Σε ταληράκια

Σήμερα θα πούμε για το κίνημα #metoo. Ξέρουμε πάνω-κάτω τι είναι.

Αφορά, κυρίως, περιπτώσεις όπου άνθρωποι εκμεταλλεύτηκαν τη θέση και την ισχύ τους για να κακοποιήσουν ή να παρενοχλήσουν σεξουαλικά άλλους ανθρώπους.

Και το #metoo ενθαρρύνει τα θύματα να μιλήσουν δημόσια. Γιατί συνήθως οι υποθέσεις αυτές μένουν στο σκοτάδι.

Υπάρχουν, φυσικά, οι αντιδραστικές φωνές. Που υποστηρίζουν ότι τέτοιου είδους καταγγελίες μπορεί να αφορούν συναινετικές πράξεις και να είναι στημένες ή εκδικητικές.

Φυσικά υπάρχει το τεκμήριο της αθωότητας.

Αλλά ξέρουμε επίσης ότι καταγγελίες για τέτοιου είδους επεισόδια μπορεί να έχουν πολλαπλές επιπτώσεις για το θύμα. Κοινωνικές, προσωπικές, επαγγελματικές.

Αυτό ακριβώς λέει το #metoo. Μιλήστε. Και η Δικαιοσύνη θα βρει την άκρη. Αλλιώς, αυτή η πρακτική δεν θα σταματήσει ποτέ.

Στην Ελλάδα το #metoo ξεκίνησε με τις καταγγελίες της Σοφίας Μπεκατώρου για τον χώρο της Ομοσπονδίας Ιστιοπλοΐας. Και η κυβέρνηση καλωσόρισε την πρωτοβουλία.

Μετά όμως άρχισε να βοά το σύμπαν για τον Λιγνάδη.

Και εδώ ήταν το πρόβλημα. Γιατί ο Λιγνάδης ήταν προσωπικός φίλος και του Μητσοτάκη και της Μενδώνη. Και

διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου.

Και άνθρωπος με πανίσχυρες γνωριμίες και διασυνδέσεις.

Όσο διάφορες καταγγελίες έρχονταν προς το φως, η κυβέρνηση διασύρθηκε εντελώς. Δεν ξέρουμε για ποιο πράγμα μιλάτε, παραιτήθηκε για προσωπικούς λόγους, δεν τον γνωρίζαμε, μας ξεγέλασε κ.λπ.

Ενώ ένα ολόκληρο σύστημα κινήθηκε για να τον προστατεύσει, με δηλώσεις επωνύμων και ρεπορτάζ από κανάλια. Οι αρχές καθυστέρησαν να ελέγξουν τον υπολογιστή του. Όλα αυτά προκάλεσαν γενικευμένη οργή.

Ο Λιγνάδης δικάζεται έπειτα από καταγγελίες τεσσάρων ανθρώπων για βιασμό. Οι τρεις από αυτούς όταν συνέβησαν τα γεγονότα που καταγγέλλουν ήταν ανήλικοι.

Φυσικά υπάρχει το τεκμήριο της αθωότητας, το ξαναλέμε.

Όμως, από τη στιγμή που ένα ολόκληρο σύστημα έχει προδήλως κινηθεί για να τον προστατεύσει, το #metoo έχει πάει περίπατο.

Τα ΜΜΕ της λίστας Πέτσα έχουν χαράξει μια υγειονομική ζώνη γύρω από τη δίκη. Εκατονταπλάσια έχει ακούσει ο κόσμος για τον Μπιλ Κόσμπι ή για τη δίκη Άμπερ Χερντ εναντίον Τζόνι Ντεπ, παρά για τη δίκη Λιγνάδη.

Δικηγόρος του Λιγνάδη είναι ο Κούγιας. Ο οποίος έχει πει διάφορα.

Π.χ. ότι πρόκειται για σκευωρία προκειμένου να χτυπηθεί η Μενδώνη, ώστε να ακυρωθεί η επένδυση του Ελληνικού.

Αλλά η υπερασπιστική γραμμή είναι δικαίωμα. Το πρόβλημα, η τακτική του απέναντι στα θύματα, στους μάρτυρες και σε όσους τους συμπαραστέκονται.

Η δημοσιοποίηση των ονομάτων τους. Η στοχοποίηση καλλιτεχνών που έχουν πάρει ανοιχτά θέση και δημοσιογράφων που έβγαλαν στοιχεία και καταγγελίες στη δημοσιότητα.

Και ένα φρικαλέο μπαράζ ομοφοβικών δηλώσεων μίσους, με στόχο την απαξίωση των θυμάτων. Που εμπίπτει καθαρά στον αντιρατσιστικό νόμο.

Μέχρι και τον Κουν και τον Χατζιδάκι έπιασε στο στόμα του. Και, απ’ ό,τι φαίνεται, θα συνεχίσει όσο κρατάει η δίκη. Ξεχείλισε η Αριστεία, μπράβο.

Απέναντι στον οχετό Κούγια,

887 καλλιτέχνες και δημοσιογράφοι υπέγραψαν ένα οργισμένο κείμενο διαμαρτυρίας.

Δεν ακούσατε φυσικά κάτι στα κανάλια.

Και όσοι δημοσιογράφοι καλούν κάποιους από τους υπογράφοντες να πουν την άποψή τους απειλούνται από τον Κούγια με μηνύσεις.

Ποιο #metoo, παιδιά, αυτά είναι πολυτέλειες. Εδώ το σύστημα στριμώχνεται.

Και όταν το σύστημα στριμώχνεται, η λάμψη του ξεθωριάζει.

Και φαίνεται η φτήνια, ο τραμπουκισμός και η αξεστιά του.

Ας παρακολουθήσουμε αυτή τη δίκη μέχρι τέλους. Είναι σημαντική.