Είναι η σημερινή κυβέρνηση
ο Μπέργκμαν τον Ίγκβιστ, ο Μπερτολούτσι τον Βιτόριο Στοράρο, ο Κιούμπρικ τον Τζον Άλμποτ κ.ά. Έτσι βγαίνει αυτό που βλέπει ο θεατής στην οθόνη. Με τον Σλέντορφ ήταν μια εμπειρία τελείως διαφορετική. Δούλεψα με τον Μάρκο Μπελόκιο στην Ιταλία, με τον Φερέρι, με αρκετούς Γάλλους, δούλεψα στην Αγγλία. Κάθε χώρα και κάθε κινηματογραφία έχει τελείως διαφορετικό σύστημα. Οι Εγγλέζοι είναι πάρα πολύ σοβαροί, είναι συγκεκριμένοι σ’ αυτό που ζητάνε, δεν επεμβαίνουν στη δουλειά σου. Ετοίμαζα και μια ταινία με τον Ελία Καζάν, ήταν η συνέχεια του «Αμέρικα Αμέρικα». Η ταινία δεν έγινε, δεν ξέρω για ποιους λόγους, μας ειδοποίησαν μία εβδομάδα πριν αρχίσουμε τα γυρίσματα, αλλά πέρασα τρεις μήνες μαζί του όπου πήρα πολλά πράγματα απ’ αυτόν. Ο τρόπος που δούλευε με τους ηθοποιούς ήταν συγκλονιστικός. Μου έλεγε «το τεχνικό μέρος εγώ δεν το ξέρω, θα σου εξηγώ τη σκηνή και θέλω αυτό που σου εξήγησα να το δω στην οθόνη». Αυτό ήταν πολύ μεγάλο βάρος. Να έχεις τον Καζάν απέναντί σου και να λες «αν δεν του αρέσει;».
Κοινωνικά θέματα, δεν βλέπετε τι συμβαίνει γύρω μας; Μην ξεχνάτε ότι τον «Θίασο» τον κάναμε εν μέσω Χούντας. Μην μου πει κάποιος ότι δεν θα μπορέσω να γυρίσω αν κάνει ένα θέμα σημερινό. Είμαι μπερδεμένος. Βλέπετε τι συμβαίνει αυτή τη στιγμή, ένα κουκούλωμα. Και δεν μιλάω μόνο για τις υποκλοπές, τα σκάνδαλα για τη Novartis και τόσα άλλα. Έπαθα σοκ όταν βγήκε η Ντόρα Μπακογιάννη και είπε ότι όποιος τολμήσει να μιλήσει θα πάει κάποια χρόνια φυλακή. Τι να περιμένω; Και ο κόσμος είναι μουδιασμένος. Δεν ξέρω πού θα πάει. Τι καθεστώς νομίζετε ότι έχουμε αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα; «Δημοκρατία» οικογενειοκρατίας έχουμε, έτσι ονομάζω εγώ τη σημερινή κυβέρνηση, και Δημοκρατία δεν είναι.
Και βέβαια με ανησυχεί, γιατί μπορεί να μην ζω στην Ελλάδα, αλλά δεν μπορώ να απαρνηθώ την Ελλάδα. Με ενδιαφέρει και με ανησυχεί.
Ο τρόπος που γίνεται ο κινηματογράφος δεν έχει αλλάξει. Είτε κάνεις μια ταινία με χολιγουντιανά χρήματα είτε με το κινητό σου τηλέφωνο, αυτό που έχει σημασία είναι η ιστορία, τι λες. Διότι αν έχεις τα πάντα, όλα τα μέσα και δεν έχεις να πεις τίποτα, είτε παραδοσιακά είτε ψηφιακά την κάνεις, είναι το ίδιο πράγμα. Ο κινηματογράφος είναι ιστορία, πρέπει να πεις κάτι και βεβαίως πρέπει να δίνεις ερεθίσματα στον θεατή, να τον ξυπνάς. Με ρωτάνε πολλές φορές πώς τα καταφέρνω με τον ψηφιακό κινηματογράφο. Έχει αλλάξει ο κινηματογράφος. Δεν έχει αλλάξει. Τους ηθοποιούς τους διδάσκεις διαφορετικά στο ψηφιακό; Όχι. Τους βάφεις διαφορετικά; Έχεις κάμερα; Ναι. Έχεις όλα τα εργαλεία που είχες και πριν; Ναι. Αυτό που έχει αλλάξει είναι ότι ο κινηματογράφος έχει επηρεαστεί από τη διαφήμιση και την τηλεόραση. Δεν μπορείς σήμερα να δεις σε μια ταινία ένα γενικό πλάνο. Είναι όλα κοντινά και δεν σε αφήνει να σκεφτείς. Είναι ένας βομβαρδισμός εικόνων. Είναι σαν την εποχή μας ο κινηματογράφος.
