Rockwave Nights με Ara Malikian και Imany

Ara Malikian

Imany

Οσωτήριος ήχος του βιολιού πάντοτε συνόδευε τον Ara Malikian και αποτελούσε ασπίδα και σωσίβιο στα νεανικά του χρόνια στη Βηρυτό. Ο ταλαντούχος μουσικός μεγάλωσε ως ένα από τα παιδιά που επέζησαν από τον εμφύλιο πόλεμο στον Λίβανο προτού εγκαθιδρυθεί στη Μαδρίτη, μετατραπεί σε ένα μουσικό φαινόμενο και σταθεί ικανός να γεμίζει μόνος του μεγάλους συναυλιακούς χώρους. Ο Ara Malikian, από την πρώτη τηλεοπτική του εμφάνιση ως παιδί θαύμα και μετά την καθοριστική του διάκριση σε έναν διεθνή διαγωνισμό βιολιού το 1995, που του άνοιξε τις πόρτες της Ευρώπης, μέχρι και σήμερα, ακολουθεί μια μοναχική και διαρκώς ανοδική πορεία και εξελίσσεται σε έναν από τους μεγαλύτερους βιρτουόζους βιολιστές της γενιάς του. Ο αρμενικής καταγωγής μουσικός και πολιτογραφημένος Ισπανός από το 2014 έχει αφοσιωθεί στο να εξερευνά την ιαματική δύναμη του ήχου του βιολιού παρά τις όποιες αντιξοότητες, είτε αυτές είναι ένας πόλεμος είτε η απελπισία που φέρνει η κοινωνική ανισότητα είτε η προσωπική μοναξιά. Τα ρεσιτάλ του Malikian στο βιολί ή οι συνεργασίες του με τον κιθαρίστα Jose Luis Montοn, ο οποίος τον βάζει στον κόσμο του φλαμένκο, έχουν αποσπάσει επαίνους από τον καλλιτεχνικό μουσικό Τύπο.

Εκτός από τη μουσική του εξέλιξη και την περιπετειώδη εξερεύνηση των δυνατοτήτων του βιολιού, τον Malikian απασχολεί καλλιτεχνικά η επιστροφή του κόσμου στην κλασική μουσική. Η ανάδειξη της κλασικής μουσικής και η τόνωση της μαζικής δημοφιλίας της, ώστε να αγαπηθεί ξανά από τα πλατιά ακροατήρια και να μην περιορίζεται σε μια προνομιούχα ελίτ που έχει πρόσβαση σε ακριβά κονσέρτα, αποτελεί σταθερό αίτημα και στόχο αυτού του χαρισματικού μουσικού, που δεν έχει έρθει σε επαφή με τη μουσική που υπηρετεί εξαιτίας κάποιου προνομίου. O βιρτουόζος βιολονίστας λοιπόν, στις 25 Ιουνίου, στο Δημοτικό Θέατρο Λυκαβηττού, θα μας κάνει κοινωνούς των μουσικών του αφηγήσεων και με αληθινό πάθος θα συγκεράσει κλασικές μουσικές δομές με μεσογειακούς ήχους και αρμένικες λαϊκές μελωδίες με κάποιες ηλεκτρικές παραινέσεις από rock ροκ ήχους ως μέρος μιας σπουδαίας ευρωπαϊκής παράδοσης.

Η soul αισθαντικότητα της Imany

Αντλώντας έμπνευση από κλασικές φωνές της soul παράδοσης, όπως την Billie Holiday και τη Nina Simone, αλλά και από μεταγενέστερες τραγουδοποιούς, όπως την Tracy Chapman, η Nadia Mladjao, ή αλλιώς Imany, κατάφερε να κάνει ένα μεγάλο άλμα καριέρας και από αστραφτερό μοντέλο της πασαρέλας να γίνει μια αξιόλογη soul τραγουδίστρια, με ένα σαγηνευτικό «γρέζι» που επιβεβαιώνει τον ερωτισμό των ερμηνειών της.

Η Imany έχει καταφέρει να ερμηνεύσει τραγούδια κρυστάλλινης ακουστικής folk με μια ειλικρίνεια στο μικρόφωνο που είχαν οι μεγάλες soul ντίβες και οι πιο ντελικάτοι ερμηνευτές και ερμηνεύτριες της blues παράδοσης από την εποχή που το single «You will never know» είχε κάνει κατάληψη στα ερτζιανά της πόλης. H λικνιστική αύρα του τραγουδιού είναι διαχρονική και αποτελεί υπόδειγμα ερμηνευτικής θέρμης. Γεννημένη το 1979 στα νησιά Κομόρες, στα ανοιχτά των νοτιοανατολικών ακτών της Αφρικής, η Nadia Mladjao μεγάλωσε στη Γαλλία, όπου αρχικά ασχολήθηκε με τον στίβο προτού υπογράψει συμβόλαιο με ένα διάσημο πρακτορείο μοντέλων. Έπειτα από αρκετά ταξίδια σε όλο τον κόσμο, επέστρεψε στη Γαλλία για να ακολουθήσει τη φιλοδοξία της ζωής της να γίνει τραγουδίστρια, τραγουδώντας σε τζαζ μπαρ και ηχογραφώντας με το όνομα Imany, που στα σουαχίλι σημαίνει «ελπίδα». Έκανε τα πρώτα της βήματα ανοίγοντας τις συναυλίες της Angie Stone και στη συνέχεια συνεργάστηκε με τον παραγωγό Malick N’Diaye (Ayo), που τη βοήθησε να βρει την ταυτότητά της στο μικρόφωνο και να ηχογραφήσει το πρώτο της άλμπουμ, το «The shape of a broken heart», το οποίο κυκλοφόρησε με επιτυχία το 2011.

Η Imany θα βρεθεί στις 16 Ιουλίου στο Δημοτικό Θέατρο Λυκαβηττού για την παράσταση «Voodoo cello», όπου η soul ευδαιμονία θα συνδυαστεί με τις αρμονίες από τα οκτώ τσέλο που θα την πλαισιώνουν σε διασκευές γνωστών τραγουδιών από Madonna και Ed Sheeran μέχρι Elton John και Bonnie Tyler. Δύσκολα βρίσκεις ψεγάδια στη μουσική της Imany, καθώς τα τραγούδια της ευαγγελίζονται την ομορφιά, ενώ η ίδια κουνάει περήφανα τόσο τη σημαία της Dionne Warwick όσο και της Aretha Franklin και καταφέρνει να επιβληθεί ως αξιόλογος φορέας της soul παράδοσης, βάζοντας ως προτεραιότητα την ευκολία της οικειότητας των r’n’b ρυθμών και πετυχαίνοντας έτσι ένα συναίσθημα χαρμολύπης που τελικά είναι απαραίτητο εφόδιο άμυνας απέναντι στον κυνισμό της σύγχρονης δισκογραφίας.