Ετσι είναι η αγάπη*

- Πες μου, παππού, για τη γιαγιά όταν ήταν μικρή.

- Και γιατί δεν τη ρωτάς;

- Αφού η γιαγιά δεν λέει. Ποτέ δεν απαντάει όταν τη ρωτάω.

- Μπορεί όμως να σ’ τα πει καμιά φορά. Κι αυτή τα λέει καλύτερα. Πάντα έλεγε ιστορίες καλύτερα απ’ όλους μας. - Πριν αρρωστήσει;

- Πριν.

- Τι αρρώστια έχει;

- Λέω να κάνουμε μαζί το παζλ με τα αστέρια στον ουρανό. Τι λες;

Ολοι οι μεγάλοι είναι ίδιοι. Όταν τους ρωτάς κάτι που δεν θέλουν να απαντήσουν, αλλάζουν το θέμα. Όμως το να κάνω με τον παππού το παζλ ήταν σπουδαία ιδέα κι έτσι ανέβηκα στο καρεκλάκι για να φτάσω στην ντουλάπα το παζλ του Διαστήματος. Καθίσαμε με τον παππού, εγώ στο πάτωμα κι αυτός δίπλα στην πολυθρόνα του.

- Πρώτο-πρώτο κομμάτι που θα βάλουμε;

- Ξέρω, παππού. Τον Ήλιο.

- Ναι, τον Ήλιο, που είναι το δικό μας αστέρι. Κι ύστερα… - Ερμής, Αφροδίτη, Γη, Άρης.

- Και οι γίγαντες…

- Δίας, Κρόνος, Ουρανός, Ποσειδώνας… Παππού, πού λες να βρίσκεται ο 209;

- Το συνονόματό σου αστέρι ψάχνεις;

- Ναι, παππού.

- Ένα από τα πολλά αστέρια.

- Δηλαδή δεν είμαι ένα και μοναδικό;

- Μοναδικά είναι όλα τα αστέρια.

- Πες μου κάτι γι’ αυτό το αστέρι.

- Η Διδώ 209 περιστρέφεται γύρω από τον εαυτό της μία φορά κάθε έξι ή οκτώ ώρες.

Σηκώθηκα κι έκανα μια στροφή γύρω μου. Ο παππούς άρχισε να χειροκροτάει κι ύστερα έπεσα πάνω του. - Παππού, σε αγαπάω. Είσαι ο καλύτερος χαριτζής. - Χαριτζής;

- Ναι, μου κάνεις όλες τις χάρες.

- Εγώ σου κάνω λίγες χάρες κι εσύ μου δίνεις όλο χαρές. Τις πιο πολλές φορές δηλαδή.

- Παππού!

...

- Δεν τελειώσαμε το παζλ.

- Ναι, ούτε μισό δεν κάναμε. Λείπουν πολλά κομμάτια. - Έτσι είναι και στο μυαλό της γιαγιάς, Διδώ. Λείπουν πολλά κομμάτια. Όπως τα αστέρια που κάποτε σβήνουν. Κάποια αστέρια σβήσανε στον ουρανό της.

- Ναι, αλλά υπάρχουν κι άλλα που λάμπουν, ε, παππού; Γι’ αυτό την αγαπάς τόσο;

- Την αγαπάω για όλα. Για τα σκοτεινά και τα φωτεινά. Έτσι είναι η αγάπη, Διδώ.

* Απόσπασμα από το βιβλίο του Τσαρλς Ντίκενς «Έγγραφα Πίκγουικ», εκδόσεις Gutenberg