Klarina Bourana Από τον Σέρλοκ Χολμς στον δαιμόνιο ρεπόρτερ και στον δημοσιογράφο πουρό που νιώθει Ηρακλής Πουαρό Ερευνητική δημοσιογραφία για τρωκτικά

Ποτέ δεν σιχάθηκα κατηγορία ανθρώπων περισσότερο από την πλειονότητα αυτών που ασχολούνται με το λεγόμενο αποκαλυπτικό ρεπορτάζ και το αμπαλάρουν σε συσκευασία τηλεοπτικού προϊόντος που βοηθάει στη διαδικασία της πέψης. Διευκρινίζω: από την πλειονότητα, όχι το σύνολό τους, γιατί ανάμεσά τους υπάρχουν μερικές μετρημένες, λαμπερές εξαιρέσεις με ξεκάθαρο ιδεολογικό στόχο, καθαρό κούτελο και αποτελεσματικότητα μεγαλύτερη από αυτή χιλίων μη κυβερνητικών οργανώσεων. Ομως μεγάλο μέρος αυτής της λιπαρής φάρας αποτελείται από εξαρτώμενα, αδίστακτα, διαπλεκόμενα ανθρωπάρια ανύπαρκτης ηθικής και σκοτεινού παρελθόντος που διαφοροποιούνται από τον τελευταίο μπρατσαρά πορτιέρη σε κωλόμπαρο μόνο σε ένα πράγμα: δεν έχουν μπράτσα.

Με πρόσχημα τη διατήρηση της ηθικής και της τάξης μαζί με την προστασία των αδύναμων και των εκμεταλλευομένων, αυτή η φάρα ειδικεύεται στην επιλεκτική αποκάλυψη σκανδάλων όσων είναι εχθροί των συμφερόντων τους ή των συμφερόντων των νταβατζήδων φίλων τους, αποσιωπώντας ταυτόχρονα οτιδήποτε μπορεί να βλάπτει τα προσωπικά ή τα επιχειρηματικά τους συμφέροντα, την ίδια στιγμή που οι ίδιοι κινούνται σε ένα σύστημα συγκοινωνούντων και απόλυτα ελεγχόμενων από την πολιτική και την επιχειρηματική ελίτ δοχείων-μέσων ενημέρωσης.

Ενα σύστημα που συντηρείται και ευδοκιμεί εξαιτίας της διαφθοράς, με αποτέλεσμα να μην έχει άλλη επιλογή από τη διατήρησή της προκειμένου να μπορεί να την καταγγείλει. Οπως ένας εξολοθρευτής αρουραίων στην ουσία προσεύχεται για το αβγάτισμα των τρωκτικών, προκειμένου να μη μείνει ποτέ χωρίς επάγγελμα. Μαγικές στιγμές ερευνητικής δημοσιογραφίας στην καλύτερη παράδοση όλων αυτών που επαίσχυντα επαίρονται χρησιμοποιώντας τη

Ο ΤΑΖ τα βάζει με τους λιπαρούς αρουραίους της αποκαλυπτικής δημοσιογραφίας, που στο τέλος της ημέρας αποδεικνύεται απλώς λιπαρή δημοσιογραφία

φράση «εμείς εδώ κάνουμε ρεπορτάζ», ακριβώς με τον ίδιο τρόπο που η μέση πουτάνα πεζοδρομίου προσπαθεί να προσελκύσει τον πελάτη λέγοντάς του «εμείς εδώ κάνουμε τις καλύτερες πίπες, στην καλύτερη τιμή και είμαστε όλες ιατρικά ελεγμένες και καθαρές, καμιά αρρώστια δεν μας πιάνει».

Μιλάμε για μια ψυχοπαθητική τάξη ανθρώπων-αυτοχριζόμενων τιμωρών, που εξισορροπούν τα όποια προσωπικά τους ελλείμματα με την ψευδαίσθηση παντοδυναμίας που τους παρέχει η δυνατότητα άσκησης ελέγχου στην εξουσία – την οποία θα ήθελαν να έχουν αλλά τους τη στέρησε η ζωή. Κάτι σαν τους κριτικούς κινηματογράφου –για να συμπεριλάβω και το δικό μου σινάφι– που βγάζουν χολή απέναντι στις δημιουργίες άλλων προκειμένου να κρύψουν την προσωπική τους ανικανότητα να συμμετάσχουν ενεργά στην κινηματογραφική βιομηχανία παράγοντας έργο. Σαν τη νοικοκυρά που μαίνεται εναντίον των πουτανών επειδή βαθιά μέσα της γνωρίζει ότι ο άντρας της την πηδάει από αγγαρεία. Στην ανθρώπινη φύση η αποκατάσταση του δικαίου σπάνια είχε το δίκαιο για φανοστάτη. Ακόμη περισσότερο όταν αυτή η αποκατάσταση ήταν εξαρχής προσχεδιασμένη για να χωρέσει σε πρωτοσέλιδο και ζώνη υψηλής τηλεθέασης. Για έναν πολύ απλό λόγο: δεν πολεμάς το σκοτάδι όταν στέκεσαι ξεδιάντροπα μπροστά στο φως.