Ή θα τη φώτιζα πολύ κοντράστ, ή θα τη φώτιζα με μια αίσθηση αγωνίας στην εικόνα. Μπορεί ένα φως να ήταν μακριά, ενώ αυτό που συμβαίνει είναι στο ημίφως. Για να έρθει αυτό το φως, πρέπει να γίνουν τρομακτικές αλλαγές, πολιτικές αλλαγές, που να είναι επικεντρωμένες στη Δημοκρατία.
Υπάρχει. Αυτό το πράγμα, το ότι όποιος δεν προσαρμόζεται πεθαίνει, πώς μπορείτε να το δείτε εσείς φωτογραφημένο; Σκοτάδι είναι.
Να μορφωθεί όσο το δυνατό περισσότερο και να αγωνιστεί με όλες του τις δυνάμεις για να αλλάξει αυτό που συμβαίνει προς το καλύτερο. Είναι η ζωή μου μέχρι να μπω στον κινηματογράφο και μέχρι σήμερα.
Δεν ξέρω. Τα πρώτα χρόνια ήταν σκοτεινά. Το φως μπήκε στη ζωή μου από τη στιγμή που μπήκα στον κινηματογράφο, όχι στην αρχή, από τότε που άρχισα να διαφοροποιούμαι και να καταλαβαίνω ορισμένα πράγματα. Πριν ήταν η αγωνία να επιζήσω και να γίνω κάτι, όχι με την έννοια να γίνω μεγάλος, ποτέ δεν το επιδίωξα ούτε το σκέφτηκα. Απλώς να γίνω κάτι, γιατί μεγάλωσα χωρίς οικογένεια και έπρεπε να σταθώ στα πόδια μου. Είναι πολύ σοβαρό αυτό το κεφάλαιο, η ίδια η αλληλεγγύη των ανθρώπων είναι πολύ σοβαρό ζήτημα. Σκεφτόμουν ότι αν ο καθένας από μας έκανε το ελάχιστο που μπορεί και κυρίως αν το κάνανε οι πολιτικές που εφαρμόζονται, σήμερα δεν θα υπήρχαν αυτές οι διαφορές. Κατ’ αρχάς δεν θα υπήρχαν οι ορδές των ανθρώπων που φεύγουν από τις χώρες τους γιατί πέφτουν οι βόμβες πάνω από το κεφάλι τους. Αυτό που ζούμε σήμερα είναι παραλογισμός, αυτή τη στιγμή τον κόσμο τον κυβερνάει το κεφάλαιο, δυστυχώς.
Δεν νομίζω. Πόσα χρόνια μου μένουν να ζήσω; Θέλω να τα ζήσω ήρεμα εδώ, στενοχωριέμαι πολύ στην Ελλάδα. Η Αθήνα έχει γίνει μια παμβρόμικη, αφιλόξενη πόλη και οι κάτοικοί της έχουν γίνει επιθετικοί και ανάγωγοι. Δεν είναι η Αθήνα που ήξερα.
Όχι, γιατί και στον χώρο μου με δέχτηκαν οι άνθρωποι σαν να με ξέρανε. Όταν πήγα να πάρω τη γαλλική υπηκοότητα, με ρώτησαν γιατί θέλω να γίνω Γάλλος. Γιατί, τους απαντώ, γεννήθηκα σε μια χώρα που γεννήθηκε η Δημοκρατία και Δημοκρατία σημαίνει να έχεις φωνή. Εγώ λοιπόν ζω εδώ, εργάζομαι εδώ, τα παιδιά μου πηγαίνουν σχολείο, πληρώνω φόρους, αλλά δεν έχω φωνή. Δεν με ρώτησαν τίποτε άλλο, μου έδωσαν την υπηκοότητα. Όταν εγκαταστάθηκα στη Γαλλία, μου είπαν ότι με τρία παιδιά είμαι πολύτεκνος και δικαιούμαι 50% έκπτωση στα μεταφορικά μέσα στο Παρίσι και 30% σε όλη την επικράτεια, χωρίς να μου ζητήσουν χαρτιά, αιτήσεις κ.λπ. Όταν τα παιδιά μου στο σχολείο πήγαιναν εκδρομές, το δημαρχείο είχε ένα ποσό για να τις καλύπτει. Όταν δεν έφτανε το ποσό αυτό, πλήρωναν και οι γονείς. Πώς όμως; Ανάλογα με τη φορολογική τους δήλωση. Αυτό σημαίνει Δημοκρατία. Υπάρχει περισσότερη δικαιοσύνη, πράγμα που δεν υπάρχει στην Ελλάδα. Η δύναμη του κάθε λαού είναι η ψήφος του. Ο λαός θα οδηγήσει να αλλάξουν τα πράγματα. Η ψήφος είναι η δύναμή μας και ελπίζω να αλλάξουν τα πράγματα. Απαραίτητα πρέπει να γίνει μια κοινωνική και πολιτική αλλαγή.