«Μένανε 4 άτομα σ’ ένα κοντέινερ κι έπρεπε εκεί να γίνει το διάβασμά του»
Για την καθημερινότητα με τον ίδιο και τα μαθήματα μαζί του μιλάει στην ΑΥΓΗ η καθηγήτριά του Λιάνα Κόκκινου
Μετά το σχόλασμα οι συμμαθητές και φίλοι του θα πήγαιναν μια βόλτα να ξεσκάσουν ή στο σπίτι τους για φαγητό. Εκείνος πάλι θα συνέχιζε. Θα έπαιρνε τον δρόμο για να βρεθεί σε μια άλλη αίθουσα διδασκαλίας και να συνεχίσει για ακόμα μία ώρα την προετοιμασία του για τις εξετάσεις. «Από την αρχή ο στόχος ήταν να περάσει στις Πανελλαδικές και να βρεθεί σ’ ένα πανεπιστήμιο» μου λέει η καθηγήτριά του Λιάνα Κόκκινου.
Τον γνώρισε στα καμπ. Όταν άφηνε τις ουρές, ο Κουρός ερχόταν στον χώρο διδασκαλίας που είχαν στήσει στον καταυλισμό του Καρά Τεπέ τα Παιδικά Χωριά SOS. Όταν έφυγε απ’ το καμπ τα μαθήματα γίνονταν σε κέντρο εκπαίδευσης στην πόλη της Μυτιλήνης. «Προσπαθούσαμε να κάνουμε ενδυνάμωση στο λεξιλόγιό του και μετά ν’ αναλύουμε διάφορα θέματα που απασχολούν την επικαιρότητα και γενικότερα τον κόσμο».
Το πολύ καλό επίπεδο ελληνικών του Κουρός, το οποίο θαύμασε η χώρα στην τηλεόραση, χτίστηκε βήμα βήμα. «Ξεκινήσαμε από τα πολύ βασικά. Με οικογένειες λέξεων, με βασική γραμματική και στη συνέχεια όλο αυτό χτιζόταν και ανέβαινε σταδιακά το επίπεδο». Η εξέλιξη αποτυπωνόταν στη διαχείριση των προκλήσεων που εμφανίζονταν μπροστά του, γράφοντας πρώτα μ’ επιτυχία στις εξετάσεις για τη μετάβασή του από το ΕΠΑ.Λ. στο Πρότυπο Λύκειο Μυτιλήνης. «Μ’ εντυπωσίασε ο ρυθμός μάθησης. Ήταν εξαιρετικά γρήγορος. Όπως κι η θέληση που έβλεπα σ’ εκείνον και στην οικογένειά του, αν σκεφτείς και τις συνθήκες και το ότι μένανε 4 άτομα μέσα σ’ ένα κοντέινερ κι έπρεπε εκεί να γίνει το διάβασμά του (σ.σ. υπάρχει κι ένας μικρότερος αδερφός που θα πάει τώρα στην Α΄ Λυκείου)».
Αρχικά, η οικογένεια βρέθηκε στη Μόρια. Πέρασε στο δημοτικό καμπ του Καρά Τεπέ, στη συνέχεια στο ΚΥΤ Λέσβου και πολύ αργότερα εγκαταστάθηκε σε διαμέρισμα στο κέντρο της πόλης, όταν πήρε τα χαρτιά για το άσυλο. «Χρειάστηκαν πολλές προσπάθειες» σημειώνει η Λ. Κόκκινου. Έως και 6 μήνες νωρίτερα ο Κουρός δεν γνώριζε καν αν θα δώσει εξετάσεις. «Ήμουν πραγματικά χάλια. Προσπαθούσα για κάτι που δεν ήξερα αν μπορούσε να γίνει. Ήξερα ότι χωρίς χαρτιά δεν θα μπορούσα να δώσω. Όταν τα πήρα τελικά, ήξερα ότι αν προσπαθήσω, αν διαβάσω, κάτι θα κατάφερνα. Δεν γινόταν να γράψω μηδέν» λέει ο Κουρός.
Οι συνθήκες διαβίωσης, το καθημερινό άγχος με τα έγγραφά τους, οι συνεντεύξεις και το ταξίδι που κουβαλάνε για όλη τους τη ζωή απαιτούν μεγάλη προσπάθεια για να τα καταφέρουν οι πρόσφυγες στο ανώτερο επίπεδο εξετάσεων, όπως εξηγεί, δίνοντας όλο το πλαίσιο, η Λ. Κόκκινου.
Αν εξομαλυνόταν η ψυχοφθόρα καθημερινότητα, τότε οι Κουρός ανά τη χώρα θα γίνονταν σίγουρα περισσότεροι. «Λένε, τι ωραία ελληνικά που μιλάς. Μέσα σε 3 χρόνια έχεις μάθει τόσο καλά τη γλώσσα. Πιστεύω όμως ότι κάθε παιδί μπορεί να το κάνει αυτό» υπογραμμίζει με αφοπλιστική σεμνότητα ο επιτυχών.