δεν υποστηρίζεται ακόμα ο πολιτικός γάμος. Με αφορμή αυτόν τον παραλογισμό μιλάει για την άνευ όρων αγάπη. «Ήθελα να μιλήσω για την αγάπη άνευ όρων. Πραγματικά, η αγάπη υπάρχει, απλώς πρέπει πρώτα να αγαπήσεις και να αποδεχθείς τον εαυτό σου και μετά να σκεφτείς ότι η αγάπη αυτή είναι μια αγάπη που θέτει τους κανόνες να αγαπήσεις τον σύντροφό σου με λιγότερες ή καθόλου προϋποθέσεις και, κυρίως, να μην έχεις καμία προσδοκία».

HΜελίνα Νάτσιος, μια τρανς γυναίκα που ζει και εργάζεται στην πόλη της Αθήνας, δεν φοβάται να φωνάξει μια σειρά ρητορικών ερωτήσεων, αλλά κυρίως να δώσει με κρότο τις δικές της καταφάσεις. Μιλάει αυτονόητα για τα αυτονόητα και διεκδικεί άνευ όρων χώρο για τις επιθυμίες της την ώρα που μια σειρά από «αλλά» εμφανίζονται διαρκώς μπροστά της, παίζοντας ένα παιχνίδι με τη διαφορετικότητα που ή τη δέχεσαι όπως είναι ή όχι και δεν είναι προϊόν διαπραγμάτευσης. Λέει χαρακτηριστικά: «Δεν έχω κανένα πρόβλημα, αλλά… Σε αποδέχομαι, αλλά… Αλλά τι; Με αποδέχεσαι ως μόνη μου, αλλά με απορρίπτεις στο μαζί; Με αποδέχεσαι το βράδυ, αλλά τη μέρα δεν χωράω στην καθημερινότητά σου; Τη διαφορετικότητα ή τη δέχεσαι όπως είναι ή όχι. Τη δέχεσαι σε κάθε συνθήκη ή πουθενά. Δεν μπορείς να την αλλάξεις για να νιώσεις εσύ οικεία. Ούτε είναι τριγωνομετρία για να προσπαθήσεις να την κατανοήσεις σε κάθε της έκφανση. Η σεξουαλικότητα δεν είναι φετίχ να την κρατάμε στις ιδιωτικές μας στιγμές.

Είναι καθημερινότητα. Είναι ότι θέλω να κρατάω το χέρι του συντρόφου μου στο καφέ. Να θέλω να κοιμηθώ στα πόδια του στο λεωφορείο. Να θέλω να τον φιλήσω στο τρένο για Θεσσαλονίκη γιατί δεν ξέρω πότε θα τον ξαναδώ. Το δικαίωμα το έχω νομικά, αλλά όχι άνευ όρων κοινωνικά. Αν δεν με εγκρίνεις, έχεις το δικαίωμα να με κρίνεις.

Ιδιωτικά, με τους φίλους σου όμως. Δημοσίως έχω εγώ το δικαίωμα να μην κρίνομαι και να μην κρύβομαι. Έχω το δικαίωμα να ζω και να αναπνέω όπως εσύ. Η μόνη μας διαφορά είναι ότι εγώ διεκδικώ την αγάπη και την αποδοχή για μένα άνευ όρων. Έτσι είναι σαν να το κάνω και για σένα. Άνευ όρων. Για να συνυπάρχουμε σε κάθε συνθήκη άνευ όρων. Ίση αποδοχή και αγάπη για μένα, για σένα, για όλους λοιπόν. Άνευ όρων».