Γιατί όλοι οι άνθρωποι δεν είναι ίδιοι...
Και οι τοίχοι της τάξης σωριάζονται ήσυχα*
Ολες οι οικογένειες δεν είναι ίδιες ούτε όλα τα παιδιά ή όλοι οι παππούδες. Ούτε όλοι οι δάσκαλοι ούτε όλα τα σχολεία. Για παράδειγμα, η οικογένεια της Διδώς. Πόσοι έχουν έναν παππού αστρονόμο, που βαφτίζει τα εγγόνια του με ονόματα αστεριών; Έναν παππού που είναι ακόμα ερωτευμένος τρελά με τη γιαγιά Βικτωρία κι ας ξεχνάει αυτή συνέχεια κι ας μένει τον πιο πολύ καιρό στα παλιά τα χρόνια; Ποιος έχει μια μαμά που ανησυχεί για όλα -θα τελειώσει το νερό, θα σβήσει ο ήλιος, θα χαθεί ο Αμαζόνιος- και ζωγραφίζει με στίχους-συνθήματα το αυτοκίνητό της; Καλά, έναν μπαμπά φιλόσοφο, που όλο ντουρουντούρου με τους Beatles, πολλοί μπορεί να έχουν. Τριτάκι φέτος η Διδώ και ο αδελφός της ο Τσου πεμπτάκι. Ο γιατρός λέει για τη Διδώ ότι της λείπουν λίγοι πόντοι ύψος και περισσεύουν λίγα κιλά. Γι’ αυτό ίσως να φταίει το «παραπάνω» που την κερνάει κάθε μέρα η φίλη της η κυρία Νούλη, που δουλεύει στο σούπερ μάρκετ.
Κι ως εδώ όλα καλά, γιατί δεν πειράζει που όλα δεν είναι τέλεια, αλλά να σου τύχει κι ένας διευθυντής σαν τον κύριο Μάχο, αυτό σίγουρα είναι μεγάλη ατυχία. Γιατί ο κύριος Μάχος από την πρώτη κιόλας μέρα απειλεί τα παιδιά πως αν κάνουν μία, δύο, τρεις αταξίες, θα τα καταπίνει η μαύρη βίβλος. Κι αυτό σίγουρα μοιάζει πολύ σοβαρό. Η Διδώ έχει τους λόγους της να πιστεύει ότι θα είναι ένα από τα πρώτα θύματα, και δεν πέφτει έξω. Βλέπετε, ο κύριος διευθυντής καθόλου δεν καταλαβαίνει πώς ένα παιδί έχει το όνομα ενός αστεριού, πώς μια ζωγραφιά μπορεί να ομορφύνει έναν τοίχο και πώς το σχολείο είναι το σπίτι των παιδιών.
Τις ώρες που θα μείνει στη μαύρη βίβλο η Διδώ θα καταλάβει πολλά πράγματα. Όπως πώς όταν υπάρχει πρόβλημα, δεν μυξοκλαίς, αλλά αναζητάς τη λύση του. Ίσως γι’ αυτό να βοήθησαν και οι παλιές ιστορίες της γιαγιάς, που όταν ήταν μικρή έστυβε την πέτρα. Κατάλαβε πόσο την αγαπάει ο αδελφός της κι ας τον πίστευε για εχθρό και κατάλαβε ότι πολλά παιδιά κάνουν τους νταήδες αλλά φοβούνται κι αυτά και πολύ εύκολα μπορεί να αλλάξουν και να γίνουν οι σωτήρες σου. Κι άλλα δύσκολα θα καταλάβει, όπως τη σχέση που έχουν οι μαύρες τρύπες στο Διάστημα με το μυαλό της γιαγιάς κι αυτό το «άβυσσος η ψυχή των ανθρώπων» που λέει ο παππούς.
Μπορεί κάποιος να σκεφτεί ότι δεν υπάρχουν πια τέτοιοι διευθυντές που απειλούν και κλειδώνουν παιδιά στα υπόγεια. Κι όμως, πιστεύω ότι υπάρχουν πολλοί ενήλικες που με άλλον τρόπο «τιμωρούν» τη φαντασία των παιδιών γιατί ξεφεύγει από το κανονικό, όπως υπάρχουν πολλοί γονείς με τις καλύτερες προθέσεις που φορτώνουν στα παιδιά τα δικά τους όνειρα. Υπάρχουν σχολεία και οικογένειες που μοιάζουν με φυλακή κι άλλα που είναι ευρύχωρα, με ζωγραφισμένους τοίχους κι ανοιχτά παράθυρα για να ταξιδεύουν τα παιδιά όσο πιο μακριά θέλουν. * Από το ποίημα του Ζακ Πρεβέρ «Σελίδα γραπτού»