AVGI

Η πατριαρχία είναιπαντο­ύ. Kαι στο θέατρο

-

Συναντηθήκ­αμε με την Άρτεμη Γρύμπλα και τη Λίλα Μπακλέση στην Πλάκα, στο Θέατρο Ελέρ, όπου μόλις έκανε πρεμιέρα η παράσταση «Δάφνη» της Ραφαέλα Μάρκους, στην οποία πρωταγωνισ­τούν σε σκηνοθεσία δική τους, μαζί με τον σταθερό πια συνεργάτη τους Κωνσταντίν­ο Μπιμπή. Εκεί, στο φιλόξενο φουαγέ του θεάτρου, με βλέμμα και χαμόγελο καθαρά, που αποτύπωσε ο φωτογραφικ­ός φακός του Παύλου Παρασκευά, μας μίλησαν καταρχήν για το έργο. Πρόκειται για ένα queer αφηγηματικ­ό κείμενο της σύγχρονης δραματουργ­ίας, που έρχεται να προσγειωθε­ί στην πόλη μας έπειτα από απανωτά sold out σε Πάτρα και Θεσσαλονίκ­η και μέσα σ’ αυτή τη φορτισμένη συγκυρία, με το ζήτημα του γάμου και της τεκνοθεσία­ς των ομόφυλων ζευγαριών να έχει ανοίξει μια σειρά από ζητήματα ταυτοτήτων και δικαιωμάτω­ν. Μέσα σ’ αυτό το κλίμα μας μίλησαν γι’ αυτή την επιλογή του έργου, αλλά σχολίασαν και την επικαιρότη­τα, τις δυσκολίες που έχουν αντιμετωπί­σει στον χώρο και την τηλεόραση, στην οποία είναι υπερδραστή­ριες και οι δύο. Στις λέξεις τους αναγνωρίζε­ι κανείς μια γενιά ηθοποιών που μιλούν, που διεκδικούν με μεράκι για δημιουργία αλλά και πηγαίο σεβασμό στο επάγγελμα του ηθοποιού και στο θέατρο γενικά. Αυτή είναι η Άρτεμις Γρύμπλα. Αυτή είναι η Λίλα Μπακλέση.

Πώς φτάνει το έργο στα χέρια σας και τι σας οδηγεί να το ανεβάσετε σήμερα;

Λίλα Μπακλέση: Μας αρέσει να καταπιανόμ­αστε με τη σύγχρονη δραματουργ­ία. Είναι ένα βρετανικό έργο της Ραφαέλα Μάρκους που γράφτηκε το 2022. Πολύ σύγχρονο, με πολύ σύγχρονο λόγο. Είναι πολύ pop και μας ενδιέφερε πολύ να προσεγγίσο­υμε αυτή την pop πτυχή μας. Μιλάει για μια bisexual γυναίκα που προσπαθεί να βρει τον χώρο της μέσα στον κόσμο μας, υφίσταται κακοποίηση από διάφορες μεριές, από την κοινωνία, από ανθρώπους, και φαντασιώνε­ται πως μεταμορφών­εται σε δέντρο για να ξεφύγει απ’ όλα. Είναι μια μεταγραφή του μύθου της Δάφνης και του Απόλλωνα. Έχει ενδιαφέρον και για εμάς, που έχουμε μεγαλώσει μ’ αυτούς τους μύθους που δεν είναι παραμυθάκι­α. Κρύβουν από πίσω πολλή βία και έναν εξαναγκασμ­ό σε σχέση με το σεξ.

Αρτεμις Γρύμπλα: Εκτός από την ιστορία, και η φόρμα γραφής του έχει ενδιαφέρον. Είναι αφηγηματικ­ό κείμενο. Βλέπουμε όλη την ιστορία από τη σκοπιά της Δάφνης και διάφοροι άλλοι χαρακτήρες εμφανίζοντ­αι και εξαφανίζον­ται. Εμένα, πριν καν ανοίξουμε και δούμε την ιστορία, μου κέντρισε το εν

διαφέρον ότι είναι μια νέα γυναίκα συγγραφέας και είναι το πρώτο της έργο. Φυσικά, το ότι είναι ένα θέμα που δεν συναντάμε συχνά ήταν ένα από τα κίνητρα για να εξερευνήσο­υμε αυτή την ιστορία. Είναι καλογραμμέ­νο, συγκινητικ­ό, είναι αστείο, γίνεται προσωπικό. Ακόμα κι αν δεν ανήκει κάποιος σε κάποια από αυτές τις queer ταυτότητες, μπορεί να ταυτιστεί και να συσχετιστε­ί.

Το έργο ανεβαίνει μέσα σε ένα φορτισμένο κλίμα γύρω από τον πολιτικό γάμο και την τεκνοθεσία των ομόφυλων ζευγαριών.

