Η αυτοκτονία της Ευρώπης και η απληστία των ελίτ

Η ελληνική κυβέρνηση, ταπί και ψύχραιμη, βιάζεται να πάει σε πρόωρες εκλογές πριν οι πολίτες εξεγερθούν

Oλα πλέον βεβαιώνουν ότι πάμε για εκλογές το φθινόπωρο. Και γιατί η κυβέρνηση, που έχει τον πρώτο λόγο και διαθέτει απόλυτη πλειοψηφία στη Βουλή, βιάζεται; Γιατί δεν εξαντλεί την τετραετία που λήγει στις αρχές Ιουλίου του 2023, όπως δήλωνε με βεβαιότητα ότι θα πράξει ο πρωθυπουργός; Είναι σαφές. Διότι τότε η κατάσταση θα είναι εξαιρετικά δύσκολη για τη διαβίωση-επιβίωση των Ελλήνων πολιτών που, οργισμένοι, μπορούν να στερήσουν την εξουσία από τον Κυριάκο Μητσοτάκη και τους προστάτες χορηγούς του.

Θα γίνουν λοιπόν σύντομα, για να παραπλανηθούν οι Έλληνες γι’ αυτό που έρχεται και για το ποιοι έχουν τις ευθύνες. Με δυο λόγια, για να ξεγελαστούν όσο γίνεται περισσότερο για ακόμη μια φορά. Για να μην γίνει πάλι κάποιο «ατύχημα» και προκύψει «ανεπιθύμητη» κυβέρνηση. Δεν ξέρουμε πόσο δύσκολος θα είναι ο χειμώνας, καθώς η πανδημία παραμένει σοβαρή απειλή για την ομαλότητα της ζωής. Ξέρουμε όμως πως ο ψυχρός και θερμός πόλεμος που άρχισε από την Ουκρανία απειλεί τις παγκόσμιες λειτουργίες της οικονομίας, της παραγωγής και του εμπορίου.

Έξι κύματα κυρώσεων έχουν επιβληθεί και κανένα ή και όλα μαζί δεν στάθηκαν ικανά να πλήξουν τα ρωσικά συμφέρονται τόσο ώστε να υποχωρήσει και να συμβιβαστεί η Μόσχα. Το αντίθετο, οι κυρώσεις βυθίζουν τις οικονομίες της Ευρώπης σε σκληρή οικονομική κρίση, αναστατώνοντας τη ζωή των Ευρωπαίων πολιτών. Και αυτό συμβαίνει διότι οι ευρωπαϊκές ηγεσίες ακολουθούν τυφλά τις διαταγές των ΗΠΑ χωρίς να προβλέψουν τις αναμενόμενες αντιδράσεις του στόχου.

Και τώρα, τρέχουν και δεν φτάνουν. Στη μεγαλύτερη οικονομία της Ευρώπης, τη γερμανική, έχει ήδη σημάνει συναγερμός. Μάλιστα ο υπουργός Οικονομικών Κρίστιαν Λίντνερ προειδοποιεί για «τρία έως τέσσερα, ίσως και πέντε χρόνια ελλείψεων» και κρούει το καμπανάκι του κινδύνου για «σοβαρή οικονομική κρίση, αναφέροντας, αύξηση των τιμών, παραπαίουσες αλυσίδες εφοδιασμού, υποτονική οικονομία».

Και μετά, εμφανίστηκε ο υπουργός Οικονομικών Ρόμπερτ Χάμπεκ να καταγγείλει τη Ρωσία λέγοντας ότι: «Η μείωση της παροχής φυσικού αερίου από τη Μόσχα αποτελεί οικονομική επίθεση εναντίον μας». Και οι κυρώσεις κατά της Ρωσίας δεν αποτελούν επίθεση;

Η δική μας κυβέρνηση, ως ταπί, συνεχίζει να είναι ψύχραιμη. Η επιπλέον συρρίκνωση της παραγωγικής της βάσης λόγω του αυξημένου ενεργειακού κόστους, των πρώτων υλών, των λιπασμάτων, των ζωοτροφών, απειλεί με εξαφάνιση ό,τι παραγωγικό έχει απομείνει, καθώς ανταγωνιστικές οικονομίες παραμένουν πολύ περισσότερο ασφαλείς, όπως είναι για παράδειγμα της Τουρκίας, που έχει εξασφαλισμένη φθηνή ενέργεια από τη Ρωσία. Η δική μας οικονομία, απόλυτα εξαρτημένη από τις εισαγωγές, με διαρκώς συρρικνούμενο δευτερογενή τομέα, με τεράστιες νέες δυσκολίες στον πρωτογενή, που στηρίζεται κυρίως στον τουρισμό, πώς θα αντέξει με θηριώδη εκτός ελέγχου πληθωρισμό, που δεν αντιδρά στις «θεραπείες» αύξησης των επιτοκίων, καθώς αυτός ο πληθωρισμός δεν οφείλεται μόνο σε νομισματικά αίτια;

Πώς θα τα φέρουν βόλτα οι Έλληνες πολίτες με καθηλωμένους μισθούς και συντάξεις, με πετσοκομμένες δημόσιες υπηρεσίες Υγείας και Παιδείας; Τι απαντήσεις μπορεί να βρει η σημερινή κυβέρνηση που ουσιαστικά διευθύνει το μεγάλο πλιάτσικο, έχοντας διαλύσει κάθε ρυθμιστική ή εποπτική αρχή; Η κυριαρχία του νεοφιλελευθερισμού στη Δύση δεν αφήνει μεγάλα περιθώρια αισιοδοξίας. Όπως έγραψε σε άρθρο του στους Financial Times ο καθηγητής και πρόεδρος του Κουίνς Κόλετζ του Κέιμπριτζ Μοχάμεντ Ελ-Εριάν, υπάρχουν δύο δρόμοι. «Ο ένας ο δρόμος προς την υψηλή, χωρίς αποκλεισμούς βιώσιμη ανάπτυξη και ο άλλος, προς την ύφεση, την αύξηση της ανισότητας και την οικονομική αστάθεια. Όσο πιο γρήγορα οι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής αναγνώριζαν τις διαφορετικές επιλογές που είχαν μπροστά τους και ενεργούσαν ανάλογα τόσο μεγαλύτερη ήταν η πιθανότητα να επικρατήσει ο καλύτερος δρόμος».

Ο πρώτος δρόμος, που είναι το ζητούμενο, είναι πλέον υπόθεση και υποχρέωση της κοινωνίας των ενεργών πολιτών. Αυτήν την κατηγορία φοβούνται οι υπάκουες στις οικονομικές ελίτ εξουσίες, καλλιεργώντας τη μοιρολατρία και επιχειρώντας να μετατρέψουν τους πολίτες σε πελάτες, πείθοντάς τους πως μόνο με πολιτικό μέσο μπορούν να ξεφύγουν από τη δύσκολη θέση τους.