ProudVille Θέλω να παντρευτώ σαν πούστης
Πρόσφατα η κυβέρνηση ανακοίνωσε πως έχει πάρει πλέον απόφαση να προχωρήσει, μετά το Σύμφωνο Συμβίωσης, στη νομιμοποίηση και των ομόφυλων γάμων αλλά και της τεκνοθεσίας από ομόφυλα ζευγάρια, γεγονός που, όπως κάθε φορά που συζητιέται κάτι τέτοιο, συνεπάγεται ότι υπάρχουν αντιδράσεις, γίνονται συζητήσεις, εκφράζονται απόψεις και «απόψεις».
Μέσα στην όλη συζήτηση γύρω από το θέμα υπάρχουν και οι φωνές, μέσα και έξω από την LGBT κοινότητα, που πολλές φορές λένε πράγματα όπως «καλά τα σύμφωνα και οι γάμοι αλλά δεν μας λύνουν όλα τα προβλήματα», «δεν θέλουμε όλες να νυμφευτούμε και να κάνουμε οικογένεια», «δεν θέλουμε γάμους και παιδιά, δεν θέλουμε να γίνουμε οι γονείς μας». Από μέρος της κοινότητας υπάρχει μια ανησυχία ότι όλα αυτά μπορούν εύκολα να οδηγήσουν σε μια «ομοκανονικότητα», σε μια αντίστοιχη δηλαδή κατάσταση με την ετεροκανονική κοινωνία στην οποία ζούμε και η οποία θα μας δέχεται μεν, αν γίνουμε σαν αυτούς δε. Και δεν έχουν άδικο. Εχουμε δει παραδείγματα από άλλες χώρες όπου έχουν νομιμοποιηθεί οι ομόφυλοι γάμοι και πολλά ΛΟΑΤ άτομα έχουν ενταχθεί στην κοινωνία χωρίς προβλήματα, αλλά και πάλι όχι όλα. Το παντρεμένο λεσβιακό ζευγάρι, ο «σοβαρός» γκέι, η τρανς που δεν «προκαλεί» γίνονται δεκτοί και δεκτές, αλλά η αδερφή που ψωνίζεται στα πάρκα, η λεσβία «νταλίκα» και η τρανς που κάνει πεζοδρόμιο παραμένουν δακτυλοδεικτούμενες.
Ετσι όπως το βλέπω εγώ ως γκέι και μέλος της κοινωνίας των πολιτών που υποστηρίζει αυτή την προσπάθεια, το ότι απαιτώ την ισότητα στον πολιτικό γάμο δεν σημαίνει πως αυτό που ζητάω είναι να γίνω ένα κακέκτυπο της «παραδοσιακής οικογένειας», αντιγράφοντας τα ετεροκανονικά πρότυπα, αν και για όσες/όσους αυτό θέλουν είναι δικαίωμά τους και σεβαστό. Αρκεί να είναι σεβαστός και από αυτούς ο τρόπος που ζω εγώ.
Το ζητούμενο για μένα δεν είναι εκεί. Είναι καταρχάς να μην αντιμετωπίζομαι ως πολίτης δεύτερης κατηγορίας και να έχω ίσα δικαιώματα. Εφόσον υπάρχει ως επιλογή, οφείλω να την έχω κι εγώ, αφού ζούμε σε μια δημοκρατική –υποτίθεται– χώρα όπου όλες και όλοι είμαστε ίσοι. Είναι να μπορώ να το απορρίψω αν δεν μου κάνει, επειδή το επέλεξα εγώ και όχι επειδή δεν μου δόθηκε ποτέ η επιλογή. Είναι να το κάνω με τους δικούς μου όρους, με τον δικό μου τρόπο και όχι έτσι όπως μου έμαθαν ότι πρέπει να είναι. Και, τέλος, το ότι υποστηρίζω και ζητάω το σύμφωνο/γάμο δεν σημαίνει ότι δεν υποστηρίζω με το ίδιο σθένος και το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση του σώματος, του σεξ και εκτός «παραδοσιακών» μονογαμικών σχέσεων.
Δεν ζητάω λοιπόν να γίνω ίδιος μ’ εσένα για να με αναγνωρίσεις και να με σεβαστείς. Ζητάω το δικαίωμα να είμαι διαφορετικός αλλά ίσος. Δεν θέλω έναν γάμο, μια οικογένεια έτσι όπως την έχει ορίσει η κοινωνία, έτσι όπως την έκαναν οι γονείς μου. Θέλω να παντρευτώ σαν πούστης.