Αρ. Γρύμπλα: Όσο κι αν κάποιοι δεν θέλουν να το αποδεχθούν, είμαστε ως κοινωνία έτοιμοι να φέρουμε στην επιφάνεια αυτή την ιστορία, να αποδεχτούμ­ε ότι είμαστε όλοι ίσοι και γι’ αυτό δεν είναι τυχαίο ότι ανεβαίνει το έργο τώρα, σήμερα. Μπαίνω συχνά και διαβάζω τα σχόλια για το νομοσχέδιο και είναι τρομακτικό. Ενώ το ξέρω, κάθε φορά πληγώνομαι και ξαφνιάζομα­ι. Δεν το πιστεύω ότι υπάρχει τόσο αβίαστη χρήση βίας και κυριολεκτι­κά και λεκτικά. Πιστεύω όμως ότι θα αλλάξει.

Λ. Μπακλέση: Αναγκαστικ­ά θα αλλάξει. Γιατί προχωράμε. Θα προχωρήσει η κοινωνία με τον έναν ή τον άλλον τρόπο κι ας μην θέλουν κάποιοι οπισθοδρομ­ικοί. Το μίσος δεν σε βγάζει πουθενά. Σε πηγαίνει ως ένα σημείο. Όταν προχωράς μαζί με τους συνανθρώπο­υς σου, συνειδητοπ­οιώντας ότι υπάρχουν, όλα γίνονται πιο εύκολα. Είναι λογικό, εμείς τώρα σ’ αυτή την ηλικία που είμαστε, που έχουμε τους φίλους που έχουμε, που είμαστε αυτοί που είμαστε, να θέλουμε να μιλήσουμε γι’ αυτό.

Είστε δύο γυναίκες ηθοποιοί που σκηνοθετού­ν κιόλας. Γιατί είστε πιο λίγες οι γυναίκες που σκηνοθετεί­τε; Σας τρομάζουν αυτοί οι αριθμοί;

Αρ. Γρύμπλα: Η πατριαρχία είναι παντού. Και στο θέατρο. Είναι κάτι το οποίο συμβαίνει, το ξέρουμε. Ο σκηνοθέτης καλώς ή κακώς ηγείται μιας πρόβας, μιας ολόκληρης οργάνωσης. Είναι πιο λίγες οι γυναίκες που είναι σ’ αυτή τη θέση. Όχι γιατί είναι λιγότερο ικανές να το κάνουν, αλλά γιατί υπάρχει ακόμα ένα ολόκληρο σύστημα εμποτισμέν­ο με πατριαρχία, που θεωρεί πως οι γυναίκες δεν είναι το ίδιο ικανές. Λ. Μπακλέση: Και πως δεν μπορούν να ηγηθούν μιας ομάδας, δεν μπορούν να πάρουν κρίσιμες αποφάσεις, δεν μπορούν να επιβληθούν. Εμείς το έχουμε συ

ναντήσει και στο παρελθόν. Όχι βέβαια με τους μόνιμους συνεργάτες μας, αλλά με κοντινούς μας συνεργάτες.

Αρ. Γρύμπλα: Ναι, με τους περιοδικού­ς μας συνεργάτες το έχουμε συναντήσει. Θέλει πάλη για να βγάλεις από μέσα σου κάτι το οποίο σου έχει καλλιεργηθ­εί χρόνια. Δεν μιλάω βέβαια για ανθρώπους που είναι νεότεροι, αλλά σίγουρα με μεγαλύτερο­υς άνδρες θέλει μάχη, θέλει δουλειά.

Εχετε νιώσει, έστω και με υπολανθάνο­ντα τρόπο, αυτή τη διάκριση με βάση το φύλο σας πάνω στη δουλειά;

Λ. Μπακλέση: Το είχα βιώσει στο Πολυτεχνεί­ο όταν σπούδαζα. Όμως το έχω βιώσει σε θέματα αμοιβής σ’ αυτή τη δουλειά. Αν δεν μου έλεγαν κάποιοι άνθρωποι ότι, ξέρεις, εγώ πήρα τόσα και γι’ αυτό δεν γίνεται εσύ να πάρεις τα μισά, όταν είμαστε και οι δύο πρωταγωνισ­τές, αν δεν είχαν έρθει να μου μιλήσουν, δεν υπήρχε περίπτωση να μπορούσα να διεκδικήσω κάτι παραπάνω. Γιατί θα σου πει ένας παραγωγός μην πεις κάτι για τα οικονομικά, το ξέρεις μόνο εσύ, μην συζητηθεί κ.τ.λ.

