Η τριανταφυλλιά το λέει τριαντάφυλλο*
Ο ΠΑΛΙΟΣ ραβίνος Νάχμαν ήταν απλός, γελαστός, άγιος. Δίδασκε τους μαθητές του πώς να γίνονται κι αυτοί απλοί, γελαστοί και ν’ αγιάζουν. Μια μέρα όμως έπεσαν στα πόδια του.
«Αγαπημένε Ραβή», του παραπονέθηκαν, «γιατί δεν μιλάς κι εσύ όπως ο ραβίνος Ζαδίκ, να μας αραδιάζεις μεγάλες ιδέες, να οικοδομείς σπουδαίες θεωρίες, να σ’ ακούν συνεπαρμένοι, με ανοιχτό το στόμα οι άνθρωποι; Γιατί μιλάς με λόγια απλοϊκά, σαν για γριές γιαγιάδες, και λες παραμύθια;».
Ο αγαθός ραβίνος χαμογέλασε κι έκανε κάμποση ώρα να απαντήσει.
Στο τέλος άνοιξε απαλά το στόμα και είπε: «Μια μέρα οι τσουκνίδες ρώτησαν την τριανταφυλλιά: “Κυρα-τριανταφυλλιά, δεν μας μαθαίνεις κι εμάς το μυστικό; Πώς φτιάχνεις το τριαντάφυλλο;”.
Και η τριανταφυλλιά απάντησε: “Πολύ απλό είναι το μυστικό μου, αδελφές μου τσουκνίδες. Ολόκληρο τον χειμώνα δουλεύω με υπομονή, με εμπιστοσύνη, με αγάπη το χώμα κι ένα μονάχα έχω στον νου μου, το τριαντάφυλλο. Με δέρνουν οι βροχές, με μαδάνε οι άνεμοι, με πλακώνουν τα χιόνια, αλλά εγώ ένα μονάχα έχω στον νου μου, το τριαντάφυλλο. Αυτό είναι το μυστικό μου, αδελφές μου τσουκνίδες”».
«Δάσκαλε», έκαναν οι μαθητές, «δεν καταλάβαμε».
Ο ραβίνος γέλασε: «Κι εγώ καλά καλά δεν καταλαβαίνω».
«Τι εννοείς, λοιπόν, δάσκαλε;»
«Μου φαίνεται ότι, πάνω κάτω, ήθελα να πω αυτό: Όταν έχω μια ιδέα, τη δουλεύω για πολύ καιρό αμίλητος, με υπομονή, με εμπιστοσύνη, με αγάπη. Κι όταν ανοίγω το στόμα, τι μυστήριο είναι τούτο, παιδιά μου! Όταν ανοίγω το στόμα, η ιδέα βγαίνει παραμύθι!»
Ο ραβίνος γέλασε πάλι, πήρε ανάσα και πρόσθεσε: «Εμείς οι άνθρωποι το λέμε παραμύθι. Η τριανταφυλλιά το λέει τριαντάφυλλο».
* Απόσπασμα από το βιβλίο «Ο Θεός φταίει, που έκανε τον κόσμο τόσο ωραίο: