Στα χνάρια του Frank Sinatra
Τραγουδάει για την αγάπη, τον έρωτα, τα καρδιοχτύπια του. «Παραμυθάς» μουσικός-αφηγητής των παθών της ζωής, ο Alexandros Affolter από την Ολλανδία ζει τη δική του ελληνική εμπειρία
Ανθρωπος του δρόμου, των ανοιχτών οριζόντων, ο Alex αγαπάει τα καλοκαίρια στην Ελλάδα, τον ήλιο, τις παραλίες. Και τη μουσική. Τα αρχαία μνημεία, οι χώροι που σημάδεψαν την Ιστορία της χώρας όπου μένει τα τελευταία χρόνια, τον συνδέουν με το παρελθόν της ανθρωπότητας. Αυτά που του αρέσουν στα μέρη μας έχουν άμεση σχέση με τον χαρακτήρα του: τα βουνά, η θάλασσα, η φύση, τα τοπία εκφράζουν τις αγάπες του αλλά και το... ζώδιό του! Ως Αιγόκερως, είναι επίμονος, πιστός στους φίλους και συνάμα υπομονετικός μαζί τους και παθιασμένος μ’ αυτό που κάνει.
Προσκύνημα στο ιδεατό
Πρόσφατα, ανεβαίνοντας για πολλοστή φορά στον Ιερό Βράχο της Ακρόπολης, ένιωσε μια αξεπέραστη ενέργεια. Ανεξήγητη αλλά απόλυτα δικαιολογημένη, λόγω των ιδεών που εκφράζει το διαχρονικό σύμβολο της Δημοκρατίας για τον σύγχρονο πολιτισμό. Με το πέρασμα των χρόνων οι επισκέψεις αυτές έχουν γίνει ανάγκη για τον Αλέξανδρο, τον καλό Ολλανδό φίλο μας.
Μαθαίνοντας την αρχαία μυθολογία στο σχολείο, η μητέρα του Cecilia -μόνιμη πλέον κάτοικος Αίγινας- πυροδότησε το πάθος της για την Ελλάδα και την επιθυμία της να την επισκεφθεί. Πριν ακόμα γεννηθεί ο Αλέξανδρος, η μαμά είχε φτάσει στη χώρα μας μαζί με τον - υπάλληλο αεροπορικής εταιρείας- πατέρα του, που είχε έρθει στα τέλη της δεκαετίας του 1950 ως απλός εκπαιδευόμενος ναύτης του Ολλανδικού Ναυτικού. Οι συμβολικοί τους αρραβώνες στον λόφο του Φιλοπάππου, αντίκρυ στην Ακρόπολη, σήμαιναν πολλά για το ζευγάρι από τις Κάτω Χώρες.
First flight
Ο πρώτος τους γιος ονομάστηκε Διόνυσος, αποδεικνύοντας έμπρακτα την αγάπη που έτρεφαν για την Ελλάδα και τον πολιτισμό της. Επτά χρόνια πέρασαν και το δεύτερο αγόρι, αναπόφευκτα, ονομάστηκε Αλέξανδρος. Ο Alexandros Affolter (Alex για τους φίλους) έζησε πολλά από τα παιδικά του χρόνια στην Ελλάδα σε τακτικές επισκέψεις - όχι μόνο για καλοκαιρινές διακοπές. Έφτασε σε ηλικία μόλις τριών μηνών στην αγκαλιά της μαμάς με μια πτήση της KLM. Αυτή η πρώτη του φορά στη μελλοντική δεύτερη πατρίδα έγινε για να... επιδειχθεί το νέο μωρό στους Έλληνες φίλους, στην Ύδρα και στη Νέα Μάκρη.
Το πρώτο που θυμάται -κι ας ήταν 18 μηνών- είναι ένα γεύμα με φίλους στον Πόρο. Τα
περίφημα λεμόνια του νησιού έγιναν... μεζεδάκι για τον μικρό Αλέξανδρο. Προς έκπληξη των συνδαιτυμόνων, ο Alex απολάμβανε την ξινή τους γεύση χωρίς καμία γκριμάτσα! Αξέχαστη θα του μείνει η πρώτη άνοδος από το λιμάνι της Αγίας Μαρίνας της Αίγινας ψηλά στον ναό της Αφαίας. Ήταν μόνο 4 ετών και η μνήμη του αυτή έχει πολλά να κάνει με τις μελλοντικές του επιλογές, τη λατρεία του στα αρχαία μνημεία, τη σημασία και τη διαχρονικότητά τους μέσα από τους αιώνες, συνδέσμους με το παρελθόν.
