Οχι αγιογραφία, ευτυχώς
Οι αναμνήσεις του αρχιμηχανικού του Νιάρχου ως συναρπαστικό βιογραφικό αφήγημα
Εν συντομία
Ο Νίκος Δουζίνας πέρασε τα πιο δημιουργικά χρόνια της ζωής του στη δούλεψη του μεγαλοεφοπλιστή. Η κόρη του διασώζει όσα ο ίδιος απέφυγε να γράψει στο χαρτί.
Γιατί ενδιαφέρει
Ανθρώπων πάθη πίσω από τον μύθο.
Ηδη το ονοματεπώνυμο Σταύρος Νιάρχος συνδέεται με κάτι προδήλως κοινωφελές, την ανάπλαση του φαληρικού Δέλτα, την εθνική βιβλιοθήκη, το λυρικό θέατρο και την πολιτιστική διαχείριση. Προτού όμως η χορηγική πολιτική φέρει τα πάνω κάτω, ο Σταύρος Νιάρχος (1909-1996) συνδεόταν με τις λαμογιές και την εποποιία της μεταπολεμικής εμπορικής ναυτιλίας, με την παντί τρόπω συγκέντρωση πλούτου, τη λυσσασμένη κόντρα με τον Αριστοτέλη Ωνάση, τις αμοιβαία επωφελείς αγαστές σχέσεις με το παλάτι, τη Δεξιά και τη χούντα, τη συμπλεγματική προσπάθεια μιας ζωής για de facto ένταξη στην αριστοκρατία, τον μυστηριώδη βίαιο θάνατο της συζύγου του Ευγενίας στον επίγειο ψευτοπαράδεισο της Σπετσοπούλας, περί τις όποιες ευθύνες του για τον οποίο δεν λογοδότησε ποτέ.
Το αφήγημα της Παρήνας Δου- ζίνα-Στειακάκη «Σταύρος Νιάρχος, ο αρχηγός του στόλου» (των νεοσύστατων Μικρών Εκδόσεων του εύτολμου ρέκτη Σταμάτη Πάρχα) πετυχαίνει κάτι σπάνιο. Αποφεύγει τις νάρκες της αγιογραφίας, δεν υποδύεται την ενδελεχή βιογραφία, βρίθει ανέκδοτων πληροφοριών και φωτογραφιών, διαθέτει προσωπική άποψη και τερπνό γραπτό ύφος. Και όλα αυτά στο όνομα του πατέρα της συγγραφέα, του πιστού αρχιμηχανικού του Νιάρχου Νίκου Δουζίνα, οι εμπειρίες και οι αναμνήσεις του οποίου πρόσφεραν την πρώτη ύλη για τη συγγραφή.
Τρεις ματιές μιας οικογένειας που βρίσκεται στη δούλεψη του Νιάρχου διασταυρώνονται εδώ: του πατέρα, της μητέρας (η πιο αυστηρή από όλους) και της θυγατέρας. Χωρίς ωραιοποιήσεις, συχνά με χιούμορ, με ένα γλυκόπικρο μείγμα θαυμασμού και αποστροφής, η διαμεσολαβημένη μαρτυρία φωτίζει μισοσκότεινες γωνίες της ζωής του δεύτερου πιο αμφιλεγόμενου Ελληνα μεγαλοεφοπλιστή μετά, φευ, τον άλλο «δαίμονα», τον Αριστοτέλη Ωνάση.