«Υπεροψίαν και μέθην»
Η αλαζονεία δεν είναι τυχαία ένα από τα εφτά θανάσιμα αμαρτήματα.
Έχει συγκεκριμένη ηθική ποιότητα. Το γνωρίζουν αυτό στη Ν.Δ., γι’ αυτό και βγήκαν να «μαζέψουν» άρον-άρον τις δηλώσεις του Άδωνη Γεωργιάδη ότι πάνε για 180, να αλλάξουν μόνοι τους το σύνταγμα.
Για τον ίδιο λόγο ο Κυριάκος Μητσοτάκης στην πρώτη του συνέντευξη μετά τις εκλογές θέλησε να παρουσιαστεί ως σοβαρός και μετρημένος πολιτικός που ακουμπά στην πραγματικότητα της χώρας. Ενώ όμως ξόρκιζε την αλαζονεία, δεν γλίτωσε ο ίδιος από αυτή. Από το βάθρο του νικητή πλέον δηλώνει ότι «δεν έχει λόγο να γίνει» το ντιμπέιτ, παρόλο που είχε δεσμευθεί ότι θα γίνει αν πηγαίναμε σε δεύτερες εκλογές. Ο λόγος, σύμφωνα με τον ίδιο, είναι ότι δεν κρίνεται «το ποιος θα είναι πρώτος», γιατί απάντησαν η ζωή και η κάλπη…
Γιατί κινδυνεύει να φανεί αναξιόπιστος ο αδιαμφισβήτητος νικητής των εκλογών της 21ης Μαΐου, παρά να συμφωνήσει στη διεξαγωγή ντιμπέιτ; Πρώτα και κύρια, για να μην εξισωθεί με τους πολιτικούς του αντιπάλους δίνοντάς τους αξία μέσω μιας αντιπαράθεσης. Κάνει πράξη το αβαντάζ της απόστασης του νικητή, προδίδοντας όμως μια ανυπέρβλητη αλαζονεία. Επιπλέον, επιδιώκει να στείλει το μήνυμα ότι όλα όσα θα κάνει τη δεύτερη τετραετία έχουν αναβαπτιστεί στη λαϊκή ψήφο. Δεν χρειάζεται καμία αντιπαράθεση όταν η κάλπη θα αντιμετωπίζεται ως κολυμβήθρα του Σιλωάμ, όπου αναγεννήθηκε ο ίδιος, φρέσκος, μεταρρυθμιστής και αθώος. Υπάρχει, όμως, μια ουσιαστική αντίφαση. Όταν φέρεται τόσο υπεροπτικά στους αντιπάλους του, ποιος θα τον πιστέψει ότι αναζητά πραγματικά «συναινέσεις»; Πως θα πείσει ακόμα και το πιο πρόθυμο -σύμφωνα με δηλώσεις του- ΠΑΣΟΚ; Η Ν.Δ. σε πρώτο πλάνο δείχνει να θυμήθηκε την έλλειψη σοβαρής προγραμματικής αντιπαράθεσης, αλλά στην πραγματικότητα ξορκίζει τον διάλογο επί απόψεων και προγραμμάτων. Δεξιοί βουλευτές θα ερμηνεύουν την κρίση του λαού με υπεροψία, λέγοντας ότι όλα έχουν κριθεί. Το 40% της Ν.Δ. θα δίνει λευκή επιταγή στην επόμενη διακυβέρνηση Μητσοτάκη.
Και στο όνομα ανύπαρκτων λαϊκών «συναινέσεων» θα επιχειρήσουν να εκβιάσουν - αν δεν υπάρχουν- τις «συναινέσεις» για τη συνταγματική αναθεώρηση του άρθρου 16 και όσα ακόμα σχεδιάζουν. Δεν το κρύψαμε ποτέ, θα λένε και εν μέρει θα έχουν δίκιο.
Γιατί δεν έκρυψαν, αλλά ταυτόχρονα δεν συζήτησαν, ώστε το πολιτικό παιχνίδι να γίνεται μέσα σε μια θολούρα αντικρουόμενων συνθημάτων. Προς αποφυγή η αλαζονική εξουσία να γίνει μονοκρατορία ορμπανικού τύπου, η δημοκρατική συζήτηση επιβάλλεται να μπει σε πρώτο πλάνο. Για να μην ακούμε μονοφωνικά τον πρωθυπουργό να μιλά στον καθρέφτη της εξουσίας του και να παρουσιάζεται ως ο μοναδικός εκφραστής της μίας, δικής του πραγματικότητας.