«Ο Γλάρος» στο Θέατρο Προσκήνιο Μια εντελώς σημερινή ματιά στον Τσέχοφ

για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά βουτάει στον κόσμο του Αντόν Τσέχοφ και ζωντανεύει στη σκηνή το έργο που με έναν τρόπο τον καθιέρωσε ως συγγραφέα, τον «Γλάρο». Στο έργο αυτό, γύρω από μια λίμνη άνθρωποι υπαρξιακά φορτισμένοι διερωτώνται για τη ζωή και την τέχνη, αναπολούν, βασανίζονται από έρωτες, παλεύουν να επικοινωνήσουν.

Ο Δημήτρης Καραντζάς ξαναδιαβάζει το έργο με τον δικό του ιδιαίτερο και εντελώς προσωπικό τρόπο, δίνοντας χώρο στα πρόσωπα της ιστορίας να σκιαγραφηθούν αριστοτεχνικά μπροστά στα μάτια μας. Είναι φανερή η γοητεία που άσκησαν οι ηρωίδες της ιστορίας στη σκηνοθετική του ματιά, που τις εφηύρε πάνω στη σκηνή ολόκληρες, νοηματοδοτώντας με στιβαρότητα τις λέξεις του Τσέχοφ γύρω τους. Έτσι ξεπηδούν από το βιβλίο η Αρκάντινα, η Νίνα και η Μάσα χαρίζοντας στο κοινό τρεις, κατά τη γνώμη μου, ιστορικές ερμηνείες από τη Θεοδώρα Τζήμου, τη Δήμητρα Βλαγκοπούλου και τη Νατάσα Εξηνταβελώνη αντίστοιχα.

Ο Δημήτρης Καραντζάς πλησίασε τις ηρωίδες αυτές αφιλτράριστα και ακομπλεξάριστα, δεν άφησε τίποτε απέξω και

τις παρέδωσε σε αυτές τις τρεις ηθοποιούς, που με τη σειρά τους τις γέννησαν στη σκηνή έχοντας, εκούσια ή ακούσια, συμπεριλάβει

την τρέχουσα πραγματικότητα στην ψυχοσύνθεση των ηρωίδων τους. Ευτυχώς.

Η χρήση της πλατείας ως τόπου δράσης και εξέλιξης της ιστορίας έδωσε σε πολλούς από εμάς τους τυχερούς φιλοξενούμενούς της να έρθουμε αντιμέτωποι με συγκλονιστικές ερμηνείες και ολόκληρες σκηνές του έργου να διαδραματίζονται σε απόσταση αναπνοής από τα μάτια μας, με αποτέλεσμα αυτή η εγγύτητα να γίνεται ο αεροδιάδρομος προσγείωσης των ηρώων και ηρωίδων κατευθείαν μέσα μας.

Το δύσκολο με τον Τσέχοφ είναι να κατανοήσεις τους ήρωες και τις ηρωίδες του σε βάθος, γιατί πολλές φορές οι λέξεις του δεν αρκούν για αυτό. Ο Δημήτρης Καραντζάς, που έχει «καταπιεί» τον συγγραφέα, με συμμάχους τον σκηνικό κόσμο του Κωνσταντίνου Σκουρλέτη που ένωσε αισθητικά αριστοτεχνικά παρελθόν και παρόν, σε συνδυασμό με έναν συλλογικά εναρμονισμένο θίασο αφήνει στη σύγχρονη θεατρική ιστορία τον δικό του ιδιαίτερο και ξεχωριστό «Γλάρο».