Χωρίς τον μουσικό, οι νότες θα ήταν όμορφα σχεδιάκια στο χαρτί

Ο Νίκος Παραουλάκης θυμάται να πηγαίνει με τους γονείς του σε γάμους και γλέντια στην Κρήτη και να κάθεται μπροστά, να παρατηρεί τους μουσικούς. Η μουσική πάντοτε τον γοήτευε

Στα παιδικά του χρόνια, στην Ιεράπετρα, υπήρχε μόνο ένα ραδιοφωνάκι και το μεράκι της μητέρας του για τη μουσική. Το άνοιγε κάθε μέρα, ώρες πολλές. Έπιανε μόνο έναν-δύο σταθμούς και κάποιους αραβικούς, στα βραχέα. Ο σταθμός που άκουγε πολύ ο μικρός Νίκος έπαιζε κρητική μουσική, είτε με το μουσικό ιδίωμα του Λασιθίου είτε από την ευρύτερη κρητική παράδοση: Ξυλούρη, Μουντάκη, Σκορδαλό ή συνθέτες όπως ο Γιάννης Μαρκόπουλος.

Ενώ μάθαινε κιθάρα και αρμόνιο στο τοπικό ωδείο, η μητέρα του τον έγραψε και σε μια παιδική χορωδία. Τα μαθήματα σταμάτησαν όμως λόγω έλλειψης δασκάλων. Στην εφηβεία ο Νίκος άκουγε heavy metal και ξένο rock μέσω ενός παιδικού του φίλου, του Βασίλη, που είχε πικάπ και πολλούς δίσκους. Μαζί με τον Τάκη και τον Γιάννη έφτιαξαν το πρώτο τους συγκρότημα. Στην αρχή ξεκίνησαν με μια κιθάρα με δύο χορδές και με κάτι τάπερ για ντραμς.

Το δίλημμα

Στα 15 του χρόνια πια αποφάσισε ότι η μουσική ήταν πολύ σημαντική για τη ζωή του. Τελειώνοντας το σχολείο, στα 18, ανέβηκε στην Αθήνα για μουσικές σπουδές. Ήρθε σε επαφή με πολλά είδη μουσικής: τζαζ, κλασική, ρεμπέτικα, σμυρναίικα και άλλες παραδοσιακές μουσικές, από την Ελλάδα και όχι μόνο. Υπήρξε τυχερός, γιατί είχε δασκάλους σπουδαίους μουσικούς, όπως οι Χάρης Λαμπράκης, Omer Erdogdular, Γιώτης Σαμαράς, Θανάσης Κουμεντέρης, Πα

ναγιώτης Αδάμ, Ιωσήφ Παπαδάτος, Βασίλης Φόστερ.

Παρ’ όλο που από παιδάκι θυμάται τον εαυτό του μέσα στις καλαμιές να κόβει καλάμια προσπαθώντας να φτιάξει φλογέρα, το πρώτο όργανο που αποφάσισε να μάθει ήταν η κιθάρα. Το νέι το άκουσε για πρώτη φορά σε μια συναυλία του Ross Daly στην Κρήτη. Τότε που δεν υπήρχε το Ίντερνετ, δεν ήταν εύκολο να βρει ένα νέι. Μέχρι που, τέσσερα χρόνια μετά, μπαίνοντας σε ένα μουσικό κατάστημα για ν’ αγοράσει χορδές, βρέθηκε για πρώτη φορά μπροστά σε ένα νέι. Κι επίσης μπροστά στο δίλημμα να πάρει το όργανο αυτό που τόσο τον είχε μαγέψει ή να... «κάτσει στ’ αυγά του» - μια και τότε ετοιμαζόταν για πτυχίο κλασικής, τζαζ κιθάρας και ανώτερων θεωρητικών.

«Η σχέση μου με την Κρήτη και τη μουσική της, την οποία άκουγα μεγαλώνοντας, με έχει επηρεάσει πολύ. Αν δεν το εξέφραζα σε αυτό που κάνω, δεν θα ήμουν απόλυτα ειλικρινής. Πιστεύω ότι κάποιος που ψάχνει την ταυτότητά του μέσα από την τέχνη αναπόφευκτα θα αντλήσει την έμπνευσή του από τα βιώματά του» αναλογίζεται ο Νίκος