Η συνήθης αβάσταχτη υποκρισία

ΟΤου

Κυριάκος Μητσοτάκης καλεί στο Μέγαρο Μαξίμου τον 19χρονο Ιρανό πρόσφυγα Κούρος Νουρμοχαμαντί Μπαϊγκί για να τον συγχαρεί. Το χαμογελαστό παιδί, που αρίστευσε στις Πανελλαδικές Εξετάσεις, έμαθε σε λιγότερο από 3 χρόνια τα ελληνικά, αφού πρώτα πέρασε από τον εφιάλτη της προσφυγιάς και την κόλαση της Μόριας. Ο υποκριτής πρωθυπουργός φυσικά και αδράχνει την ευκαιρία να κερδίσει λίγη από την πραγματική αριστεία 19χρονου. Όχι μόνο δεν κάνουμε επαναπροωθήσεις, δίνουμε χώρο και ευκαιρίες στα παιδιά να σπουδάσουν και να ενσωματωθούν, ορίστε, δεν βλέπετε; Τι μας λένε οι περίεργοι δικαιωματιστές, αλληλέγγυοι και ΜΚΟ; Αυτά θα πει, πάνω κάτω, με άλλα λόγια. Η επιτυχία όμως του Κούρος, που αποτελεί λαμπρό παράδειγμα, δεν ανήκει σε κανέναν Μητσοτάκη. Ανήκει πρώτα και κύρια στον ίδιο, αλλά και στους ανθρώπους που τον στήριξαν, τον αγκάλιασαν, τον βοήθησαν να ολοκληρώσει αυτόν τον άθλο. Θα δώσουν συγχαρητήρια αυτοί που κατακεραύνωναν τον ΣΥΡΙΖΑ επειδή δεν έπνιγε ανθρώπους στο Αιγαίο. Ο ίδιος πρωθυπουργός που έστησε το «έπος του Έβρου» ας είναι ειλικρινής: αν έβλεπε μπροστά του έξω από τη Λέσβο τη βάρκα που έφερε τους γονείς του και τον ίδιο, θα τον καλωσόριζε ή θα μιλούσε για την ανάγκη αποτροπής και θα τον έστελνε πίσω στην Τουρκία; Τον θεωρεί πρόσφυγα ή παράτυπο μετανάστη; Η υποκρισία και η εκμετάλλευση της επιτυχίας του 19χρονου δεν μπορούν να κρύψουν την πραγματικότητα. Η κυβέρνηση της Ν.Δ. εξελέγη με σκληρή αντιπροσφυγική ρητορική, την έκανε κυβερνητική πολιτική για την οποία ελέγχεται. Δεν είναι, άραγε, η ίδια κυβέρνηση που πέταξε έξω από τα διαμερίσματα χιλιάδες πρόσφυγες οι οποίοι ανέμεναν την ολοκλήρωση της αίτησης ασύλου, που πετσόκοψε τα βοηθήματα και πάγωσε όλες τις πολιτικές ενσωμάτωσης, ενώ κάθε μέρα άλλο ένα παιδί που ενηλικιώνεται απειλείται με απέλαση; Τι γνώμη έχουν οι βουλευτές της Ν.Δ. που στήριζαν τα ρατσιστικά «μπάρμπεκιου» έξω από προσφυγικές δομές; Μόλις χθες ήρθε στο φως έρευνα που διεξήχθη από κορυφαία διεθνή μέσα -«Le Monde», «Der Spiegel», «The Guardian», ARD- με καταγγελίες για την εκμετάλλευση προσφύγων στον Έβρο ώστε να κάνουν οι ίδιοι τη βρόμικη δουλειά των επαναπροωθήσεων, με αντάλλαγμα έγγραφο που τους επέτρεπε να κυκλοφορούν ελεύθεροι στην ελληνική επικράτεια έως ότου βρουν τρόπο να φύγουν στην Ευρώπη. Ας αναρωτηθούμε μονάχα πόσα παιδιά δεν είχαν την τύχη να απεγκλωβιστούν από τα κολαστήρια όπου έμεναν επί της ουσίας φυλακισμένα -ιδίως την περίοδο των λοκντάουν- ακόμα και για χρόνια, πόσα παιδιά δεν είχαν την ευκαιρία να πάνε στο σχολείο, να μάθουν ελληνικά, να σπουδάσουν, να ζήσουν σαν άνθρωποι και να προσφέρουν στην Ελλάδα. Ας σκεφτούμε πόσα παιδιά δεν πάτησαν ξανά στεριά και χάθηκαν στα νερά του Αιγαίου. Ας αναλογιστούμε πόσο καλύτερος θα ήταν ο κόσμος μας αν ο Κούρος δεν ήταν μια τόσο φωτεινή εξαίρεση αλλά ο κανόνας.