Στο Πρεντάπιο ο Ντούτσε είναι ακόμα ζωντανός

Γιατί πολλοί Ιταλοί δεν έχουν κανένα πρόβλημα να δηλώσουν οπαδοί του φασισμού και να δουν τον άνθρωπό τους στη μορφή της Μελόνι

Πρεντάπιο. Μια κωμόπολη 6.200 κατοίκων, μια ώρα απόσταση από το Ρίμινι. Μιάμιση αν ερχόσαστε από τον Βορρά, από την Μπολόνια. Θα ήταν ασήμαντη, αν δεν ήταν η πατρίδα του Ντούτσε. Εδώ γεννήθηκε ο Μπενίτο Μουσολίνι το 1883 και εδώ είναι θαμμένος σε ένα επιβλητικό μνήμα, που το φρουρεί αδιάκοπα ένας μυώδης σύγχρονος μελανοχίτωνας. Η ατμόσφαιρα μυρίζει φρέσκα κρίνα, που ποτέ δεν λείπουν από τον οικογενειακό τάφο, και τα αυτοκόλλητα με φασιστικά συνθήματα που καλύπτουν τις πινακίδες της Τροχαίας τριγύρω μαρτυρούν και ποιοι τα φέρνουν. Κάποιος έχει αποθέσει μια ιταλική σημαία και δύο κόκκινα τριαντάφυλλα στον τάφο. «Στον Πατέρα της Πατρίδας» γράφει μια κορδέλα σε εθνικά χρώματα. Πάνω από τη σαρκοφάγο μια υπερμεγέθης λευκή προτομή του Μουσολίνι. Ο Ντούτσε πρέπει να μοιάζει ισχυρός ακόμα και μέσα από τον τάφο του.

Κάθε χρόνο στα γενέθλια του ηγέτη του ιταλικού φασισμού, όπως και στην επέτειο της «Πορείας προς τη Ρώμη» στις 28 Οκτωβρίου του 1922, μαζεύονται εδώ οι θαυμαστές του από όλη την Ιταλία. Αν τους ρωτήσεις, δεν θα διστάσουν να σου πουν ότι είναι φασίστες. Στο χωριό αυτό δεν αποτελεί ντροπή. «Δεν ξέρω τι λένε για τον Ντούτσε, αλλά κοιτάξτε πόσο όμορφο έφτιαξε το χωριό μας» θα σου πουν κάποιοι μεγαλύτεροι κάτοικοι.

Ένα κατάστημα με σουβενίρ σε υποδέχεται στην είσοδο της πόλης. Εδώ πωλούνται όλα όσα επιθυμεί η ακροδεξιά καρδιά. Ένα λευκό μπούστο του Μουσολίνι, που κοστίζει 90 ευρώ. Θήκες smartphone με την επιγραφή «Duce». «Γεννιέσαι Ιταλός, δεν γίνεσαι» γράφει ένα μεγάλο

στιλό. «Ιταλία για τους Ιταλούς» φωνάζει το υπερμεγέθες μολύβι. Το «αντικομμουνιστικό βραχιόλι» στα εθνικά χρώματα διατίθεται σε συσκευασίες των δέκα για να καλύψει τις ανάγκες όλης της οικογένειας. Σε μεγάλη ποικιλία υπάρχουν φωτογραφίες του Μουσολίνι ή του Τζόρτζιο Αλμιράντε, του προέδρου του κόμματος Movimento Sociale Italiano (Ιταλικό Κοινωνικό Κίνημα) του προκατόχου του κόμματος της Τζόρτζια Μελόνι. Σε πιο διακριτική θέση οι κονκάρδες με τη σβάστικα και μικρότερα αγαλματάκια του Χίτλερ. Η ιταλική Δικαιοσύνη αποφάνθηκε ότι κάτι τέτοιο δεν απαγορεύεται, όπως συμβαίνει στη Γερμανία.

Πού οφείλεται αυτή η απενοχοποίηση του ιταλικού φασισμού, που συχνά μετατρέπεται και σε εξύμνηση; Κατά τη γνώμη των ιστορικών, η Ιταλία ποτέ δεν ασχολήθηκε σοβαρά με την αντιπαράθεση με το παρελθόν της. Συνέβαλε σε αυτό και το γεγονός ότι από το 1943 βρέθηκε και αυτή υπό γερμανική κατοχή και μπόρεσε να αναλάβει τον ρόλο του θύματος. Κακοί ήταν μόνο οι Ναζί. Όσο για τον Ντούτσε, αυτόν τον εκτέλεσαν ιταλικά χέρια, οι Παρτιζάνοι, που ξέπλυναν με αυτό τον τρόπο την ντροπή στα μάτια του δημοκρατικού κόσμου. Μετά κυριάρχησε η «συμφιλίωση», ενισχυμένη από την επιθυμία των Δυτικών συμμάχων να ξεχαστούν τα παλιά και κυρίως να μην πέσει η χώρα στα χέρια των κομμουνιστών. Βοήθησε και το Βατικανό. Το ξέπλυμα λοιπόν του καθεστώτος του «Βασιλείου της Ιταλίας» (1922-1943) διευκολύνει κόμματα, όπως οι Αδελφοί Ιταλοί της Μελόνι, που φυσικά και δεν έπεσαν με αλεξίπτωτα. Εξηγεί κάποια πράγματα. Δεν τα δικαιολογεί όλα.