Μελόνι-Λεπέν, από τη σχέση δασκάλας-μαθήτριας στον πάγο, με τρίτο πρόσωπο τον Σαλβίνι
Επειτα από μια θερμή περίοδο, στις τελευταίες γαλλικές προεδρικές εκλογές η Μελόνι αποστασιοποιήθηκε αποφεύγοντας να στηρίξει τη Λεπέν, που στο μεταξύ είχε στραφεί στον Σαλβίνι. Το αποτέλεσμα των ιταλικών εκλογών θα δείξει πώς και πόσο θα λιώσουν οι πάγοι
Γαλλία-Ιταλία, ακροδεξιά συμμαχία. Με μεγάλες προσδοκίες αναμένουν οι Γάλλοι ακροδεξιοί τα αποτελέσματα των σημερινών ιταλικών εκλογών και την αναμενόμενη επικράτηση των Αδελφών της Ιταλίας της Τζόρτζια Μελόνι, που «χτυπάει» την πρωθυπουργία. Οι σχέσεις των δύο χώρων είναι θερμές και χρονολογούνται από τις δεκαετίες του 1960 και 1970. Δεν είναι τυχαίο ότι το 1971, μόλις λίγους μήνες πριν από τις εκλογές που έβαλαν στην ιταλική Βουλή, με 9%, 82 μέλη του νεοφασιστικού Ιταλικού Κοινωνικού Κινήματος, το περιοδικό της Νέας Τάξης, του πρόδρομου κόμματος του Εθνικού Μετώπου του Λεπέν, είχε στο εξώφυλλο του πρώτου τεύχους του τον εύγλωττο τίτλο «Ευρώπη, απελευθερώσου. Σήμερα η Ιταλία, αύριο η Γαλλία!». Το ίδιο πνεύμα επικρατεί και σήμερα στη γαλλική Ακροδεξιά, και στις δύο της εκφάνσεις, που εκπροσωπούν η Μαρίν Λεπέν και ο Ερίκ Ζεμούρ.
Ωστόσο, οι προσωπικές σχέσεις των δύο κυριών βρίσκονται σε... νεκρό σημείο. Σε αντίθεση με το 2015, όταν η Λεπέν, προσκεκλημένη στην ιταλική πολιτική εκπομπή «Dimartedi», απαντούσε στην ερώτηση του παρουσιαστή γι’ «αυτούς τους νέους της ιταλικής Δεξιάς» δείχνοντας την Τζόρτζια Μελόνι. «Κατάφεραν να καταρρίψουν κάποια
ταμπού» απαντούσε η Λεπέν, προσθέτοντας: «Αυτό δείχνει θάρρος απέναντι σε ένα ρεύμα ενιαίας σκέψης. Αξίζουν σεβασμού και ενθάρρυνσης». Το ύφος της ήταν εκείνο της καθηγήτριας που αποδίδει τα εύσημα στους καλούς της μαθητές. Εύσημα που η Μελόνι τότε δεχόταν με ευγνωμοσύνη, δημοσιεύοντας στον λογαριασμό της στο Facebook τρεις, λίγο θολές, φωτογραφίες, που την εικόνιζαν στο πλευρό της Λεπέν. Μάλιστα, εξέφρασε τις ευχαριστίες της για τις 200.000 λάικ της ανάρτησης. Το κόμμα της ήταν τότε μόλις δύο ετών και θαύμαζε το Εθνικό Μέτωπο που στις ευρωεκλογές του 2014 είχε καταφέρει άθλο: έγινε το πρώτο κόμμα στη Γαλλία... Τότε Μελόνι και Λεπέν συναντιόνταν συχνά και η Ιταλίδα περιέγραφε αναλυτικά τις συναντήσεις αυτές παρατηρώντας μάλιστα ότι με τη «Μαρίν» έχουν την ίδια πολιτική προσέγγιση, σύμφωνα με την οποία δεν υπάρχει «Δεξιά και Αριστερά», αλλά «πάνω και κάτω», εξηγώντας, χρησιμοποιώντας το λεπενικό λεξιλόγιο, ότι ο τρίτος παγκόσμιος πόλεμος θα είναι οικονομικός «μεταξύ των αναγκών και των δικαιωμάτων των ανθρώπων και των συμφερόντων της ολιγαρχίας».