Alex και Frankie
Ενας μουσικός συνήθως εκφράζεται μέσα από τη μελωδία. Ο Αλέξανδρος θέλει -και μπορεί- να εκφραστεί μέσα από την ιστορία που αφηγείται σε κάθε τραγούδι, είτε σε μια ηχογράφηση είτε επί σκηνής, σε «απόσταση αναπνοής» από το κοινό που είναι εκεί, μπροστά του. Ο Frank Sinatra καλούσε ένα επιλεγμένο ολιγάριθμο κοινό στις ηχογραφήσεις του για να γευτεί την ενέργεια ενός ακροατηρίου στον ψυχρό χώρο ενός στούντιο με ακουστικά στ’ αυτιά. Όπως και να ’χει, ο Alex προτιμά να συναντά τους ακροατές του ζωντανά, στο πάλκο ενός jazz club ή στη μεγάλη σκηνή μιας αίθουσας συναυλιών.
Μετά τη φωνή του Ol’ Blue Eyes, χαϊδευτικό του Frank Sinatra, που τον προσέλκυσε πρώτη από έναν δίσκο που πήρε δώρο η μητέρα του στα 13 της χρόνια και άκουγε συχνά όταν ήταν έγκυος στον δεύτερο γιο της, έφτασε η Ella Fitzgerald. Η τεχνική, το ηχόχρωμα της φωνής της, ο τρόπος που άγγιζε μια μελωδία και ο σεβασμός που είχαν μεταξύ τους η Ella και ο Frank τους τοποθέτησε στην κορυφή των νεανικών ειδώλων του. Κι εκεί μένουν!
Σύνδεσμος με το παρελθόν
Μισό σκαλί πιο κάτω, μεταξύ πολλών άλλων, ο Αλέξανδρος τοποθετεί τον Mel Torme. Ήταν η πρώτη jazz φωνή που άκουσε να τραγουδάει μ’ ένα μικρό σχήμα, ένα τρίο. Οι περισσότεροι jazz ερμηνευτές είχαν γίνει γνωστοί συνοδευμένοι από τον «μεγάλο» ήχο μιας big band, όπως του Duke Ellington ή του Count Basie. Αυτός ο cool ήχος της φωνής του συνθέτη, ντράμερ, ηθοποιού και συγγραφέα Mel Torme, που τον παρομοίαζαν με μια «βελούδινη ομίχλη» (The Velvet Fog), είχε τον δικό του τρόπο να τον συγκινεί.
Ο Melvin Howard Torme (1925-1999) τραγουδούσε ένα παρόμοιο ρεπερτόριο με του Frank και της Ella, αλλά με το τρίο του απέδιδε μια αμίμητη τρυφερότητα. Από τη λίστα των αγαπημένων ερμηνευτών και εμπνευστών του, ο Αλέξανδρος δεν μπορεί να παραλείψει τη Sarah Vaughan και τον αξέχαστο crooner Tony Bennett για το swing και το μπρίο τους.
Διασκεδαστής ψυχών
Κάπως αυθαίρετα, ο Alex τοποθετεί αισθητικά τον δικό του τρόπο ερμηνείας των πιο γνωστών τραγουδιών του American Songbook (των jazz standards που έκαναν την jazz παγκόσμια γνωστή) δίπλα στο στιλ του Frank και του Tony. Στην αναζήτηση της μουσικής του ταυτότητας, προκαλεί τον εαυτό του στην αυτοσχεδιαστική μέθοδο της jazz ερμηνείας με τον «τρόπο» ενός Αμερικανού συνάδελφού του, του Kurt Elling.
Τα θετικά μηνύματα που επιθυμεί να μεταδίδει η φωνή του, η άψογη βαρύτονη φωνή ενός crooner, προστίθενται στις ιστορίες που περιέχουν οι στίχοι των τραγουδιών του, που αφορούν μια στάση ζωής. Οι προσωπικές του εμπειρίες ερμηνεύονται με μέσο μια μελωδία. Ο Αλέξανδρος θεωρεί τον εαυτό του έναν ελκυστικό performer αλλά κι έναν ψυχαγωγό-διασκεδαστή ψυχών που προσπαθεί να εξάρει τα συναισθήματα που ακτινοβολεί η κάθε του ιστορία, με τη μουσική να υπηρετεί ως όχημα, καμβάς πάνω στον οποίο κεντιούνται οι αισθήσεις.
