Το παρελθόν είναι εδώ
Εχουμε μια οικονομική πολιτική που ευνοεί σκανδαλωδώς συγκεκριμένα συμφέροντα. Έχουμε μια θεσμική λειτουργία εξοργιστικά παρεκκλίνουσα από τους κανόνες του Κράτους Δικαίου. Έχουμε μιντιακή λειτουργία σφραγισμένου θαλάμου: δεν περνάει τίποτα έξω. Έχουμε έναν ευνοιοκρατικό, σκληρά κομματικό βρόγχο γύρω από το κράτος και τις δημόσιες λειτουργίες. Οικονομική και εσωτερική πολιτική συνδέονται απολύτως. Για να δίνονται δουλειές, χρειάζεται ο έλεγχος όλων των θεσμικών επιπέδων. Και συμβαίνει η οικονομικοθεσμική παραμόρφωση και αποκρύπτεται με ανελεύθερες πολιτικές. Ασκείται αντιπολιτευτική κριτική, αλλά γίνεται προσπάθεια να εξαφανιστεί από τα μάτια και τα αυτιά του πολίτη. Ο νεοφιλελευθερισμός χρειάζεται την ανελευθερία.
Τη δεκαετία του 1950, στα χρόνια του μετεμφυλίου, όπου είχαμε μια παρακρατική, συμμοριτική λειτουργία του κομματικού στρατού της Δεξιάς, πίσω από το προβληματικό αφήγημα του «οικονομικού θαύματος» της μεταπολεμικής, μετεμφυλιακής Ελλάδας βρίσκεται ένας αντικομμουνισμός, εντέλει αντικοινοβουλευτισμός, που όμως, κάτω από το ιδεολογικό προκάλυμμα, κρύβει μια βαθύτατη και εκτεταμένη διαφθορά. Ο Πόρτερ (Porter A. Paul), απεσταλμένος στην Ελλάδα «ανιχνευτής» του Τρούμαν το 1947, (στην καρδιά του Εμφυλίου), σε μία από τις αναφορές του κάνει μια ακριβή περιγραφή της πολιτικής κατάστασης στον τόπο μας:
«Δεν υφίσταται εδώ κράτος σύμφωνα με το δυτικό πρότυπο. Υπάρχει μάλλον μια χαλαρή ιεραρχία ατομιστών πολιτικών, μερικών χειρότερων από τους άλλους, που είναι τόσο απορροφημένοι με τον δικό τους αγώνα για εξουσία, ώστε δεν έχουν τον χρόνο, αν υποθέσουμε ότι διέθεταν την ικανότητα, να διαμορφώσουν μια οικονομική πολιτική». Πάρα πολλές περιγραφές και των μεταγενέστερων ιστορικών φάσεων επικυρώνουν. Για παράδειγμα, στο βιβλίο του William H. McNeill«Η Μεταμόρφωση της Ελλάδας μετά τον
Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο» διαβάζουμε για το 1955: «Οι βουλευτές της ΕΡΕ ανταμείφθηκαν πολύ καλά για τη στήριξη που πρόσφεραν (σ.σ.: στη μετά Παπάγου φάση σύγκρουσης διαδόχων). Με την υποβολή ενός αιτήματος στο γραφείο του πρωθυπουργού μπορούσαν να επιτύχουν διάφορα -τη λήψη μιας απόφασης, μια εκδούλευση- με άμεσο και αποτελεσματικό τρόπο...» Και παρακάτω: «Μια κυβέρνηση που παρεμβαίνει σε ολοένα και περισσότερες μορφές οικονομικής δραστηριότητας έχει όλο και περισσότερες εκδουλεύσεις να προσφέρει και όλο και περισσότερες χαριστικές αποφάσεις να λάβει. Και αφού όλα τα παραπάνω ευνοούσαν συστηματικά τους οπαδούς της ΕΡΕ, σύντομα συσσωρεύτηκαν πίσω από το κυβερνών κόμμα πλήθος από μεγάλα συμφέροντα» (σ. 172). Σας θυμίζουν κάτι τα παραθέματα; Μερικές φορές το παρελθόν είναι εξαιρετικά παρόν. Δίνει εξηγήσεις για πλήθος φαινομένων.
Ενώ υπάρχουν σε όλα τα κόμματα του δημοκρατικού φάσματος, μέλη του πολιτικού προσωπικού, εξαιρετικής εντιμότητας και ποιότητας (όπως εξάλλου και κανίβαλοι), στο τέλος υπερισχύει το αίσθημα αυτής της χαμηλής αυτοσυντήρησης. Το γάντζωμα στην εξουσία, για μερικούς, είναι μονόδρομος. Δεν έχουν άλλο τρόπο ύπαρξης. Αυτή η παράδοση στον χώρο της Δεξιάς είναι πολύ ισχυρή.
Δεν είναι μοναδική, αλλά ηγεμονική. Με αυτόν τον καθοδηγητικό ιστό πολιτεύεται ως εξουσία, με αυτόν και ως αντιπολίτευση. Είναι νωπές οι μνήμες της αποκρουστικής και χαμηλότατου πολιτικού επιπέδου προσπάθειες εκμηδένισης όχι μόνο των πολιτικών του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και των προσώπων (συχνά με όρους πολιτικού ρατσισμού). Σήμερα, υπό την επιρροή τέτοιου είδους ιδιοτελών ιεραρχήσεων διαμορφώνεται μια πολιτική σκηνή σκοτεινή, απόκρημνη και πολιτικά άγονη. Η δουλειά του ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. είναι δύσκολη και πολυεπίπεδα συγκρουσιακή. Και ως προς κρίσιμα στρατηγικά και τακτικά πεδία, αλλά και ως προς την ποιότητα του πολιτικού λόγου. Δηλαδή χρειάζεται όχι μόνο να προτείνει μια διαφορετική από την εφαρμοζόμενη πολιτική, αλλά να διαμορφώσει και διαφορετικούς ποιοτικούς όρους άσκησης πολιτικής. Αν για την εξουσιαστική Δεξιά η κάρπωση είναι μονόδρομος, για την Αριστερά και την Κεντροαριστερά η ίδια η ποιοτική σύσταση της εξουσίας είναι μονόδρομος.