Η σκευωρία και τo πρόστιμo!
Εξοχα! Έπειτα από πέντε και πλέον χρόνια, το Ελληνικό Δημόσιο κατέθεσε αγωγή κατά της Novartis ζητώντας 214 εκατ. ευρώ για ηθική(!) βλάβη που έχει υποστεί από τις πράξεις που η ίδια η εταιρεία έχει ομολογήσει στις ΗΠΑ και αφορούν (μόνο) τον χρηματισμό γιατρών(!), όπως δήλωσε ο υπουργός Υγείας Θ. Πλεύρης.
Θυμίζουμε ότι η διερεύνηση της υπόθεσης Novartis ξεκίνησε από την Επιτροπή Κεφαλαιαγοράς και το υπουργείο Δικαιοσύνης των ΗΠΑ ύστερα από καταγγελίες για αθέμιτες πρακτικές της εταιρείας και αφορά «χρηματισμό πολιτικών προσώπων» και γιατρών με στοιχεία που συνέλεξε η ανακρίτρια Ελ. Τουλουπάκη και προσκόμισαν στην Αθήνα οι αμερικανικές αρχές. Μάλιστα, βαριά πρόστιμα επιβλήθηκαν στην εταιρεία, εκτός από τις ΗΠΑ, και από Γαλλία, Ιταλία ακόμα και από τη Νότια Κορέα.
Έστω. Μάθαμε μήπως ποιοι και πόσοι γιατροί εμπλέκονται στην υπόθεση και ποιες ευθύνες θα καταλογιστούν για την παραβίαση και του όρκου του Ιπποκράτη; Μάθαμε όμως ότι η υπόθεση του εμπλεκόμενου υπουργόυ Υγείας
Άδ. Γεωργιάδη τέθηκε στο αρχείο με το επιχείρημα ότι τα ποσά που «ανιχνεύτηκαν» στους λογαριασμούς του και σε αυτούς των συγγενικών του προσώπων ήταν «αδιευκρίνιστα».
Επίσης μάθαμε ότι το όνομα το άλλου εμπλεκόμενου υπουργού Υγείας Α. Λοβέρδου «χάθηκε» στη μετάφραση του επίμαχου αμερικανικού εγγράφου, το οποίο ου ανέφερε διευκρινισμένη δωροδοκία. Αντί αυτών, διώκονται η ανακρίτρια της υπόθεσης και ένας πρώην υπουργός Δικαιοσύνης για σκευωρία!
Και οι πολιτικές ευθύνες; Αυτές που καταλόγισε στη Ρένα Δούρου η Ν.Δ. όταν μετά την πρόσφατη αθώωσή της για τις πλημύρες στη Μάνδρα υπογράμμισε σε ανακοίνωσή της ότι: «Σε κάθε περίπτωση οι πολιτικές ευθύνες για τη διαχείριση της τραγωδίας με τους 24 νεκρούς παραμένουν(!) και δεν αξιολογούνται από τα δικαστήρια»!
Δηλαδή, δύο υπουργοί που δεν πήραν χαμπάρι τι γινόταν μέσα στο υπουργείο Υγείας που διοικούσαν όχι μόνο δεν ανέλαβαν πολιτικές ευθύνες, όχι μόνο δεν ζήτησαν συγγνώμη, αλλά επιπλέον προστατεύτηκαν και αναβαθμίστηκαν(!) από τα κόμματά τους. Καμιά αντίδραση από τις βεντέτες της Νομικής τύπου Βενιζέλου και Αλιβιζάτου, τις Ενώσεις Δικαστών, τα ΜΜΕ. Αν αυτό δεν είναι πολιτική και θεσμική κρίση, τι είναι;