Η μάχη για το «Κ» και το «Α»

Σήμερα το επίδικο δεν είναι το «Κ» (Κομμουνιστικό) όπως ήταν το ’80, αλλά το «Α», η Αριστερά. Ό,τι και να γίνει τις επόμενες ημέρες, οφείλουμε να υπερασπιστούμε το «Α». Το «Α» της Αριστεράς και όχι το «α» της ανασυγκρότησης, της ανανέωσης ή της αναγέννησης

Του

Κάποτε,

στα τέλη της δεκαετίας του ’80, ξεκίνησε αυτό που ονομάζεται «η μάχη για το “Κ”», αν, δηλαδή, τα αριστερά κόμματα θα κρατήσουν στα ακρωνύμιά τους τη λέξη «Κομμουνιστικό». Δεν θα κρίνουμε αν αυτό πήγε καλά, το έχει κρίνει η ίδια η Ιστορία. Ξέρουμε ότι ακολούθησαν διασπάσεις επί διασπάσεων και ανακατάταξη συνολικά στον χάρτη της Αριστεράς. Αυτή η εποχή μοιάζει σήμερα μακρινή. Ξεπερασμένη. Τα έχουμε λύσει τα θέματά μας, βρε παιδί μου. Διαλέξαμε πλευρά. Ωστόσο φαίνεται ότι επιστρέφουμε στα ίδια μονοπάτια. Αυτή τη φορά το επίδικο δεν είναι το «Κ», αλλά το «Α», η Αριστερά.

Θα πει κανείς, τώρα θυμήθηκες να επικαλεστείς την Αριστερά, στα δύσκολα; Όχι, πάντα θυμόμαστε, τιμούμε, δρούμε και ζούμε με βάση την Αριστερά και τις αξίες της.

Θα πει κανείς, μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ είναι Αριστερά; Όχι, αλλά έχει αποδειχτεί ότι είναι ο κύριος εκπρόσωπός της και η δική του άνοδος ή πτώση συμπαρασύρει όλο το μπλοκ - καλώς ή κακώς.

Θα πει κανείς, είναι ο ΣΥΡΙΖΑ Αριστερά; Ναι. Με τα στραβά του, με το Μνημόνιο, με μια διεύρυνση που έβαλε στο κόμμα ανθρώπους που δεν είχαν ποτέ σχέση με τον χώρο. Αλλά μην μου πείτε ότι η Συμφωνία των Πρεσπών ή οι τομές της περιόδου 2015-2019 σε δικαιώματα, εργασία, Υγεία κ.λπ. θα γίνονταν από ένα μη αριστερό κόμμα. Έγιναν όσα θέλαμε; Όχι, αλλά μην τα ισοπεδώνουμε και όλα.

Ο,τι και να γίνει τις επόμενες ημέρες, οφείλουμε να υπερασπιστούμε το «Α». Το «Α» της Αριστεράς και όχι το «α» της ανασυγκρότησης, της ανανέωσης ή της αναγέννησης.

Αυτά είναι τα (χρήσιμα) «α» που ακολουθούν το «Α». Για την Αριστερά, λοιπόν.