Κρατική Ορχήστρα Θεσσαλονίκης στο Φεστιβάλ Αθηνών
Η συναυλία της 24ης Ιουνίου στο Ωδείο Ηρώδου του Αττικού επιβεβαίωσε τη βελτίωση του μέσου επιπέδου απόδοσης του Συνόλου στη διάρκεια της θητείας της καλλιτεχνικής διευθύντριάς της Ζωής Τσόκανου
Δεν ανακαλούμε Φεστιβάλ Αθηνών χωρίς συμμετοχή της Κρατικής Ορχήστρας Θεσσαλονίκης, για χρόνια υπό τη διεύθυνση του αείμνηστου Γιώργου Θυμή, τα δε αρκετά τελευταία με τη δυναμική ηγεσία της καλλιτεχνικής διευθύντριάς της Ζωής Τσόκανου. Η συναυλία της 24ης Ιουνίου στο Ωδείον Ηρώδου του Αττικού επιβεβαίωσε τη βελτίωση του μέσου επιπέδου απόδοσης του Συνόλου στη διάρκεια της θητείας της.
Η ελληνική προγραμματική πτυχή, που οφείλει να αναδεικνύει ένας σχηματισμός σαν την ΚΟΘ βάσει και της καταστατικής της αποστολής, υπηρετήθηκε με το βραχύ αλλά μελωδικά και ενορχηστρωτικά αξιομνημόνευτο «Λυρικό Ιντερμέδιο» του Γεωργίου Αξιώτη (1875-1924), υπό τη «μουσικολογική εποπτεία» του Βύρωνος Φιδετζή, έργο δηλωτικό μελοδραματικής αναφοράς και επιρροής της φοίτησης του μουσουργού σε φημισμένο Ωδείο της Νεαπόλεως. Με ελάχιστα μέχρι στιγμής ανακαλυφθέντα και ακόμη λιγότερα δημοσιευμένα τεκμήρια της δημιουργίας του, ο προερχόμενος από τον ελληνισμό της ουκρανικής
Μαριούπολης και οικογενειακώς μετεγκατεστημένος στην Αθήνα (1887) συνθέτης, γνωστότερος ως ο πατέρας της λογοτέχνιδας Μέλπως Αξιώτη, αναμένει την πληρέστερη ανέλκυσή του από τα ύδατα της ιστορικής λήθης.
Μαλακά και εσωτερικά διολίσθησε η ΚΟΘ στην ερμηνεία του κονσέρτου για βιολί του Τσαϊκόφσκι, που ακολούθησε πριν το διάλειμμα, σε αντίληψη σύμπραξης δωματίου με τον σολίστ Daniel Lozakovich, που η μαέστρος συντρόφευσε με φυσικότητα προσχώρησης στον συνεχώς εναλλασσόμενο, πληθωρικό λυρισμό μιας πλούσιας σε ευρήματα και «περιπέτειες» μουσικής. Από την πλευρά του, ο Καναδός δεξιοτέχνης διακρίθηκε για την τονική του ακρίβεια και το ανάπτυγμα της δυναμικής ακόμη και στην καντέντσα του εκτενούς α’ μέρους, επιτυγχάνοντας τη στιβαρή προβολή ανεπαίσθητων piani στην αδυσώπητη ακουστική του Ηρωδείου. Χαλύβδινη τεχνική με βελούδινο γάντι επιβεβαίωσε ο 20χρονος και στην canzonetta, με απέριττη άδουσα γραμμή, σε διακριτικές ερωταποκρίσεις με τα ξύλινα και σπάνια εσωτερικότητα στην επαναφορά του θέματος υπό τον σχολιασμό του κλαρινέτου. Πεντακάθαρη στη σαφήνεια της άρθρωσής της και η εκτύλιξη του φινάλε, με
την ταχύτητα να μην υπονομεύει κατ’ ελάχιστον την ακεραιότητα εκφοράς του κάθε φθόγγου και με τη μετάπτωση από τη λαϊκότροπη αδρότητα στην εσωστρέφεια να οικονομείται αβίαστα από σολίστ και πόντιουμ. O φιλοξενούμενος φιλοδώρησε τις ενθουσιώδεις επευφημίες με δεύτερο encore το 24ο καπρίτσιο του Παγκανίνι!
Αργότερα, ο εξάρχων Αντώνης Σουσάμογλου παραχώρησε τη θέση του στον Σίμο Παπάνα για την «Scheherazade» του Νικολάι Ρίμσκυ-Κόρσακωφ, που ολοκλήρωσε την εκδήλωση. Στωική όπως συχνά, η Τσόκανου διαχειρίστηκε με αξιοπρόσεκτα πειθαρχημένο λυρικό οίστρο τα κεφάλαια της ανατολίτικης ερωτικής πλοκής. Η διαύγεια της εκτέλεσης, στην οποία συνέβαλαν η εκφραστική οργανική υποκριτική του Παπάνα στον επώνυμο ρόλο του έργου και οι ομάδες εγχόρδων και ξύλινων, δικαίωσε την «πανθεϊστική» ροπή της μαέστρου για προβολή κάθε οργανικής φωνής στο έπακρο της προσοχής που της αναλογεί. Αν και θα επιθυμούσαμε μια πιο ανάλαφρη έναρξη της γ’ κίνησης, γοητευτήκαμε από την ηχητική αναπαράσταση του υδάτινου στοιχείου και βιώσαμε την κλιμάκωση συντριβής του πλοίου ως tour de force μιας επαΐουσας, ώριμης μπαγκέτας.