Ο Alexandros Affolter αναγνωρίζει ότι το πιο σημαντικό κίνητρο στην ύπαρξή του είναι η ώθηση που αισθάνεται όταν προετοιμάζει ένα μουσικό πρόγραμμα. Κι ακόμα πιο πολύ, όταν το παρουσιάζει στο κοινό. Η μουσική είναι η δική του «θεραπεία». Η ατελής σχέση με τον πατέρα του -που ζει στην Ολλανδία- έφερε μια μάλλον σκοτεινή περίοδο στη νεανική ζωή του και η μουσική υπήρξε ο πιο άμεσος τρόπος διαφυγής.
Πτήση προς το μέλλον
Παρά τον ελλοχεύοντα φόβο της πτήσης με το αεροπλάνο, ο Αλέξανδρος πέταξε σε όλο τον κόσμο. Μετά τα πρώτα ταξίδια στην Ελλάδα, έφτασε στην Αγγλία, όπου έζησε επί έντεκα ολόκληρα χρόνια πριν εγκατασταθεί στη χώρα μας. Πολλές και διαφορετικές δουλειές στον κλάδο των μεγάλων οικονομικών εταιρειών, τροφοδοσία και διαφήμιση ήταν οι αιτίες της πολύχρονης θητείας του στο City του Λονδίνου, όπου τραγούδησε στο Spice of Life και στο Vortex Jazz Club, με την κτηθείσα εμπειρία του στα Alto, Bimhuis και Paradiso clubs του Amsterdam και του Porgy & Bess της Βιέννης.
Εκεί κατάφερε να ανεβάσει τη μουσική του σε επαγγελματικό επίπεδο, παράλληλα με την ενδιαφέρουσα τεχνοκρατική ενασχόλησή του, για την οποία δεν ένιωσε κανένα «πάθος». Κι ας ήταν καλός -και αποδοτικός- σε ό,τι κι αν έκανε. Είχαν προηγηθεί το 2005 δύο χρόνια στην Αθήνα και οι συνεργασίες με Έλληνες τζαζίστες. Οι Δημήτρης Βασιλάκης, Γιώργος Πολυχρονάκος, Αντώνης Λαδόπουλος και Δημήτρης Καλαντζής τον συνόδευσαν σε εμφανίσεις σε μεγάλα ξενοδοχεία και στον «ναό της jazz», το club Παράφωνο της οδού Ασκληπιού. Στον δίσκο του με τίτλο «Little flowers» ο Αντώνης Λαδόπουλος διασκεύασε και ενορχήστρωσε για τη φωνή του τέσσερα jazz standards.
Καλλιτεχνικές σπουδές
Σε πολύ νεανική σχολική ηλικία ο Alex φοίτησε σε ένα διεθνές Λύκειο του Dhahran της Σαοaυδικής Αραβίας, όπου τα αγγλικά του εξελίχθηκαν δίνοντάς του νέες διεθνείς ευκαιρίες. Τμήμα της καλλιτεχνικής προ- ιστορίας του υπήρξε η περίοδος 1992-1993, που τον έφερε στη γνωστή δραματική σχολή της Νέας Υόρκης Lee Strasberg Theatre & Film Institute. Σπούδασε χορό, ομιλία, ποικίλες μορφές θεατρικής έκφρασης, μουσικό θέατρο και jazz. Από το 2004 και για δύο χρόνια ο Αλέξανδρος συμμετείχε ως ηθοποιός στην παραγωγή του ανεξάρτητου φιλμ «Master of the game», ενός ψυχολογικού θρίλερ με θεατρική μορφή που εξελίσσεται στην Πολωνία κατά τη διάρκεια του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου. Η ταινία παρουσιάστηκε σε θεατρικές σκηνές και σε μικρά κινηματογραφικά φεστιβάλ των ΗΠΑ κερδίζοντας τα βραβεία σεναρίου και καλύτερου cast.