Ημασταν πράγματι μια αριστερή παρένθεση

Ηκυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να τους αποτυπώθηκε ως τραγικό βίωμα. Από την ημέρα που ο Αντώνης Σαμαράς αρνιόταν να φύγει από το Μαξίμου μέχρι τις τελευταίες εκλογές, λογικά υπέφεραν - το πιστεύω.

Και μας αποκάλεσαν «αριστερή παρένθεση». Πράγματι ήμασταν. Γιατί από τη στιγμή που χάσαμε την κυβέρνηση, λεηλάτησαν με μένος οτιδήποτε είχαμε καταφέρει. Μας επέστρεψαν στις εποχές των σκληρών Μνημονίων. Χρεώνονται το μεγαλύτερο σκάνδαλο της Μεταπολίτευσης, το σκάνδαλο Novartis, και σφυρίζουν αδιάφορα. Ελέγχουν τον Τύπο για να μαθαίνουμε πόσα αμύγδαλα τρώει ημερησίως ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Ενέπλεξαν τη χώρα σε έναν πόλεμο που δεν είναι δικός της. Διέλυσαν την οικονομία, την εργασία…

Διέλυσαν τα νοσοκομεία και την Παιδεία.

Το είχε πει ο Άδωνις Γεωργιάδης επί Σαμαρά πως αν δεν υπήρχαν τα Μνημόνια, θα έπρεπε να τα εφεύρουμε. Το βρίσκω ειλικρινές και τίμιο από την πλευρά του, δεν υποδύθηκε ποτέ κάτι που δεν είναι. Ένας ακραίος νεοφιλελεύθερος χωρίς καμία συναίσθηση του κινδύνου στον οποίο υπάγεται η κοινωνία. Ή, καλύτερα, με συναίσθηση, αλλά χωρίς να νοιάζεται. Να νοιάζονται δηλαδή.

Η λύση είναι ολιστική εξάλλου. Να ζεις, αλλά να είναι σαν να μην ζεις. Να επιβιώνεις ας πούμε. Τα συσσίτια αυξήθηκαν ξανά στην Αθήνα, τώρα η κουζίνα Ο Άλλος Άνθρωπος θα ξεκινήσει περιοδεία για να μαγειρεύει σε όλη την Ελλάδα κι εμείς ήμασταν η αριστερή παρένθεση που βάρβαρα υποτιμήθηκε.

Ο λαός και ξέρει, αλλά και ξεγελιέται λοιπόν.

Όταν πείστηκε ότι ανήκει στη μεσαία τάξη, ξεγελάστηκε. Αυτό κάνει η προπαγάνδα, δημιουργεί φενάκη. Και καθώς συνεχίζεται η πολιτική των Μνημονίων από κει που εμείς τη διακόψαμε, εμείς, που κοιτάξαμε κατά το μέρος της κοινωνίας και των αναγκών της, τώρα η προπαγάνδα πάλι δημιουργεί φενάκη. Αλλά τώρα έχουμε εξοντωθεί τόσο πολύ, που δεν πιάνει πια.

Ήμασταν αριστερή παρένθεση, ναι.

Όχι επειδή θα πάψουμε ποτέ να υπάρχουμε -σε λίγο καιρό θα ξαναγίνουμε κυβέρνηση-, αλλά επειδή ανακόψαμε το έργο τους για τέσσερα βασανιστικά (για εκείνους) χρόνια και τώρα διέλυσαν ακόμη κι όσα ξέραμε ότι θα υπάρχουν: δημόσια Υγεία, Παιδεία και φαγητό.

Φτωχοποιημένοι, θλιμμένοι, εξαντλημένοι, βάρβαρα και συλλογικά κακοποιημένοι. Μας ξερίζωσαν από το δικαίωμά μας στην αξιοπρέπεια.