Κάντε Σκέρτσο, όχι Γενικά Λογιστήρια

και η κατανόηση των κανόνων της πολιτικής και της δημοκρατίας αναμφισβήτητα δεν είναι τα πιο σημαντικά πλεονεκτήματα του Κυριάκου Μητσοτάκη. Όπως κάθε άνθρωπος, έχει κι αυτός τα δυνατά του σημεία (τον βλέπουν οι σύζυγοι των πολιτευτών του στον δρόμο, ας πούμε, και πότε φωνάζουν «τι γκόμενος είσαι!», πότε φωτογραφίζονται μαζί του), απλώς δεν είναι αυτά. Επομένως δεν προξενεί εντύπωση ότι στην τηλεοπτική αναμέτρηση των πολιτικών αρχηγών τού είχαν δώσει πέντε πολύ συγκεκριμένα πράγματα να θυμάται, να τα πει και να φύγει. Μερικά από αυτά ταίριαζαν στις ερωτήσεις που του έγιναν, άλλα όχι, γιατί άνθρωπος είναι κι αυτός και μπερδεύεται καμιά φορά. Ανάμεσα στη δεύτερη ομάδα ήταν και η πρότασή του ενόψει των δεύτερων εκλογών (sic), που μόνος του έχει αποφασίσει ότι θα γίνουν, να υποβάλουν τα κόμματα τα οικονομικά τους προγράμματα στο Γενικό Λογιστήριο του Κράτους για κοστολόγηση. Τη φαεινή ιδέα επανέλαβε δύο ημέρες αργότερα και ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Άκης Σκέρτσος, που ανέλαβε πρόθυμα τον ρόλο του τελευταίου ντελάλη. Η ιδέα μοιάζει καλή, αλλά αναρωτιέμαι: Γιατί στο Γενικό Λογιστήριο του Κράτους; Γιατί όχι στον ίδιο τον Ά. Σκέρτσο ή στον Άρη Πορτοσάλτε ή στον Μπάμπη Παπαδημητρίου; Έτσι κι αλλιώς, η πρόταση υπονοεί ότι καλό είναι να τελειώνουμε με τη λαϊκιστική ιδέα πως τα οικονομικά προγράμματα είναι πολιτικά προγράμματα, που κρίνονται ως τέτοια και αναφέρονται σε κοινωνικούς συσχετισμούς οι οποίοι είναι μεταβλητοί και υποκείμενοι στους δημοκρατικούς κανόνες, και πρέπει να περνάνε από τεχνοκρατική έγκριση. Γιατί σε αυτό το τέλος της Δημοκρατίας να πρέπει σώνει και ντε να δώσουμε μια ψευτοθεσμική αύρα με Λογιστήρια και τέτοια κέρατα; Ολοι ξέρουμε ότι η επίσημη κοστολόγηση των οικονομικών προγραμμάτων των κομμάτων είναι μια δουλειά κομμένη και ραμμένη στα μέτρα του Ά. Σκέρτσου.