Ποιοι κρατικοδίαιτοι; Προσωπικές δαπάνες για στέγη και επιμόρφωση
Οεκπαιδευτικός είναι ήρωας; Φαινομενικά μπορούν να δοθούν απαντήσεις που εμπεριέχουν ποικίλη τεκμηρίωση. Η Παγκόσμια Ημέρα που θεσμοθετήθηκε από την UNESCO, για να υπενθυμίζει τη συμβολή του λειτουργήματος στην ανάπτυξη των μαθητών και κατ’ επέκταση του κοινωνικού συνόλου, αποτελεί αφορμή για να κατακλυστεί το Διαδίκτυο με αποφθέγματα, με αρθρογραφία ποικίλου ύφους, ενώ λαμβάνουν χώρα και δράσεις που εξαίρουν τον επαγγελματισμό και την αυταπάρνηση που επιδεικνύουν αδιάλειπτα χιλιάδες εκπαιδευτικοί μέσα στις σχολικές τάξεις.
Το μαζικό «χειροκρότημα» ένεκα της ημέρας και οι επιδοκιμασίες προσκρούουν με δύναμη στον τοίχο της σκληρής πραγματικότητας, στις αντίξοες συνθήκες που αντιμετωπίζουν ως αναπόσπαστο κομμάτι μιας χειμαζόμενης από τη
διαρκή φτωχοποίηση κοινωνίας. «Δάσκαλος φτωχός, αμόρφωτος λαός». Τo σύνθημα αντικατοπτρίζει τη δυστοπία μέσα στην οποία οι εκπαιδευτικοί πασχίζουν να ορίσουν τόσο την επαγγελματική όσο και την προσωπική τους υπόσταση.
Στο ετήσιο καλεντάρι αυτό το επαναλαμβανόμενο ξεκίνημα έχει μετατραπεί σε έθιμο τόσο για όλες τις «ταχύτητες» εκπαιδευτικών όσο και για τους οικείους τους. Προσωπικές ιστορίες εκπαιδευτικών, που δημοσιεύονται πλέον κατά εκατοντάδες στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, από κάθε γωνιά της χώρας, αποτυπώνουν γλαφυρά εικόνες άγχους, αγωνίας και απόγνωσης. Οικογενειακοί προϋπολογισμοί τινάζονται στον αέρα, μισθοί που, εκτός της ετεροχρονισμένης καταβολής τους, δεν καλύπτουν τα υπέρογκα κόστη των μετακινήσεων και των πρώτων εξόδων. Όσο για τη στέγαση… Εκεί η ανθρώπινη υπόσταση και η αξιοπρέπεια καταβαραθρώνονται…
Υπουργείο και Αυτοδιοίκηση τυρβάζουν περί άλλων μπροστά σ’ αυτό το χρονίζον και διαρκώς διογκούμενο αγκάθι, σαν να μην πρόκειται για το ζήτημα της διαβίωσης κρατικών λειτουργών. Οι εξωφρενικές τιμές σε ελάχιστα διαθέσιμα καταλύματα δεν ανταποκρίνονται στις μεμονωμένες περιπτώσεις παροχών επιδομάτων στέγασης, με συνέπεια να μην υπάρχουν πολλά περιθώρια επιλογών, στα οποία προστίθεται η δαμόκλειος σπάθη του τιμωρητικού μέτρου που αφορά τον διετή αποκλεισμό σε περίπτωση παραίτησης.
Συνηθισμένος στην αντιμετώπιση πληθώρας αντιξοοτήτων, κάθε εκπαιδευτικός στελεχώνει το δημόσιο σχολείο, υπηρετεί με συνέπεια το λειτούργημα που έχει σπουδάσει, ενώ συνεχίζει να επιμορφώνεται, αναγκασμένος με προσωπικό του κόστος, πρακτική που ενισχύεται από νεοφιλελεύθερες αντιλήψεις της αγοράς εργασίας, που επιζητούν τη διαρκή επίδειξη
προσόντων και αξιολόγηση. Οι δε αντιδράσεις και κινητοποιήσεις αποτελούν αφορμή ώστε τα τιμώμενα πρόσωπα κάθε 5η Οκτώβρη να προβάλλονται στον δημόσιο λόγο ως κρατικοδίαιτοι πολέμιοι οποιασδήποτε καινοτομίας ή αναβάθμισης της εκπαίδευσης, ενώ οι έπαινοι αντικαθίστανται με απειλές και τιμωρίες, όπως συμβαίνει με τις ομοσπονδίες τους, που σέρνονται στα δικαστήρια.
Οπως όλοι οι άνθρωποι του μόχθου, έτσι και οι εκπαιδευτικοί, ως καθημερινοί ήρωες, αγωνίζονται υπερασπιζόμενοι το δημόσιο σχολείο με πενιχρά μέσα και με ανθρωπιστικό όραμα απέναντι σε κεντρικά σχεδιαζόμενες τεχνοκρατικές προσεγγίσεις. Μόνη απάντηση είναι η υποχρέωση της Πολιτείας να προσεταιριστεί τους λειτουργούς της εκπαίδευσης ενισχύοντας τόσο τα επαγγελματικά δικαιώματα και το βιοτικό τους επίπεδο όσο και την κοινωνική αποστολή τους.