Μέσα από μια συνθήκη ενός έργου ξεπηδά ένα δεύτερο

η διαδικασία που ακολουθώ όταν γράφω γίνεται ως εξής: Βρίσκω ένα θέμα που με αφορά και αρχίζω έρευνα πάνω σε αυτό. Αρκετές φορές βασίζομαι σε ένα αληθινό γεγονός, που το χρησιμοποιώ ως αφετηρία και στην πορεία το ανοίγω ή το αποδομώ τόσο ώστε να το κάνω δικό μου. Εστιάζω στο τι θέλω να πω, ξεκινώ να πλάθω τους χαρακτήρες -όλα αρχικά μέσα στο μυαλό μου και μόνο- και μετά μπορεί να περάσει καιρός έχοντας σαν μικρά συννεφάκια πάνω από το κεφάλι μου σκέψεις, σκηνές, ιδέες, εικόνες, ατάκες. Πολλές φορές ξυπνώ μέσα στη νύχτα και γράφω ατάκες. Και κάθε φορά που σκέφτομαι κάτι και κουμπώνει είναι σαν να συμπληρώνονται τα κομμάτια ενός παζλ. Όταν πια έχω την εικόνα του παζλ ξεκάθαρη στο μυαλό μου, τότε σημαίνει πως το έργο έχει σχηματιστεί. Έχει πλέον σώμα και ξεκινώ να γράφω. Σημειώσεις κρατώ ελάχιστες. Δεν νομίζω πως μπορείς να βρεις πάνω από δυο-τρεις σελίδες για κάθε έργο μου. Βέβαια, όταν το υλικό γίνει παράσταση, παρακολουθώ πρόβες για να αλλάξω ό,τι δεν λειτουργεί. Τα «Παγώνια» γράφτηκαν στην αρχική, πρωτόλεια μορφή τους πριν από κάποια χρόνια και αυτό το θεατρικό είχε από την αρχή κάτι το διαφορετικό. Είναι το μοναδικό μου έργο που πρώτα στο μυαλό μου σχηματίστηκαν οι χαρακτήρες, και μάλιστα ήταν πολύ καθαροί, και μετά η ιστορία. Ήταν λίγο περίεργο, γιατί είχα πέντε τύπους -τόσοι ήταν αρχικά- που ήξερα την ιδιότητά τους, τα χαρακτηριστικά τους, τα όνειρά τους, αλλά δεν είχα ιδέα ποια θα ήταν η συνθήκη που θα τους πλαισίωνε. Όταν τη βρήκα, δεν ήμουν σίγουρη για το πώς θα έλεγα αυτό που είχα κατά νου. Ένιωθα πως κάτι χανόταν. Έτσι ξεκίνησα να το γράφω από την αρχή και μετασχηματίστηκε σε κάτι καινούργιο. Αλλά αυτό το νέο έργο είχε πια τρεις χαρακτήρες. Τώρα, για τους άλλους δυο ποιος ξέρει; Ίσως τους συναντήσω στο μέλλον. Γιατί καμιά φορά μέσα από μια συνθήκη ενός έργου ξεπηδά ένα δεύτερο.