Αναστασία Ραφαέλα Κονίδη, ηθοποιός Οι χαρακτήρες στο έργο φωτίζουν ο ένας τον άλλον

μας συνάντησηανάγνωση κατάλαβα πως η συνεργασία αυτή θα είναι πολύ σημαντική για εμένα.

Και πραγματικά ο τρόπος της δουλειάς αυτούς τους μήνες, η καθοδήγηση του σκηνοθέτη μας Μάνου Καρατζογιάννη σε συνδυασμό με τη συνδιαλλαγή μου με τους συναδέλφους και συνεργάτες, την ουσιαστική και διαρκή βοήθεια της Χρύσως Χαραλάμπους, το μέλημα όλων μας για την ουσία, την αλήθεια και την αγάπη για το ίδιο το κείμενο αυτής της σπουδαίας συγγραφέα επαλήθευσαν με τον καλύτερο τρόπο αυτήν την πρώτη αίσθηση. Εκκινώντας από την ανάλυση του έργου και των χαρακτήρων και φτάνοντας στην ουσία κάθε σκηνής με συνεχή υπενθύμιση της ιστορίας που αφηγούμαστε όλοι μαζί, η διαδρομή αποδείχθηκε κοπιώδης αλλά και ουσιαστική.

Η Λούλα Αναγνωστάκη έχει γράψει ένα συγκλονιστικό έργο, μοναδικό ως προς τη γραφή, τις εικόνες, τον λόγο, τη δομή των χαρακτήρων, τις σκηνικές οδηγίες του. Έχει γράψει μια ιστορία-εξομολόγηση με φοβερή ενσυναίσθηση, διορατικότητα και γνώση. Στο έργο βλέπω τον κόσμο μέσα από τα μάτια της δεκαοχτάχρονης Κατερίνας, ενός χαρακτήρα με βαριά βιογραφία, παρά το νεαρό της ηλικίας, και πολύ ιδιαίτερο ψυχικό φορτίο. Με γοητεύει πολύ η διαδρομή της μέσα στο έργο, εσωτερική και εξωτερική. Με γοητεύουν όλες οι αιχμές του χαρακτήρα της, οι αδυναμίες της, οι παλινδρομήσεις και οι ανασφάλειές της. Καταλαβαίνω πως το αίτημά της είναι αίτημα για αποδοχή κι αγάπη, κι όλο για αυτό προσπαθεί. Πώς προσπαθεί, όμως, είναι το θέμα. Οι χαρακτήρες στο έργο φωτίζουν ο ένας τον άλλον, αλληλεπιδρούν με τρόπο ακραίο: Όλα συντελούνται, λέγονται, συμβαίνουν κι όλα ανατρέπονται ανεπιστρεπτί.

Είμαστε πολύ τυχεροί που έχουμε τα έργα της Λούλας Αναγνωστάκη, αυτής της υπέροχης γυναίκας συγγραφέα που έγραψε την «Κασέτα» σαράντα δύο χρόνια πριν. Την «Κασέτα», που άμα τη διαβάσεις, δεν μπορείς παρά να αναλογιστείς εκ νέου τη θέση σου στη ζωή, ιδιωτική και δημόσια, δεν μπορείς να μην σκεφτείς τη λέξη «ελευθερία».