Δημοκρατία α λα πουτανέσκα
Οι ιταλικές κάλπες, με τη διαφαινόμενη επικράτηση των δεδηλωμένων νεοφασιστών της Μελόνι, οδηγούν σε ένα αποτέλεσμα που εγγυάται ότι όποιος έχει όρεξη να μελετά τις εξελίξεις στη γειτονική μας χώρα δεν θα βαρεθεί για τους επόμενους μήνες
Συμμαχίες ανάγκης, συνωμοσιολογίες με άρωμα Ψυχρού Πολέμου, προφητείες καταστροφής. Αυτό είναι το αλλόκοτο μείγμα της προεκλογικής περιόδου στην Ιταλία, που κλείνει σήμερα με μια μάχη που διεξάγεται πρόωρα και έπειτα από μια περίοδο διακυβέρνησης από έναν πρώην τραπεζίτη.
Η παραίτηση του Μάριο Ντράγκι έδωσε τέλος σε μια περίοδο που στις νεοφιλελεύθερες Βρυξέλλες κοιμόντουσαν λίγο πιο ήσυχοι, αλλά για πολλούς Ιταλούς έμοιαζε ως παραμόρφωση της θέλησής τους. Το να κυβερνάσαι από έναν τεχνοκράτη που ποτέ δεν ψήφισες δεν αποτελεί απαραίτητα και παράσημο για μια Δημοκρατία. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι μετά την παραίτηση του πάλαι ποτέ «σούπερ Μάριο» σιώπησαν και στη χώρα μας οι σειρήνες που καλούσαν να εφεύρουμε τον ελληνικό του κλώνο.
Η διαφαινόμενη νίκη της Δεξιάς, με συμμετοχή μάλιστα στο πιθανότερο επόμενο κυβερνητικό σχήμα δεδηλωμένων νεοφασιστών
όπως η Μελόνι, λαλίστατων εθνικιστών όπως ο Σαλβίνι και παρωχημένων «επιχειρηματιών - πολιτικών» όπως ο Μπερλουσκόνι, δεν φαντάζει βεβαίως ως η πιο αισιόδοξη προοπτική για το μέλλον της χώρας. Ίσως αυτό να σκέφτονται και τα περίπου 14 εκατομμύρια των Ιταλών που δήλωναν εσχάτως αναποφάσιστοι ή, ακόμα χειρότερα, αποφασισμένοι να μην ψηφίσουν καν μια τάση που φαίνεται να έχει μεγάλη έκταση ανάμεσα στη νεολαία, με ό,τι μπορεί αυτό να συνεπάγεται για μια χώρα βουτηγμένη στα χρέη.
Ποια Ευρώπη ανησυχεί;
«Στην Ευρώπη ανησυχούν» για το προδιαγραφόμενο αποτέλεσμα, είναι η επωδός του δυτικού Τύπου. Αν αντιστρέφαμε το ερώτημα, θα μπορούσαμε να ρωτήσουμε βεβαίως ποια Ευρώπη εννοούν. Εκείνη που έφερε πριν από δύο εβδομάδες τους Σουηδούς ακροδεξιούς σε ποσοστό πριν 20%; Εκείνη που στην εκδοχή της από την Κοπεγχάγη βαφτίζει ασφαλή χώρα τη Ρουάντα για να ξαποστείλει εκεί πρόσφυγες; Εκείνη που έχει δώσει στη Γαλλίδα φίλη του Σαλβίνι, τη Μαρίν Λεπέν, αστρονομικά
ποσοστά; Εκείνη που αδιάφορα βλέπει τους ακροδεξιούς της Γερμανίας να σαρώνουν στα ανατολικογερμανικά κρατίδια; Την ισπανική Ευρώπη των συνεργασιών του Λαϊκού Κόμματος με το φασιστικό Vox, στο οποίο ευχήθηκε καλή επιτυχία η Μελόνι; Την Ευρώπη του Κατσίνσκι της Πολωνίας, του Γιάνσα της Σλοβενίας και του Όρμπαν της Ουγγαρίας; Ή την Ευρώπη των ελεγχόμενων ΜΜΕ, των υποκλοπών και των απευθείας αναθέσεων της κυβέρνησης Μητσοτάκη;
Η ανησυχία είναι, λοιπόν, υποκριτική. Αν παρατηρήσει κανείς γύρω του, θα διαπιστώσει ότι αυτό που πιθανώς θα συμβεί στην Ιταλία δεν είναι δα και ουρανοκατέβατο. Αναμενόμενο σύμπτωμα μιας «πανδημίας» και ίσως μια εικόνα από το «κοινό» ευρωπαϊκό μέλλον. Οι ανησυχούντες στις Βρυξέλλες δεν προβληματίζονται τόσο με το πρόσημο της επόμενης κυβέρνησης λοιπόν όσο με το ενδεχόμενο ο ακροδεξιός λαϊκισμός να αμφισβητήσει τον νεοφιλελεύθερο καθωσπρεπισμό τους, προτείνοντας οικονομικές λύσεις, που μπορεί στον πυρήνα τους να είναι ίδιες, αλλά ο μανδύας τους είναι διαφορετικός, «κεντημένος» με υποσχέ