Η αρρενωπή φύση της εξουσίας
«Το σπίτι της Μπερνάρντα Άλμπα» στο Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν-Υπόγειο
έργο που καταφέρνει να γράψει ο σπουδαίος Ισπανός συγγραφέας και ποιητής Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα το 1936 λίγο πριν από τη δολοφονία του από τους φαλαγγίτες «με τα μαύρα άλογα» του Φράνκο, λόγω της αντιφασιστικής του δράσης, σκέψης και γραφής, αλλά και της ομοφυλοφιλίας του φυσικά.
Με το συμβολικό υποδόριο συγγραφικό του εμβληματικό έργο γεμίζει τις σελίδες του με γυναίκες κάπου στην Ανδαλουσία, εξελίσσοντας την ιστορία σε ένα σπίτι όπου η Μπερνάρντα Άλμπα, μια εξουσιαστική και αυταρχική γυναίκα, καταδικάζει τις κόρες της σε 8 χρόνια έγκλειστου πένθους μετά τον θάνατο του δεύτερου συζύγου της. Όμως αυτή η ιστορία είναι απλώς ο επιφανειακός μοχλός για να αναδείξει ο σπουδαίος αυτός και πολιτικά φορτισμένος συγγραφέας και ποιητής την αγωνία του για τις γυναίκες, τον τρόπο που αντιμετωπίζονται και στερούνται πραγματικής ελευθερίας σε έναν κόσμο αντρών που κάνει το έργο δυστυχώς να μας επιτρέψει να το φανταστούμε να γράφεται χθες και σήμερα.
Η Μαρία Πρωτόπαππα, που εκτός από τη σκηνοθεσία υπογράφει και τη νέα αυτή μετάφραση και απόδοση μαζί με την Ελένη Σπετσιώτη, πιάνει από το χέρι απαλά τον ποιητικό λόγο του Λόρκα, χρησιμοποιεί υπέροχα τους φωτισμούς της Βαλεντίνας Ταμιωλάκη δημιουργώντας υπέροχα ταμπλό βιβάν γύρω από το τραπέζι, που μεταφέρουν και την αίσθηση του εγκλεισμού αλλά και του πένθους. Πανέξυπνα παραδίδει τον ρόλο της αυταρχικής Μπερνάρντα Άλμπα σε άντρα, και συγκεκριμένα στον πολυσχιδή Χρήστο Στεργιογλου, συμμετέχοντας και εκείνη σκηνοθετικά στο συμβολικό παιχνίδι του Λόρκα, δίνοντας στην εξουσία, στην καταπίεση και στον αυταρχισμό τον αρρενωπό υπαινιγμό που τους πρέπει.
Ο Χρήστος Στέργιογλου αποδείχτηκε ο καταλληλότερος να γεννήσει χωρίς καμία υποκριτική υπερβολή αυτήν την Μπερνάρντα κάνοντας την αρρενωπή και θηλυκή του πλευρά να επικοινωνούν με τέτοιο τρόπο ώστε να γεννήσουν μια διαχρονική και σημερινή ηρωίδα-σύμβολο όχι βγαλμένη τόσο από το παρελθόν, αλλά που γλείφει υποδόρια κάτι από το τώρα μας. Μέσα στον θίασο αυτόν η Χριστίνα ΧειλάΦαμέλη, πότε απαλή στις λέξεις της και πότε κυριευμένη από την ένταση του υπαινικτικού ποιητικού λόγου του Λόρκα, «καταπίνει» τη σκηνοθεσία της Μαρίας Πρωτόπαππα και αποτυπώνει μια μεστή και εντελώς ολοκληρωμένη ερμηνεία στη σκηνή που αφήνει τα δικά της ξεχωριστά θεατρικά ίχνη.
Η Μαρία Πρωτόπαππα επιλέγει εύστοχα αυτό το έργο στο σήμερα έχοντας ξεκάθαρα πρώτα διαβάσει εξίσου εύστοχα ό,τι συμβαίνει γύρω μας σήμερα, κατανοώντας ότι το έργο όχι μόνο χωράει, αλλά είναι και απαραίτητο σχεδόν. Και ευτυχώς γράπωσε τις λέξεις του Λόρκα και άφησε εκεί ολοζώντανα όλα όσα και ο ίδιος επιθυμούσε να ψιθυρίσει κρυφά στα αυτιά και στα μάτια μας μένοντας πιστή σε αυτό που ο ίδιος είχε πει: «Εγώ πάντα θα είμαι στο πλευρό αυτών που δεν έχουν τίποτα και στους οποίους δεν επιτρέπεται καν να απολαύσουν ειρηνικά το τίποτα που έχουν».