Αναστοχασμοί μετά τη θεσμική και λειτουργική κατεδάφιση του ΕΣΥ
Τώρα που συντελέστηκε, με τον πρόσφατο νόμο Ν.Δ.-Γεωργιάδη, η πλήρης θεσμική «αποψίλωση» του ΕΣΥ και η νοσοκομειακή περίθαλψη των ασθενών πολιτών εισέρχεται σιγά-σιγά σε νέα φάση, νομίζω πως θα ήταν χρήσιμο, ως αριστεροί, να αναστοχαστούμε τι έφταιξε και δεν προστατεύθηκε και από τα μέσα, από το υγειονομικό προσωπικό, όσο έπρεπε το ΕΣΥ και κυρίως το νοσοκομειακό σύστημα Υγείας, όπως και η Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας των δημόσιων δομών.
Διότι ο νόμος Γεωργιάδη που θεσμοθετεί την κατάργηση της πλήρους και αποκλειστικής απασχόλησης των νοσοκομειακών γιατρών αποτελεί κατά τη γνώμη μου το επιστέγασμα διαχρονικών προσπαθειών τόσο της Ν.Δ. όσο και του ΠΑΣΟΚ να αλλοιωθεί ο χαρακτήρας του ΕΣΥ, όπως αυτός διαμορφώθηκε και θεμελιώθηκε με τον εμβληματικό Νόμο 1397/1983.
Διότι το ΕΣΥ άρχισε να νοθεύεται θεσμικά από το 2001 με τον Νόμο 2889 του Αλέκου Παπαδόπουλου που θεσμοθέτησε τη δυνατότητα απογευματινών ιατρείων με ιδιωτική αμοιβή εντός των δημόσιων νοσοκομείων, συνεχίστηκε με τον Ν. 3868/2010 της Μαριλίζας Ξενογιαννακοπούλου, επίσης επί ΠΑΣΟΚ, που θεσμοθέτησε την -ψευδεπίγραφη- ολοήμερη λειτουργία των νοσοκομείων και σφραγίζεται με τον Νόμο 4999/2024 των Μίνας Γκάγκα-Θάνου Πλεύρη, συμπληρωμένο με τον πρόσφατο νόμο (μόλις προχθές) του Άδωνη Γεωργιάδη που νομιμοποιεί την ετεροαπασχοληση των γιατρών του ΕΣΥ εκτός νοσοκομείων αλλά και την πρόσθετη οικονομική επιβάρυνση των ασθενών στο κόστος των χειρουργικών επεμβάσεων!
Ολα δικά τους
Το ΕΣΥ άρχισε να καταρρέει λειτουργικά από τη στιγμή που γιατροί του και «φακελάκι» έπαιρναν ή επεδίωκαν αλλά και τα απογευματινά ιατρεία «αγκάλιασαν» σε μια προσπάθεια να αυξήσουν το εισόδημά τους αντί να διεκδικούν συνολικά για όλους αύξηση των αποδοχών των νοσοκομειακών γιατρών. Αυτή η επαμφοτερίζουσα συμπεριφορά οδήγησε την πλειονότητα των γιατρών σε παραίτηση από συνδικαλιστικές διεκδικήσεις αλλά και από πολιτικές διαδικασίες εντός νοσοκομείου. Κι έμειναν οι γιατροί που επέμεναν πολιτικά, όντας πλέον μειοψηφία, να διεκδικούν με ισχνό τρόπο και χωρίς δυναμικές κινητοποιήσεις τα αυτονόητα, δηλαδή την αύξηση κάθε φορά των αποδοχών σε επίπεδα αξιοπρεπή αλλά και τη διασφάλιση συνθηκών εργασίας που
δεν θα έθεταν σε κίνδυνο την άσκηση της ιατρικής και την περίθαλψη των ασθενών. Διότι σήμερα, ή μάλλον μέχρι σήμερα, η άσκηση της ιατρικής στα νοσοκομεία, με τους ρυθμούς υπερεργασίας στην οποία εξαναγκάζονται οι γιατροί, διενεργείται κατά επικίνδυνο τρόπο και για τους ίδιους (βλέπε σύνδρομο υπερκόπωσης-burn out) αλλά και για τους ασθενείς.