Ο πάγος λόγω... Συντηρητικών
Αυτές οι εποχές έχουν παρέλθει. Ανεπιστρεπτί; Ο χρόνος θα δείξει. Προς το παρόν η Μελόνι, που «βλέπει» πρωθυπουργία (ενώ η Λεπέν έχει αποτύχει δύο φορές στον δεύτερο γύρο για την Προεδρία), δεν συναντά τη Γαλλίδα ομόλογό της. Και σε περίπτωση νίκης των Ιταλών ακροδεξιών σήμερα, δεν προβλέπεται στο άμεσο μέλλον καμία συνάντηση μεταξύ των δύο κυριών, που έχουν να συναντηθούν από το 2016. Το 2017 η Μελόνι είχε καλέσει να υπερψηφιστεί η Λεπέν στην κούρσα της για την Προεδρία. Πέντε χρόνια αργότερα, στην κρίσιμη αναμέτρηση Λεπέν-Μακρόν στον δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών, δεν επανέλαβε την έκκληση... «Κανείς υποψήφιος στον δεύτερο γύρο δεν εκπροσωπεί το στρατόπεδο των Συντηρητικών όπου ανήκω» είχε εξηγήσει.
Οι αποστάσεις Λεπέν-Μελόνι μπορεί να μην «κραυγάζουν», αλλά είναι αδιαμφισβήτητες. Μπορεί να οφείλονται στην επιλογή της Λεπέν να συμμαχήσει με τον επικεφαλής της Λέγκας του Βορρά Ματέο Σαλβίνι στις ευρωεκλογές του 2014 λόγω φιλικών σχέσεων και μεγάλων πολιτικών ομοιοτήτων; Κανείς δεν μπορεί να πει με βεβαιότητα, ωστόσο η αντιπάθεια ΣαλβίνιΜελόνι εξηγεί εν μέρει τη σημερινή ψυχρότητα της επικεφαλής της ιταλικής Ακροδεξιάς προς τη Λεπέν. Εκείνο που πάντως είναι βέβαιο είναι ότι μια νίκη της Μελόνι μάλλον θα οδηγήσει στην υπέρβαση και ενδεχομένως στο «λιώσιμο των πάγων» μεταξύ των δύο κυριών, καθώς θα επικρατήσει η πολιτική σκοπιμότητα, οδηγώντας στο κλίμα των δεκαετιών του 1960 και του 1970 τις σχέσεις των δύο χώρων.
Πολιτιστικές γέφυρες κοινής ακροδεξιάς μνήμης
Τότε, πριν πάνω από μισό αιώνα, όταν οι Γάλλοι ακροδεξιοί παρατηρούσαν, ζηλεύοντας σχεδόν, τους Ιταλούς «ομολόγους» τους: τους οικονομικούς τους πόρους, τις εκδόσεις τους, τα δίκτυά τους στον χώρο των διανοουμένων, τις οργανώσεις τους και βέβαια τα εκλογικά τους αποτελέσματα. Σημαντικό ρόλο είχε διαδραματίσει, στη δεκαετία του 1960, η ανάπτυξη πολιτιστικών δεσμών μέσα από τις μεταφράσεις στα ιταλικά των έργων γνωστών Γάλλων ακροδεξιών, όπως του δημοσιογράφου και συγγραφέα Ρομπέρ Μπραζιγιάκ, του συγγραφέα Ντριέ Λα Ροσέλ κ.ά. «Αυτές οι πολιτιστικές γέφυρες συμβάλλουν στη δημιουργία μιας κοινής γαλλοϊταλικής ακροδεξιάς μνήμης» παρατηρεί η ιστορικός Πολίν Πικό στο βιβλίο της «Επικίνδυνες σχέσεις, οι ακροδεξιές στη Γαλλία και την Ιταλία, 1960-1984», όπου εξετάζει λεπτομερειακά τις επαφές των εθνικιστών των δύο χωρών. Ήταν η εποχή που η ιταλική Ακροδεξιά ήταν το πρότυπο για τους Γάλλους. Αργότερα οι ρόλοι αντιστράφηκαν για να φτάσουμε σήμερα σε ένα είδος «ισορροπίας» ανάμεικτης με ζήλια αλλά και νέες προοπτικές. Με κοινό σημείο το μαύρο που ξεχειλίζει πλέον στην Ευρώπη...