Από το Ιράν με αγάπη
Aυτό που γίνεται τώρα στο Ιράν είναι μία τρομερή, συγκλονιστική γυναικεία εξέγερση. (Μου) θυμίζει την εξέγερση των γυναικών της Ινδίας μετά από ομαδικό βιασμό ανήλικης σε λεωφορείο προ δεκαετίας. Δηλαδή, ξέσπασε ένα κίνημα οργής κι αγανάκτησης και σαν ντόμινο έφτασε σε όλον τον πλανήτη. Πρώτα η Ινδία. Μετά οι γυναίκες κατά του Τραμπ. Μετά το ΜeΤoo.
Τώρα φεύγουν οι μαντίλες από τα κεφάλια των γυναικών στο Ιράν, σε ένα Ιράν θεοκρατικό, σκληρό, που τις ελεύθερες γυναίκες μισό αιώνα πριν τις έκρυψε κάτω από βαριά κι ασήκωτα υφάσματα.
Και όσο οι «κομψοί» ρατσιστές της Δύσης φωνάζουν τα «φιλελεύθερα» κρεσέντα τους, ξέρετε, αυτά τα «εμείς τα λέγαμε για τις μπούργκες από όταν ήρθαν μετανάστριες», οι γυναίκες στο Ιράν κάνουν πράγματα αδιανόητα. Αδιανόητα όχι μόνο για την Περσέπολις, αλλά για όλο τον κόσμο.
Η ιστορία είναι γνωστή: Αστυνομικοί σκότωσαν στο ξύλο 22χρονη επειδή δεν φορούσε σωστά τη μαντίλα της.
Και οι γυναίκες ξεσηκώθηκαν, πέταξαν τα μαλλιά τους έξω, τα έκοψαν, διεκδίκησαν, διεκδικούν δηλαδή, τ ην ελευθερία τους.
Αλλά τι σημαίνει όλο αυτό για τη Δύση; Η Ιστορία θα δείξει, όμως μοιάζει ήδη ανακουφιστικό. Η φιλελέ μπάντα πανηγυρίζει ότι είχαν δίκιο που ήθελαν να απαγορεύουν τις μαντίλες, καταπιέζοντας θεσμικά τα σώματα των μουσουλμάνων μεταναστριών κι έπειτα προσφύγων. Ο όντως προοδευτικός κόσμος φώναζε από τότε για αυτοδιάθεση, όπως φωνάζουμε και τώρα.
Διότι το ζήτημα δεν ήταν ποτέ να φύγει η μαντίλα με το ζόρι, το ζήτημα είναι το δικαίωμα στην επιλογή.
Περίεργοι καιροί για τις επιλογές των γυναικών. Στην προοδευτική Δύση απαγορεύονται οι αμβλώσεις, ενώ στο τριτοκοσμικό Ιράν διεκδικούν το δικαίωμα πάνω στα κορμιά τους. Ο ΠΟΥ μιλά για παγκόσμια «επιδημία» έμφυλης βίας κι εμείς, αναστατωμένοι μέσα στην ίδια μας την υποκρισία, εμείς οι προοδευτικοί δυτικοί, αδυνατούμε να αποφασίσουμε για ποιους λόγους είναι σπουδαίο το κίνημα των Ιρανών γυναικών. Για να φύγει η μαντήλα; Ή για να έρθει η αυτοδιάθεση;
Για ποιους λόγους είναι σημαντικό, επίσης. Για τις γυναίκες του Ιράν, έστω του μουσουλμανικού κόσμου; Ή για όλες μας;
Τη στιγμή που στην Πολωνία υπάρχουν ήδη νεκρές από παράνομες αμβλώσεις, στη Μάλτα επίσης, στις ΗΠΑ πηγαίνουν από πολιτεία σε πολιτεία για να μπορέσουν να έχουν δικαίωμα στα σώματά τους και παντού μα παντού μας δέρνουν, μας βιάζουν, μας σκοτώνουν, αυτό που κάνουν τώρα οι Ιρανές γυναίκες είναι μεγαλειώδες όχι μόνο για την Τεχεράνη. Είναι για όλο τον κόσμο.
Διότι η Ιστορία είναι σπίθες που ενώνονται και φτιάχνουν αλλαγές. Θα είχαμε το ΜeΤoo αν δεν είχε προηγηθεί η εξέγερση των Ινδών γυναικών; Μάλλον όχι. Ίσως οι Ιρανές μας σώσουν όλες μας, λοιπόν, στη Δύση του κόσμου τούτου. Εξάλλου, καθ’ όλη την ιστορία των γυναικείων διεκδικήσεων, είχαμε μόνο η μία την άλλη. Όπως ακριβώς συμβαίνει και με τις ιδέες, δηλαδή. Από μία γωνιά του κόσμου πετούν και βρίσκουν σύμμαχο σε μια άλλη γωνιά.
Κι έτσι φτιάχνεται το μέλλον.*