Με τον νέο νόμο και τις νέες σχέσεις εργασίας που καθιερώνονται πλέον από τη Νέα Δημοκρατία η άσκηση της ιατρικής θα γίνεται κατά απόλυτα αγοραίο τρόπο! Έτσι και η πρόσβαση των ασθενών στις νοσοκομειακές υπηρεσίες Υγείας θα καθίσταται δυσχερής, αλλά και η περαιτέρω νοσηλεία τους θα παρουσιάζει προβλήματα. Δεν νομίζω πως είναι μόνο τα απογευματινά χειρουργεία με αμοιβή και του ασθενή (30%) το μοναδικό πρόβλημα που θα δημιουργηθεί κατά την πρόσβαση και νοσηλεία των ασθενών. Πιθανολογώ πως σε λίγο καιρό οι ασθενείς δεν θα βρίσκουν γιατρό να τους περιθάλψει εντός νοσοκομείου...
Η απάντηση
Σε αυτό το κλίμα της απόλυτης αποδιοργάνωσης του ΕΣΥ και της απόλυτης ιδιωτικοποίησης της περίθαλψης, η απάντηση της Αριστεράς και των σοβαρών δημοκρατικών κομμάτων πρέπει να είναι:
• Ενίσχυση του ΕΣΥ με γιατρούς πλήρους και αποκλειστικής απασχόλησης.
• Ενίσχυση του ΕΣΥ με το αναγκαίο υγειονομικό προσωπικό, με μόνιμες εργασιακές σχέσεις και πλήρη υγειονομική ασφάλιση.
• Ενίσχυση του ΕΣΥ με την αναγκαία, κάθε φορά, χρηματοδότηση.
Σε κάθε νοσοκομείο και σε κάθε περιοχή είναι γνωστό από χρόνια τι ανάγκες υπάρχουν. Η φιλολογία περί υγειονομικού χάρτη είναι για να μην κάνει τίποτε η κυβέρνηση και να μην διορθώνεται τίποτε από όσα στραβά υπάρχουν στο νοσοκομειακό σύστημα.
Οι ΤΟΜΥ, τα Κέντρα Υγείας αστικού και αγροτικού τύπου και τα δημόσια νοσοκομεία πρέπει να βρίσκονται καθημερινά σε πλήρη λειτουργική διασύνδεση και τα νοσοκομεία στις πρωτεύουσες των Περιφερειακών Ενοτήτων (πρώην νομών) πρέπει να διαθέτουν τη δυνατότητα να περιθάλπουν πλήρως την πλειονότητα των ασθενών χωρίς να χρειάζεται να διακομίζονται σε άλλα νοσοκομεία, όπως γίνεται, π.χ., με το Νοσοκομείο Πύργου απ’ όπου διακομίζονται ασθενείς συνήθως στην Πάτρα με την αιτιολογία «αδυναμία υποστήριξης» ή «αδυναμία διαφορικής διάγνωσης» ή «αδυναμία διαχείρισης περιστατικού», όπως αναγράφεται στα σημειώματα διακομιδής... Διότι αν πρέπει κάθε μέρα τα νοσοκομεία της Πάτρας να υποδέχονται ασθενείς από τα γύρω περιφερειακά νοσοκομεία, τότε ποια είναι η χρησιμότητά τους στην τοπική κοινωνία; Ασφαλώς και τα νοσοκομεία σε κάθε νομό είναι χρήσιμα ώστε οι ασθενείς να περιθάλπονται στον τόπο τους και να μην χρειάζεται να μεταναστεύουν.
Αυτό όμως απαιτεί πλήρη οργάνωση, πλήρη στελέχωση, πλήρη χρηματοδότηση. Και οι γιατροί οφείλουν να μπουν στην πρώτη γραμμή του αγώνα διεκδικώντας την ανάπτυξη του νοσοκομείου τους, μαζί με τους φορείς κάθε τοπικής κοινωνίας, διότι όλα αυτά τα χρόνια της αποσύνθεσης του νοσοκομειακού συστήματος αρκετοί θεσμικοί φορείς κάθε τοπικής κοινωνίας ήταν απόντες από τις διεκδικήσεις των γιατρών, που δεν περιορίζονταν στην αύξηση του μισθού τους αλλά ζητούσαν και την οικονομική στήριξη και την ιατροτεχνολογική ανάπτυξη αλλά και τη στελέχωση σε υγειονομικό δυναμικό κάθε νοσοκομειακής μονάδας.
Τώρα που η λαίλαπα ξεσπάει, είναι στο χέρι όσων ανησυχούν για το ΕΣΥ να αντιδράσουν και να αποκρούσουν στην πράξη την κατεδάφιση του δημόσιου νοσοκομειακού συστήματος.