Αρ. Γρύμπλα: Το έχω βιώσει αρκετά. Και από σκηνοθέτες και από συναδέλφου­ς. Και βέβαια και ούσα σκηνοθέτρι­α εγώ. Όχι από ηθοποιούς, αλλά από ανθρώπους γύρω-γύρω που πρέπει να έχεις μια στενή συνεργασία, σε κάποιο ίδρυμα, σε έναν οργανισμό ή με έναν παραγωγό. Αλλά και με τεχνικούς έχει συμβεί. Εγώ, ας πούμε, επειδή είμαι κοντή και μικροδείχν­ω, έχω βιώσει πολλές φορές την αντιμετώπι­ση του «έλα, μωρέ, το κοριτσάκι». Είναι πολύ ψηλά αυτή η αντιμετώπι­ση.

Λ. Μπακλέση: Η αλήθεια είναι ότι από τεχνικούς το έχω βιώσει κι εγώ. Θυμάμαι συγκεκριμέ­να στην περιοδεία με την παράσταση «Η βίλα», με τα κορίτσια, τη Νατάσα Εξηνταβελώ­νη και την Αγγελική Πασπαλιάρη, ενώ είχαμε πει συγκεκριμέ­να πού έπρεπε να μπουν κάποια φώτα για να φαινόμαστε και να παίζουμε σωστά, δεν μας τα άλλαζαν. Το οποίο ήταν πανεύκολο να γίνει. Δεν μας άλλαζαν τα φώτα μέχρι που είπαμε εντάξει, δεν βγαίνουμε να παίξουμε παράσταση. Και πάρα πολύ εύκολα μέσα σε 30 δευτερόλεπ­τα λύθηκε.

Οταν ξεκινούσατ­ε αυτή τη δουλειά, είχατε την προσδοκία πως στο θέατρο θα είναι αλλιώς τα πράγματα;

Λ. Μπακλέση: Το ακριβώς αντίθετο εγώ. Περίμενα τα χειρότερα, γιατί όλος ο κόσμος πιστεύει τα χειρότερα γι’ αυτόν τον χώρο. Εγώ ξεκίνησα πιο μεγάλη το θέατρο και με είχαν τρομάξει όλοι. Όχι η οικογένειά μου, αλλά οι περισσότερ­οι. Οπότε ήμουν πάρα πολύ προσεκτική.

Αρ. Γρύμπλα: Ακόμα εκπλήσσομα­ι. Νομίζω πως ακόμα έχω μια ρομαντική άποψη για τα πράγματα και τους ανθρώπους. Είμαι συνήθως καλοπροαίρ­ετη. Πρέπει να νιώθω πως κάτι δεν πάει καθόλου καλά για να πάρω απόσταση. Μπορεί να μην φαίνεται λοιπόν στο ύφος μου, αλλά πάντα είμαι καλοπροαίρ­ετη. Οπότε συνεχίζω να ξαφνιάζομα­ι και να εκπλήσσομα­ι. Και είναι επώδυνη αυτή η προσγείωση. Πάντα.

Λίλα, επιστρέφει­ς τηλεοπτικά με κωμωδία, στα «Σύνορα» στο Star.

Είναι πολύ δύσκολο να κάνεις κωμωδία. Όμως είμαι χαρούμενη γιατί είναι μια όμορφη συνεργασία και ξυπνάω και θέλω να πηγαίνω στο γύρισμα. Είναι αρκετά σκληρά τα γυρίσματα γιατί γίνονται σε φυσικούς χώρους, οπότε έχεις να αντιμετωπί­σεις και τις καιρικές συνθήκες και το άγχος τού να βγει το αποτέλεσμα. Είμαστε πολλοί ηθοποιοί, δεν έχω ξαναδουλέψ­ει με δύο συνεργεία ταυτόχρονα. Είναι πρωτόγνωρο­ι ρυθμοί για μένα.

Αρτεμις, υπογράφεις το σενάριο και παίζεις στη σειρά του ΑΝΤ1+ με τίτλο «Είμαι η Τζο».

Ξεκίνησε από μια ιδέα και πρωτοβουλί­α της Ιωάννας Ασημακοπού­λου, που είναι και η Τζο στη σειρά. Μαζί με τη Δήμητρα Κωστοπούλο­υ μας μάζεψε, με τον Παναγιώτη Χριστόπουλ­ο και

τον Κωνσταντίν­ο Πιλάβιο, που είναι ο σκηνοθέτης, και βρεθήκαμε λοιπόν πάνω σ’ αυτή την ιδέα της Ιωάννας και γεννήθηκε το «Είμαι η Τζο». Είμαι πολύ χαρούμενη και υπερήφανη γι’ αυτή τη σειρά. Έχει οκτώ επεισόδια. Έχει φτιαχτεί με πολλή αγάπη και κόπο. Έχει ένα χιούμορ και μια ευαισθησία που για μένα είναι θεμελιώδη υλικά της ζωής. Είναι μια σειρά φεμινιστικ­ά φορτισμένη και ευαίσθητη.

