Γιώργος Παπαπαύλου Ενα νεοελληνικό έργο που πραγματεύεται τη φιλοδοξία και τα όριά της

τού να δημιουργείς και να ερμηνεύεις έναν χαρακτήρα επί σκηνής είναι, για εμένα, επώδυνη και ανακουφιστική την ίδια στιγμή. Επώδυνη, γιατί κάθε νέος ρόλος ζητάει από σένα να ξεκινήσεις από την αρχή, να είσαι αυθεντικός, να αφήσεις χώρο να κατοικήσει ο ρόλος μέσα σου, να ακουμπήσει στον ψυχισμό σου, αλλά και να μπορείς να εκτίθεσαι όντας συνεχώς παρών και ανοιχτός στην επικοινωνία με τους συναδέλφους σου και το κοινό! Ανακουφιστική, γιατί έχεις την ευκαιρία στη σκηνή, περισσότερο από την πραγματική ζωή, να εκφράζεσαι με ειλικρίνεια και την «υποχρέωση» να επικοινωνείς. Το όριο που θέτει αυτή η υποχρέωση σε κάνει να αισθάνεσαι ελεύθερος. Είχαμε στα χέρια μας ένα νεοελληνικό έργο που πραγματεύεται τη φιλοδοξία και τα όριά της. Όρια που διευρύνονται ή και ξεχειλώνουν

Φιόνα Γεωργιάδη

ανάλογα με τον αξιακό κώδικα του καθένα. Τρεις φίλοι σε μια κρίσιμη στιγμή για τις σχέσεις τους αλλά και την προσωπική τους διαδρομή. Πόσο εύκολο είναι να πει κανείς το μεγάλο όχι; Μέχρι πού μπορεί να φτάσει κάποιος για να πραγματοποιήσει το όνειρό του; Σε μια κοινωνία που σου ζητάει να είσαι ο καλύτερος, ο λαμπερότερος, ο πιο επιτυχημένος, ποιες είναι οι εναλλακτικές; Πόσο έτοιμος είναι κανείς να επαναπροσδιορίσει τις προτεραιότητές του;

Το σκηνικό αποτέλεσμα δεν το γνωρίζω, αλλά είμαι σίγουρος ότι οι προθέσεις μας είναι προς τη σωστή κατεύθυνση. Να αφηγηθούμε, δηλαδή, με καλλιτεχνικούς όρους την ιστορία του Παναγιώτη, της Φανής και του Μπίλυ, έχοντας συναίσθηση ότι η σκηνή μπορεί να γίνει ο τόπος στον οποίο οι άνθρωποι συναντιούνται με ειλικρίνεια.