Η στρατηγική Κούγια απέτυχε, ένα βήμα πριν την καταδίκη ο Λιγνάδης
Η εμπεριστατωμένη και επιθετική αγόρευση του εισαγγελέα Κ. Κούντρια φαίνεται ότι πετάει στον κάλαθο των αχρήστων τον σχεδιασμό της υπεράσπισης και του κατηγορούμενου. Η ετυμηγορία του δικαστηρίου, που αναμένεται τις πρώτες ακόμα μέρες του Ιουλίου, είναι εντελώς απίθανο να είναι αθωωτική
Αν η τακτική του πρώην διορισμένου καλλιτεχνικού διευθυντή του Εθνικού Θεάτρου Δ. Λιγνάδη στους μήνες που έτρεξε η αποδεικτική διαδικασία της δίκης του ήταν η «στρατηγική Κούγια», τότε μπορούμε να πούμε ότι η τακτική της απολογίας του βασίστηκε στην ιδέα ενός «σοβαρού Κούγια». Η εμπεριστατωμένη και επιθετική αγόρευση του εισαγγελέα Κ. Κούντρια, ωστόσο, φαίνεται ότι πετάει στον κάλαθο των αχρήστων και τον σχεδιασμό του ορίτζιναλ Κούγια, και τον σχεδιασμό του πελάτη του συνολικά.
Κατηγορούμενος για τους βιασμούς τεσσάρων ανδρών, ο Λιγνάδης παρακολούθησε, συγκατανεύοντας με τη σιωπή του, τον δικηγόρο του να επιχειρεί επί μήνες να σκεπάσει τη δυσοσμία της υπόθεσής του με περισσότερη λάσπη και περισσότερη κοπριά. Οι προσωπικές επιθέσεις εναντίον όσων ερεύνησαν την υπόθεση ή έγραψαν γι’ αυτήν,
των ίδιων των μηνυτών και των μαρτύρων κατηγορίας, ακόμα και του ίδιου του συνηγόρου πολιτικής αγωγής Ι. Βλάχου, τέλος επίσης όσων σωματείων, φορέων ή δημόσιων προσώπων αντέδρασαν στα σεξιστικά, ομοφοβικά και μισογυνικά του παραληρήματα, ήταν μια προφανής προσπάθεια του Κούγια να πάρει τη συζήτηση από την ουσία της υπόθεσης -τους βιασμούς του Λιγνάδη- και να τη μεταφέρει στο πεδίο μιας βεντέτας που θα δικαιολογούσε, τάχα, το αφήγημα της σκευωρίας.
Απολογούμενος, την περασμένη Δευτέρα, ο Δ. Λιγνάδης, όχι απλά δεν διαφοροποιήθηκε σε τίποτα από τον δικηγόρο του, αλλά έσπευσε να τον καλύψει ακόμα και στις πιο ακραίες και χυδαίες αναφορές του - όπως η υπόνοια ότι ο Μάνος Χατζιδάκις σχετιζόταν με παιδιά. Αποφεύγοντας τα λεκτικά παραληρήματα του Κούγια εναντίον των «ομοφυλόφιλων», επέμεινε με τη σειρά του στην εκδοχή της σκευωρίας, η οποία οφειλόταν -σύμφωνα με τα όσα ισχυρίστηκε- στη ζήλια και τη μνησικακία του κόσμου για το γεγονός ότι ήταν όμορφος, γοητευτικός και
εθνικόφρονας. Ούτε λίγο ούτε πολύ, ο Λιγνάδης υποστήριξε ότι εκατοντάδες δημοσιογράφοι, ολόκληρο το ΣΕΗ, η «φερόμενη (sic) Αριστερά» (χαρακτηρισμό τον οποίον ο αδελφός του επεξήγησε στο φιλοκυβερνητικό σάιτ ως την Αριστερά πλην του ΚΚΕ) και όλοι εκείνοι που τον κατηγόρησαν ότι τους βίασε προσπάθησαν να τον εκδικηθούν για το γεγονός ότι έγλειψε ένα τουριστικό ομοίωμα του Παρθενώνα στο τέλος της παράστασης «Πέρσες» στην Επίδαυρο. Αυτό τουλάχιστον μένει από την πεντάωρη απολογία του, στην οποία αναφέρθηκε σε «πικραμένους (εραστές)» και «κακομοίρηδες» και ισχυρίστηκε με χαρακτηριστική σεμνότητα ότι... «κατάργησε τον μεταμοντερνισμό από την τέχνη».
Η αγόρευση του εισαγγελέα έσπευσε από την αρχή να «προσγειώσει» τον Λιγνάδη και τον δικηγόρο του: κανείς δεν είχε λόγο να στήσει σκευωρία σε βάρος του. Το καλλιτεχνικό του βάρος και η πολιτική σημασία του δεν είναι τόσο σπουδαία όσο ο ίδιος ο ελληνοπρεπής σκηνοθέτης αρέσκεται να νομίζει. Οι άνθρωποι που κατήγγειλαν τον βιασμό τους από τον Λιγνάδη βρέθηκαν στο δικαστήριο για να καταγγείλουν τον βιασμό τους. Όχι για να επαναφέρουν (sic) τον μεταμοντερνισμό στην τέχνη, ούτε για να χτυπήσουν τη Ν.Δ. και τη Μενδώνη. Η αποδεικτική διαδικασία, κατά τη διάρκεια της οποίας η πλευρά Λιγνάδη αναγκάστηκε να αλλάξει τους ισχυρισμούς τους (ξεκίνησε να υποστηρίζει ότι δεν γνωρίζει κατηγορούμενους, τους οποίους εντέλει αποδείχτηκε και ομολογήθηκε ότι ο Λιγνάδης φιλοξενούσε στο σπίτι του), υπήρξε ως προς αυτό καταλυτική.
Η εισαγγελική πρόταση ενοχής του Λιγνάδη για βιασμούς τριών ανήλικων αγοριών δεν αφήνει πολλά περιθώρια στον διορισμένο από την κυβέρνηση διευθυντή του Εθνικού. Η ετυμηγορία του δικαστηρίου, που αναμένεται στις πρώτες ακόμα μέρες του Ιουλίου, μετά τις αγορεύσεις των βασικών συνηγόρων είναι εντελώς απίθανο να είναι αθωωτική. Και τότε όσοι τον επέβαλαν στο Εθνικό Θέατρο και όσοι τον στήριξαν μέχρι τέλους θα κληθούν να λογοδοτήσουν.