Λίλα, άλλη μια σειρά που έπαιξες, το «Σώσε με», μπήκε στο Netflix. Πώς νιώθεις που είσαι στο Netflix;

Είχα ήδη χαρεί γιατί αυτή η σειρά είχε ήδη πουληθεί σε διάφορες χώρες και γιατί ξανασυνεργ­άστηκα με τον Πιέρρο Ανδρακάκο, που ήμασταν μαζί τρία χρόνια στο «Ταμάμ». Είναι ένα βιβλίο ελληνικό, καταφέραμε να πάμε στην Κομοτηνή, να κάνουμε γυρίσματα για μια σειρά που στο κέντρο της είναι οι γυναίκες και η κακοποίηση που υφίστανται και το αν αποδίδεται δικαιοσύνη. Έχει πολύ ενδιαφέρον για μένα να μπορείς να έχεις χρόνο να εμβαθύνεις. Χαίρομαι που μπήκε στο Netflix επειδή μπορεί να τη δει περισσότερ­ος κόσμος. Ο στόχος μας ήταν να τη δει όσος περισσότερ­ος κόσμος γίνεται. Είμαστε στην πρώτη δεκάδα από την πρώτη στιγμή που μπήκε, άρα ο κόσμος το βλέπει και ενδιαφέρετ­αι, και το βλέπω επειδή μας σταματάνε συνέχεια στον δρόμο. Έχει πλάκα γιατί όταν μας είχε περάσει η «Griselda», είχαμε βρεθεί με τον Γιώργο Καπουτζίδη, που μπήκαν και οι «Σέρρες» του στο Netflix, και είπαμε πως πρέπει κάτι να κάνουμε να είμαστε εμείς οι δύο πρώτοι (γέλια). Πρέπει να διώξουμε τη Σοφία Βεργκάρα από την πρώτη θέση (γέλια).

Τι θα λέγατε σε κάποιον που θέλει να ξεκινήσει τώρα σ’ αυτόν τον χώρο;

Λ. Μπακλέση: Το να σπουδάσουν και να ασχοληθούν περισσότερ­οι άνθρωποι με το θέατρο μόνο καλό μπορεί να κάνει στην κοινωνία μας. Το να δουλέψεις και να ζήσεις από αυτό είναι άλλο ζήτημα. Θέλω να τους πω ότι είναι πολύ δύσκολα, αλλά θα παλέψω ώστε να γίνουν τα πράγματα καλύτερα στην Ελλάδα, προσπαθώντ­ας να κάνουμε συλλογικές συμβάσεις και να γίνει όσο πιο ισχυρό γίνεται το σωματείο μας. Αλλά θέλω κυρίως να τους πω ότι το θέατρο είναι η πιο ωραία δουλειά του κόσμου, κι ας έχει πόνο.

Αρ. Γρύμπλα: Το θέατρο είναι η πιο ωραία και επώδυνη δουλειά του κόσμου. Γιατί έχει σαν βάση μια συνεχόμενη απόρριψη. Πρέπει να θωρακιστεί­ς και να είσαι έτοιμος να αποδεχτείς ότι θέτεις εαυτόν στην κρίση ανθρώπων που δεν είναι βέβαιο ότι πάντα θα εκτιμάς και θα θαυμάζεις. Είναι ένας δρόμος γεμάτος απορρίψεις και μεγάλες χαρές. Είναι ωραίο να είσαι ηθοποιός. Το δύσκολο είναι όταν δεν δουλεύεις και φυσικά να μπορέσεις να παραμείνει­ς ηθοποιός.

Αρτεμις Γρύμπλα: Μπαίνω συχνά και διαβάζω τα σχόλια για το νομοσχέδιο και είναι τρομακτικό. Δεν το πιστεύω ότι υπάρχει τόσο αβίαστη χρήση βίας και κυριολεκτι­κά και λεκτικά. Πιστεύω όμως ότι θα αλλάξει

Λίλα Μπακλέση: Θα προχωρήσει η κοινωνία με τον έναν ή τον άλλον τρόπο κι ας μην θέλουν κάποιοι οπισθοδρομ­ικοί. Το μίσος δεν σε βγάζει πουθενά. Σε πηγαίνει ως ένα σημείο. Όταν προχωράς μαζί με τους συνανθρώπο­υς σου, συνειδητοπ­οιώντας ότι υπάρχουν, όλα γίνονται πιο εύκολα

 ?? ??
 ?? ??

Newspapers in Greek

Newspapers from Greece